Το εναγώνιο κουκούλωμα, τα ψέματα και τα «κόλπα» ενός πολιτικού συστήματος σε κρίση.
Με κροκοδείλια δάκρυα στα Δελτία των «8» και επικοινωνιακές κορώνες για δήθεν «εξυγίανση του συστήματος λειτουργίας των δημόσιων διαγωνισμών», επιχειρεί η κυβέρνηση Παπανδρέου να πείσει την κοινή γνώμη ότι δήθεν κόπτεται για τη «ζημιά» του Δημοσίου -δηλαδή του λαού- από τα σκάνδαλα της Siemens. Ο πρωθυπουργός, μάλιστα, με το αμερικανόπνευστο στυλ «διοίκησης» που τον διακρίνει, ανέθεσε σε τρεις υπουργούς του (Καστανίδης, Χρυσοχοϊδης, Παπακωνσταντίνου) να κινήσουν τις νόμιμες διαδικασίες για επιβολή προστίμων, να ζητήσουν έρευνα για θέματα ανταγωνισμού από την αρμόδια Επιτροπή (ζήσε Μάη μου, δηλαδή) και να… διερευνήσουν τη δυνατότητα έγερσης αγωγής αποζημίωσης για ηθική βλάβη του Δημοσίου. Και κερασάκι σε όλα αυτά τα μεγαλόσχημα, τέθηκε «συντονιστής» ο μέγας διαπραγματευτής με το ξένο κεφάλαιο, Χάρης Παμπούκης.
Βέβαια, ο πρωθυπουργός έσπευσε να διευκρινίσει ότι τώρα τα πάμε καλά με τη Siemens και δεν έχουμε κάτι εναντίον της, καθώς τα αφεντικά μας στη Γερμανία έσπευσαν να της αλλάξουν διοίκηση, με την οποία ο Γιώργος Παπανδρέου ευελπιστεί «να δημιουργήσει μια υγιή σχέση». Πρόκειται για προκλητική κοροϊδία από έναν πρωθυπουργό που συνειδητά εξυπηρετεί (επί σειρά ετών) ένα στρεβλό σύστημα, στο οποίο κυριαρχούν τα σκάνδαλα τύπου Siemens, ώστε να κάνουν τις δουλειές τους οι ξένοι «επενδυτές» (βλέπε Γερμανία) -με πολιτικούς σε παρατεταμένη υπαλληλία…
Και για να μη δυσαρεστηθούν και πολύ οι φίλοι μας οι Γερμανοί, από τις… ενδελεχείς δικαστικές διαδικασίες διερεύνησης του διαχρονικού και διακομματικού (ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.) σκανδάλου ο Έλληνας πρωθυπουργός («ο άνθρωπός μας» κατά τον περίφημο πλέον διεθνή χαρακτηρισμό του) έσπευσε να διευκρινίσει ότι η Siemens έχει ήδη κερδίσει ορισμένους διαγωνισμούς για έργα του Ελληνικού Δημοσίου, τα οποία δεν έχουν ωστόσο κατακυρωθεί. Τι θα γίνει με αυτά; Προτείνεται η εφαρμογή μιας μεγάλης… τομής που ακούει στον τίτλο «σύμφωνο ακεραιότητας», ένας νέος πασοκικός θεσμός, παπανδρεϊκής κοπής, που θα προστατεύσει το σύστημα από αντίστοιχες ατασθαλίες. Και εύλογα θα αναρωτηθεί ο μέσος Έλληνας: θα προστατευτεί το σύστημα «από αντίστοιχα σκάνδαλα;». Όχι, βέβαια. Το πολύ-πολύ να προστατευτεί από τη δημοσιοποίησή τους!
Ίδιον γνώρισμα
Όσο και αν προσπάθησε ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, αλλά και η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση να πείσουν ότι καίγονται να ξεσκεπαστεί το σκάνδαλο της Siemens, δεν μπορούν πλέον να πείσουν κανέναν. Η Siemens, οι μίζες, οι στημένοι διαγωνισμοί του Δημοσίου, τα χρήματα κάτω από το τραπέζι, η κοροϊδία που εκτυλισσόταν επί 20 χρόνια στις πλάτες του ελληνικού λαού, δεν αποτελούν εξαίρεση. Όλη αυτή η σαπίλα είναι ίδιον του πολιτικού συστήματος, όπως αυτό εδραιώθηκε και λειτουργεί από τη μεταπολίτευση και μετά. Στην πολύχρονη ιστορία της Siemens υπάρχουν τουλάχιστον 3 αλήθειες, 3 ψέματα και ένα καίριο ερώτημα:
1η Αλήθεια: Οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο, πολιτικά πρόσωπα αλλά και στελέχη της εταιρίας, παραδέχονται ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας –οι εκπρόσωποι του αστισμού στην Ελλάδα- χρηματοδοτήθηκαν αδρά από τη Siemens.
