του Γιάννη Τόλιου*
Η σημασία των Ευρωεκλογών δεν βρίσκεται τόσο στην όποια ανασύνθεση της Ευρωβουλής, όσο στη δυνατότητα αποδοκιμασίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών από τους λαούς και τους εργαζόμενους της Ε.Ε., ενώ ταυτόχρονα αποτελεί ευκαιρία προβολής της εναλλακτικής πρότασης που ανοίγει ελπιδοφόρους δρόμους στον κόσμο της μισθωτής εργασίας, στους ανθρώπους του μόχθου και στη νέα γενιά.
Ο νεοφιλελευθερισμός βασική πηγή «ευρωσκεπτικισμού»
Οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν για δημιουργία μιας Ε.Ε. με οικονομική σύγκλιση, ισότιμη συνεργασία, εξίσωση δικαιωμάτων, σεβασμού βούλησης των λαών κ.ά. έχουν πλήρως διαψευστεί. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προωθεί η Ε.Ε. και οι «πυλώνες» της Ευρωζώνης (ΕΚΤ, Ευρώ, Σύμφωνο Σταθερότητας, Δημοσιονομικό Σύμφωνο, ΕΜΣ, Τραπεζική Ενοποίηση κτλ.), οξύνουν τις εισοδηματικές και περιφερειακές ανισότητες, μειώνουν κοινωνικές δαπάνες, διευρύνουν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και τις ιδιωτικοποιήσεις, τροφοδοτώντας τον «ευρωσκεπτικισμό». Πάνω απ’ όλα ενισχύουν το αντιδημοκρατικό «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», όπου οι σημαντικότερες αποφάσεις για λαούς και εργαζόμενους, παίρνονται πλέον από όργανα, τύπου Eurogroup, με τη «βούλα» της Γερμανίας!
Η απάντηση στον «ευρωσκεπτικισμό», δεν είναι ούτε οι λαϊκίστικες και ακροδεξιές πολιτικές τύπου Λεπέν και Σαλβίνι, ούτε γενικόλογες διακηρύξεις για «περισσότερη Ευρώπη» και διάφορα σχέδια «μεταρρύθμισης» της Ε.Ε. και της ΟΝΕ, οι οποίες δεν αμφισβητούν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Σημειώνουμε ότι τα σχέδια μεταρρύθμισης της Ευρωζώνης από την Κομισιόν, είναι στην κατεύθυνση ενίσχυσης του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος. Ειδικότερα για την «κοινωνική Ευρώπη», δεν υπάρχει ούτε απλή αναφορά για διασφάλιση κατώτατου μισθού, επιδομάτων ανεργίας, σύνταξης, κοινωνικής προστασίας και άλλα θεμελιώδη εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Όσο για τους «ίδιους πόρους» (προϋπολογισμός Ε.Ε.), ενώ ομολογείται η αδυναμία να καλυφθούν οι νέες απαιτήσεις για οικονομική σύγκλιση, κοινωνική συνοχή, κλιματική αλλαγή, βιώσιμη ανάπτυξη, μείωση ανεργίας, η ανακατανομή κονδυλίων επικεντρώνεται στη μείωση δαπανών για γεωργία και «πολιτική συνοχής» (περιφερειακή ανάπτυξη, κοινωνική πολιτική κ.λπ.), με παράλληλη αύξηση κονδυλίων για στρατιωτικούς σκοπούς.
Οι ευρωεκλογές δίνουν τη δυνατότητα καταδίκης και αποδοκιμασίας των ασκούμενων πολιτικών. Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία, οι αγρότες, οι επαγγελματίες πρέπει να απορρίψουν τις εγκλίσεις των ηγεσιών ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. για «καθαρή εντολή», προκειμένου να συνεχίσουν, με μικροδιαφορές, την ίδια πολιτική «λιτότητας και επιτροπείας»
Είναι φανερό ότι το σημερινό «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» των κυρίαρχων ελίτ δεν μεταρρυθμίζεται επ’ ωφελεία των λαών και των εργαζόμενων, αλλά ανατρέπεται. Η αμφισβήτηση της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, η αποδέσμευση από την ΟΝΕ και η ρήξη με την Ε.Ε., είναι η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική για άνοιγμα του δρόμου μιας γόνιμης συνεργασίας των ευρωπαϊκών χωρών, στη βάση της ισοτιμίας, του αμοιβαίου οφέλους και σεβασμού της κυριαρχικής βούλησης των λαών. Όταν σε κάθε χώρα ή σε ομάδα χωρών, οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές δυνάμεις γίνουν κυρίαρχες, τότε θα δημιουργηθούν συνθήκες φερέγγυας προσέγγισης για τη συγκρότηση της μεγάλης οικογένειας των λαών και εργαζόμενων της Ευρώπης.
