“Αυτό που μας απομένει είναι με επιμονή και υπομονή να προσπαθήσουμε να μάθουμε και να αναγνωρίσουμε ποιός και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο”
Ζίγκμουντ Μπάουμαν
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ενωτικό εγχείρημα στο χώρο της Αριστεράς εμπεριείχε σπέρματα υπέρβασης, τα οποία ποτέ δεν γονιμοποιήθηκαν να γεννήσουν τη νέα Αριστερά του 21ου αιώνα. Ο θάνατός του επικυρώθηκε στις πρόσφατες περιφερειακές και δημοτικές εκλογικές. Φαίνεται ότι το «νέο» στην Αριστερά δεν πρόκειται να γεννηθεί αν δεν καταστραφεί το «παλιό» με τους τρόπους και τις μορφές που υπάρχει σήμερα. Και αυτή η καταστροφή δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα!
Σε αυτές τις εκλογές αποδείχτηκε –πρώτα απ΄ όλα- ότι η διάσπαση του ΣΥΝασπισμού έγινε για λόγους φατριαστικούς. Οι δήθεν πολιτικές διαφωνίες που οδήγησαν σε αυτή τη διάσπαση εξανεμίστηκαν μπροστά στην κάλπη. Η Κουμουνδούρου αναδεικνύεται αναξιόπιστη γιατί όλα αυτά που καταμαρτυρούσε ως προθέσεις στη ΔΗ.ΑΡΙ έρχεται και τα κάνει πράξη η ίδια με το χειρότερο δυνατό τρόπο διά της επιλογής του υποψήφιου περιφερειάρχη στην Αττική. Παρ’ όλες τις προσπάθειες που έκανε, απέτυχε να ανακαλύψει έστω και ένα πειστικό επιχείρημα γιατί ο Α. Μητρόπουλος είναι καλύτερος από τον Φ. Κουβέλη…
Όμως, η κρίσιμη επιλογή που καταγράφει το σημείο μη επιστροφής στον ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεται στη «μάχη των μαχών» που δόθηκε για το εκλογικό κατέβασμα στην περιφέρεια της Αττικής και οδήγησε σε δύο ξεχωριστά ψηφοδέλτια. Ούτε στα διακριτά πολιτικά σχέδια που υπαινίσσονται τα ψηφοδέλτια του Α. Μητρόπουλου και του Α. Αλαβάνου. Βρίσκεται στις διακριτές στάσεις που κράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Στερεά Ελλάδα. Εκεί αναδεικνύεται με τον πιο ακραίο αλλά και τον καθαρό τρόπο το μέγεθος των διαφορών ανάμεσα σε πολιτικές πρακτικές και αντιλήψεις που δεν μπορούν να συνυπάρχουν πλέον. Εκεί σύσσωμη η ηγεσία του ΣΥΝασπιμού (από τους προεδρικούς μέχρι την ομάδα του Π. Λαφαζάνη) διάλεξε να εναντιωθεί σε ό,τι πραγματικά κινείται, αντιστέκεται και προσπαθεί να συγκροτηθεί απ’ τα κάτω, μόνο και μόνο για να συμμαχήσει με τους παράγοντες του πολιτικού περιθωρίου του ΠΑΣΟΚ και να έχει ανοιχτές τις πόρτες προς συνδιαχειριστικές πρακτικές στις οποίες ήταν βουτηγμένος την προηγούμενη περίοδο ο ΣΥΝασπισμός.
Όποιος σήμερα θέλει να συνεχίσει την κοινή πορεία με την Κουμουνδούρου, μέσα από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά αναγνωρίζει την ήττα αυτού του εγχειρήματος και επιστέφει στην εποχή του Ν. Κωνσταντόπουλου, με πολύ χειρότερους όμως όρους.
Το πιο μελανό σημείο στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ είναι το παρόν του: Αφορά μια Αριστερά που δεν μπορεί να διδαχθεί από τα λάθη που έκανε στο πρόσφατο παρελθόν της. Αυτή ακριβώς η κατάσταση υπονομεύει το μέλλον της. Η περιφρούρηση της εξουσίας των τυφλοποντίκων των κομματικών γραφείων, των επαγγελματικών στελεχών και περιφερόμενων παραγόντων χωρίς καμία κινηματική γείωση, εμπεδώθηκε με την κυριαρχία των πρακτικών της ίντριγκας της μικροπολιτικής και της διαπάλης χωρίς αρχές και οδήγησε στην πολιτική αναπηρία του εγχειρήματος. Η σημερινή κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται πρωτίστως σε ζητήματα πολιτικής γραμμής –που προφανώς υπάρχουν– αλλά στην αδυναμία του να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει δημοκρατικά. Αυτή ακριβώς η αδυναμία εμπόδισε και ενέτεινε την λύση αυτών των πολιτικών προβλημάτων, τα οποία στη συνέχεια μεγεθύνθηκαν.
