Η κυνική και άκρως αποκαλυπτική περίπτωση του Αλ. Παπαδόπουλου
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος με μια ομιλία-ιδεολογικό μανιφέστο επανεισόδου στην κεντρική πολιτική σκηνή, αξιοποίησε, εκτός των άλλων, το γνωστό στυλ, όπου η κυνικότητα προβάλλεται ως ειλικρίνεια…
Βρισκόμαστε στην αφετηρία διαμόρφωσης ενός νέου πολιτικού σκηνικού, προορισμένου να δεχτεί τους σεισμικούς κραδασμούς από την εφαρμογή των οικονομικών επιλογών. Η συστημική πολιτική επαναδιαμόρφωση αναζητά πρόσωπα, ρόλους και πολιτικές. Eφόσον όμως επιβάλλεται οι πολιτικές να ευθυγραμμιστούν απόλυτα, χωρίς αυτονομήσεις, το ίδιο απαιτείται και από τα πρόσωπα. Αναζητούνται λοιπόν αξιόπιστα στελέχη για να υπηρετήσουν ένα πολιτικό σύστημα χειραγωγημένο από την αρχική του συγκρότηση. Τσιριμόνιες, ψευτοδιαχωρισμοί για ίδιες ανάγκες, άρνηση ανάληψης του κόστους, ατομικές τακτικές διάσωσης δεν προβλέπονται.
Το μήνυμα φαίνεται πως έλαβαν πολλοί και προαλείφονται. Μεταξύ αυτών ο Σημίτης και οι εκσυγχρονιστές. Ο καθείς για λογαριασμό του, αλλά και όλοι μαζί μέσα απ’ τις διαφορές τους. Οι ευρωπαϊκές διασυνδέσεις, η κυβερνητική εμπειρία, αλλά κυρίως το μοντέλο της τεχνοπολιτικής που εκπροσωπούν, αποτελούν τα διαβατήρια εισόδου τους στη νέα εποχή.
Απ’ όλους αυτούς, η πλέον αξιοπρόσεκτη περίπτωση είναι ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο οποίος ενορχηστρώνει την επάνοδό του στην πολιτική επικαιρότητα, έχοντας στις αποσκευές του αρκετά προσωπικά και πολιτικά πλεονεκτήματα. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος έχει καταφέρει να ξεχωρίζει όχι τόσο για τις θέσεις του όσο για την προβαλλόμενη προσωπικότητά του. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος δεν είναι αυτό που λέει, αλλά αυτό που δείχνει να είναι. Σοβαρός, έντιμος, μ’ αρχές, ευθύς κ.λπ., είναι η γνώμη του κόσμου γι’ αυτόν. Συνδέοντας τον πολιτικό του λόγο διαρκώς με ιδεολογικές και ηθικές ανατακτικές προτεραιότητες γενικής αποδοχής, καταφέρνει ν’ ακούγονται μαλακωμένες οι ακραία νεοφιλελεύθερες και κοινωνικά ανάλγητες απόψεις του. Μ’ αναγνώριση και από τις δύο πλευρές, αναβαθμίζεται σήμερα και περιλαμβάνεται προνομιακά στα σενάρια σύγκρισης. Ενώ η στήριξή του από τα ΜΜΕ είναι υποδειγματική. Κάπηλη υπερβολή για το έργο του και τις διοικητικές του ικανότητες.
Υπερπροστασία για τα σκοτεινά σημεία της καριέρας του (ποιος θυμάται ότι ήταν ο υπουργός Εσωτερικών, με άμεση εμπλοκή στην παράδοση Οτσαλάν), για τις άτυχες στιγμές του (ποιος γνωρίζει την περσινή γραπτή δήλωσή του, με την οποία καταγγέλλει τη Ν.Δ. ότι ζημίωσε το ελληνικό δημόσιο με εκατομμύρια, αφού δανείστηκε προκαταβολικά από το 2009 μεγάλα ποσά και δεν περίμενε το 2010 που τα spread θα ήταν χαμηλότερα).