«Πικρή» εμπειρία της Ελλάδας από το Ευρώ
Το «Ευρώ» παρουσιάστηκε από τις ευρωπαϊκές ελίτ και την ελληνική άρχουσα τάξη, ως ιστορική ευκαιρία για οικονομική ανάπτυξη και ευημερία, εισοδηματική και κοινωνική σύγκλιση, ασφάλεια, σταθερότητα και αλληλεγγύη. Είκοσι χρόνια αργότερα, οι ευρωπαϊκοί λαοί και ιδιαίτερα ο ελληνικός, έχουν «πικρή γεύση» από τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αποδείχτηκε ότι η συμμετοχή στην ΟΝΕ ήταν σε βάρος των εργαζόμενων και του ελληνικού λαού, αλλά… επωφελής για την ολιγαρχία και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα των εκπροσώπων του αστικού συστήματος.
Ο απολογισμός των τριών μνημονίων είναι άκρως τραγικός. Συντριβή μισθών και συντάξεων (απώλειες πάνω από 30%), έκρηξη ανεργίας, φυγή νέων επιστημόνων στο εξωτερικό, αποψίλωση παραγωγικής βάσης, λεηλασία δημόσιας και λαϊκής περιουσίας, φορολογική εξουθένωση και πάνω απ’ όλα εξαέρωση εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Ταυτόχρονα η τυπική έξοδος από τα μνημόνια συνοδεύεται από ισχυρές δεσμεύσεις «μεταμνημονιακής» λιτότητας και επιτροπείας. Η λεγόμενη «επιστροφή στην κανονικότητα» αποτελεί μύθο, όταν ο κατώτατος μισθός από 751 ευρώ το 2010 είναι σήμερα 650 ευρώ, τα 3/4 των συντάξεων είναι κάτω από 500 ευρώ, οι δαπάνες για υγεία, παιδεία, πολιτισμό, περιβάλλον και ανάπτυξη, περικόπτονται για να βγουν τα αναγκαία «πλεονάσματα» εξυπηρέτησης του χρέους. Όσον αφορά τις λεγόμενες προεκλογικές παροχές, είναι «ψίχουλα αγάπης» από τα υπερ-πλεονάσματα φτώχειας, με σκοπό την ψηφοθηρία για παραμονή στην εξουσία.
«Καθαρή εντολή» ή «ελπιδοφόρα εντολή»;
Οι ευρωεκλογές δίνουν στον ελληνικό λαό τη δυνατότητα καταδίκης και αποδοκιμασίας των ασκούμενων πολιτικών. Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία, οι αγρότες, οι επαγγελματίες πρέπει να απορρίψουν τις εγκλίσεις των ηγεσιών ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. για «καθαρή εντολή», προκειμένου να συνεχίσουν, με μικροδιαφορές, την ίδια πολιτική «λιτότητας και επιτροπείας». Οι λεκτικοί βερμπαλισμοί και οι «κοκορομαχίες», που τελευταία είδαμε στη Βουλή, έχουν στόχο να κάνουν πιστευτές τις «διαφορές» τους και να παγιδέψουν τους ψηφοφόρους στο ψευτοδίλημμα «προοδευτικών» και «δεξιών» δυνάμεων.
Η απάντηση πρέπει να είναι στήριξη μιας «ελπιδοφόρας προοπτικής» απαλλαγής από τη λιτότητα και την επιτροπεία και ενίσχυσης εκείνων των δυνάμεων που έχουν φιλολαϊκή και ταυτόχρονα ρεαλιστική πρόταση εξόδου από την κρίση και βρίσκονται αγωνιστικά στα μέτωπα αντίστασης των εργαζόμενων και των λαϊκών δυνάμεων, για αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και άνοιγμα του δρόμου ενός καλύτερου μέλλοντος στον ελληνικό λαό και συνολικά στη χώρα.
*Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ Οικονομικών και υποψήφιος ευρωβουλευτής της «Λαϊκής Ενότητας-Μέτωπο Ανατροπής»