2η Αλήθεια: Το Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή όλοι εμείς, έχει χάσει περίπου 2 δισ. ευρώ από το βρώμικο παιχνίδι της Siemens. Τα χρήματα αυτά αφορούν μόνο τα 12 πολιτικά πρόσωπα που κατηγορούνται επισήμως για εμπλοκή στο σκάνδαλο; Αλήθεια, πόσο έχει «συνεισφέρει» το αλισβερίσι με τη γερμανική εταιρία στη διόγκωση του ελληνικού χρέους;
3η Αλήθεια: Τόσο η παρούσα κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ), όσο και η προηγούμενη (Ν.Δ.) παρά τις επικοινωνιακές κορώνες για εξεταστικές επιτροπές, προανακριτικές κ.λπ., έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κουκουλώσουν την υπόθεση, εμπλέκοντας αριστοτεχνικά και την δικαστική εξουσία στο παιχνίδι αυτό (τα έργα και οι ημέρες του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Γ. Σανιδά είναι γνωστά).
1ο Ψέμα: Πολιτικοί και εκπρόσωποι των μεγάλων ΜΜΕ -τα φερέφωνα της αστικής εξουσίας δηλαδή- διατείνονται ότι δεν γνώριζαν τίποτα για το μαύρο χρήμα που έρεε τόσα χρόνια στα κομματικά γραφεία…
Όλοι τους ψεύδονται σε μια προσπάθεια να προστατέψουν ένα από τα βασικά γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής, που δεν είναι άλλο από το «λάδωμα» και τη διαπλοκή.
2ο Ψέμα: Κυρίως τα αστικά ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλο το ζήτημα αφορούσε παρασκηνιακές συναλλαγές μεταξύ στελεχών της εταιρίας και συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων…
Αντιθέτως, εύκολα αποδεικνύεται ότι η Siemens έπαιρνε στημένους διαγωνισμούς για μεγάλα δημόσια έργα (βλέπε προγραμματικές συμβάσεις ΟΤΕ, Ολυμπιακή Ασφάλεια, σύστημα ΤΕΤΡΑ, σύμβαση C4I, τροχαίο υλικό ΟΣΕ κ.λπ.) και από τα δύο κόμματα, αλλά και ότι μετά τα συγκεκριμένα σκάνδαλα Οργανισμοί-«φιλέτα» του Δημοσίου (ΟΤΕ, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά) προωθήθηκαν προς πώληση σε γερμανικά συμφέροντα.
3ο Ψέμα: Οι εκπρόσωποι του δικομματισμού φέρονται να συμφωνούν στον περαιτέρω έλεγχο της υπόθεσης μέσω επιτροπής προκαταρκτικού ελέγχου και, μάλιστα, με γοργές διαδικασίες…
Στην πραγματικότητα, διαφωνούν για τα πρόσωπα που θα πρέπει να ελεγχθούν και απορρίπτουν μετά βδελυγμίας να γίνουν έρευνες σε βάθος για τα περιουσιακά στοιχεία όλων των εμπλεκομένων πολιτικών προσώπων, προστατεύοντας και πάλι το σύστημα που τους θρέφει και τους διατηρεί στην εξουσία.
Και το ερώτημα: Πόσο καλά «συνεργάστηκαν» οι αστικές τάξεις Γερμανίας και Ελλάδας, ώστε να καλύψουν τους ενόχους για το μακροχρόνιο σκάνδαλο της Siemens που, ουσιαστικά, έδινε απλόχερα δουλειές σε αυτούς που τώρα εμφανίζονται τιμητές του ελληνικού χρέους, παρέχοντάς τους άσυλο στην μητέρα-πατρίδα Γερμανία; Με ποιον τρόπο θα μας πείσουν ότι διερευνώντας τα σκάνδαλα θα εξυγιανθεί ένα, κατεξοχήν, σάπιο σύστημα που στηρίζει την ύπαρξη και διατήρησή του στη διαπλοκή;