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος πρόσφατα κορύφωσε τη δραστηριοποίησή του με ομιλία-ιδεολογικό μανιφέστο επανεισόδου στην κεντρική πολιτική σκηνή. Σ’ αυτήν κάτω από την επωδό και μέσα από το γνωστό στυλ, όπου η κυνικότητα προβάλλεται ως ειλικρίνεια, κρίθηκαν οι πάντες και τα πάντα από το ’74 μέχρι σήμερα. Οι πολιτικές δυνάμεις, το σύστημα, ο λαός πρωτίστως, οι συνθήκες των Ελλήνων κ.λπ. Το μόνο που δεν επικρίθηκε είναι η περίοδος του εκσυγχρονισμού. Η δημαγωγία της ισχυρής Ελλάδας του σημιτισμού έμεινε στο απυρόβλητο. Το παρασιτικό πολιτικό οικονομικό σύστημα της υπερχρέωσης που εδραιώθηκε στην εποχή του δεν βρήκε θέση στις αναλύσεις του, λες και αυτό που καταρρέει σήμερα είναι κάτι άλλο.
Ο εκμαυλισμός της κοινωνίας καυτηριάστηκε, παρασιωπήθηκε όμως το πότε αναδείχθηκαν τα υπεραμειβόμενα μεσοστρώματα και ποιας πολιτικής πραγματικότητας αποτέλεσαν τον στυλοβάτη. Τελικά, οι αξιακές του ορίζουσες συνοψίστηκαν στο μπαγιάτικο ιδεολογικό πρότυπο του νεοφιλελευθερισμού: δουλέψτε, δουλέψτε, δουλέψτε και μην απαιτείτε, είστε τεμπέληδες, σπάταλοι και καλοβολεμένοι. Όλα αυτά όμως κομψά διατυπωμένα, πάντα σε τρίτο πρόσωπο και πλάι στην εθελοδουλεία που παραδοσιακά συνέχει την κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα. (Για να ξανακερδίσουμε την εθνικό μας αυτοσεβασμό πρέπει να κάνουμε από μόνοι μας περισσότερα και πλέον επώδυνα πράγματα απ’ όσα επιτάσσει το ΔΤΝ!).
Τέλος από τις πολιτικές θέσεις που υποστήριξε ο Αλέκος Παπαδόπουλος αξίζει να συγκρατήσει κανείς
– τη σφοδρή αντίθεσή του τόσο στην έξοδο από την ΟΝΕ, όσο και στη συζήτηση γύρω από την αποπληρωμή του χρέους. Αποκαλύπτοντας έτσι ποιο θα είναι το επίδικο των μελλοντικών πολιτικών συγκρούσεων στη χώρα μας.
– Τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της δημοσιονομικής προσαρμογής στην πλήρη της ανάπτυξη, με απολύσεις, καθολικές αποκρατικοποιήσεις, ασφαλιστική κατεδάφιση, εισοδηματική υποτίμηση κ.λπ., αυτούσια αντιγραμμένη από τις διακηρύξεις του ΣΕΒ.
– Την άποψη ότι «οι αντιλήψεις που κυριάρχησαν τα τελευταία χρόνια μπορεί να είναι χρήσιμες για να διοικήσεις οικονομίες σαν της Β. Κορέας, μα δεν κάνουν για ευρωπαϊκή χώρα. Πρόκειται για τη δημόσια εκδοχή του κακόγουστου ανέκδοτου που λένε οι νεοφιλελεύθεροι μεταξύ τους μισοσοβαρά μισοαστεία, δηλαδή, πως η Ελλάδα είναι χώρα κομμουνιστική που δεν το ξέρει και τώρα ήρθε η ώρα να περάσει στον καπιταλισμό. – Την άποψη για τον Καλλικράτη, όπου μέσα από τις περιφέρειες αποκαλύπτεται όλο το σχέδιο καντονοποίησης της χώρας. Καθώς και άλλα ανατριχιαστικά, όπως ότι δίνεται η δυνατότητα για «νέες διοικητικές και δικαστικές μορφές ελέγχου και κολασμού όσων παρανομούν», προτάσεις και «ιδέες» που δείχνουν μέσα από ποιο δρόμο αναζητούνται τρόποι για να παρακαμφθούν νόμοι, θεσμοί, συντάγματα κ.ά.
Κ.Α.