Η προσπάθεια ανάδειξης από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ των διαφωνιών σε ζητήματα πολιτικής γραμμής για τη συγκυρία ως τη βασική αιτία της σημερινής του κρίσης είναι στην πραγματικότητα προσπάθεια μετακύλισης των ευθυνών στον εσωτερικό αντίπαλο και συγκάλυψη της κύριας πλευράς της αντίθεσης, η οποία οδήγησε στη σημερινή κατάντια του. Η Αριστερά που φοβάται το λαό της δεν μπορεί να υπάρχει…
Σε αυτές τις εκλογές αποδείχτηκε –πρώτα απ΄ όλα- ότι η διάσπαση του ΣΥΝασπισμού έγινε για λόγους φατριαστικούς. Οι δήθεν πολιτικές διαφωνίες που οδήγησαν σε αυτή τη διάσπαση εξανεμίστηκαν μπροστά στην κάλπη. Η Κουμουνδούρου αναδεικνύεται αναξιόπιστη γιατί όλα αυτά που καταμαρτυρούσε ως προθέσεις στη ΔΗ.ΑΡΙ έρχεται και τα κάνει πράξη η ίδια με το χειρότερο δυνατό τρόπο διά της επιλογής του υποψήφιου περιφερειάρχη στην Αττική. Παρ’ όλες τις προσπάθειες που έκανε, απέτυχε να ανακαλύψει έστω και ένα πειστικό επιχείρημα γιατί ο Α. Μητρόπουλος είναι καλύτερος από τον Φ. Κουβέλη…
Όμως, η κρίσιμη επιλογή που καταγράφει το σημείο μη επιστροφής στον ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεται στη «μάχη των μαχών» που δόθηκε για το εκλογικό κατέβασμα στην περιφέρεια της Αττικής και οδήγησε σε δύο ξεχωριστά ψηφοδέλτια. Ούτε στα διακριτά πολιτικά σχέδια που υπαινίσσονται τα ψηφοδέλτια του Α. Μητρόπουλου και του Α. Αλαβάνου. Βρίσκεται στις διακριτές στάσεις που κράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Στερεά Ελλάδα. Εκεί αναδεικνύεται με τον πιο ακραίο αλλά και τον καθαρό τρόπο το μέγεθος των διαφορών ανάμεσα σε πολιτικές πρακτικές και αντιλήψεις που δεν μπορούν να συνυπάρχουν πλέον. Εκεί σύσσωμη η ηγεσία του ΣΥΝασπιμού (από τους προεδρικούς μέχρι την ομάδα του Π. Λαφαζάνη) διάλεξε να εναντιωθεί σε ό,τι πραγματικά κινείται, αντιστέκεται και προσπαθεί να συγκροτηθεί απ’ τα κάτω, μόνο και μόνο για να συμμαχήσει με τους παράγοντες του πολιτικού περιθωρίου του ΠΑΣΟΚ και να έχει ανοιχτές τις πόρτες προς συνδιαχειριστικές πρακτικές στις οποίες ήταν βουτηγμένος την προηγούμενη περίοδο ο ΣΥΝασπισμός.
Όποιος σήμερα θέλει να συνεχίσει την κοινή πορεία με την Κουμουνδούρου, μέσα από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά αναγνωρίζει την ήττα αυτού του εγχειρήματος και επιστέφει στην εποχή του Ν. Κωνσταντόπουλου, με πολύ χειρότερους όμως όρους.
Το πιο μελανό σημείο στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ είναι το παρόν του: Αφορά μια Αριστερά που δεν μπορεί να διδαχθεί από τα λάθη που έκανε στο πρόσφατο παρελθόν της. Αυτή ακριβώς η κατάσταση υπονομεύει το μέλλον της. Η περιφρούρηση της εξουσίας των τυφλοποντίκων των κομματικών γραφείων, των επαγγελματικών στελεχών και περιφερόμενων παραγόντων χωρίς καμία κινηματική γείωση, εμπεδώθηκε με την κυριαρχία των πρακτικών της ίντριγκας της μικροπολιτικής και της διαπάλης χωρίς αρχές και οδήγησε στην πολιτική αναπηρία του εγχειρήματος. Η σημερινή κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται πρωτίστως σε ζητήματα πολιτικής γραμμής –που προφανώς υπάρχουν– αλλά στην αδυναμία του να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει δημοκρατικά. Αυτή ακριβώς η αδυναμία εμπόδισε και ενέτεινε την λύση αυτών των πολιτικών προβλημάτων, τα οποία στη συνέχεια μεγεθύνθηκαν.
Η προσπάθεια ανάδειξης από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ των διαφωνιών σε ζητήματα πολιτικής γραμμής για τη συγκυρία ως τη βασική αιτία της σημερινής του κρίσης είναι στην πραγματικότητα προσπάθεια μετακύλισης των ευθυνών στον εσωτερικό αντίπαλο και συγκάλυψη της κύριας πλευράς της αντίθεσης, η οποία οδήγησε στη σημερινή κατάντια του. Η Αριστερά που φοβάται το λαό της δεν μπορεί να υπάρχει…
Σχόλια
