Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Δικαίως ξέσπασε πόλεμος για το σκίτσο του Χατζόπουλου στα Νέα.
Αυτό που, σε πρώτο πλάνο, κατηγορήθηκε για «σεξισμό» έναντι των γυναικών βουλευτών που βρέθηκαν στα κάγκελα του Ραδιομεγάρου της ΕΡΤ. Στριμωγμένες από πάνοπλους, ισχυρούς ΜΑΤατζήδες, να υπερασπίζονται αυτές ανάμεσα σε εκατοντάδες μη αναγνωρίσιμους εργαζόμενους και πολίτες, το τελευταίο σύνορο της αστικής δημοκρατίας, τους νόμους, τους θεσμούς. Ο χαρακτηρισμός του αποδόθηκε με σαφήνεια: «ελεύθερος» γελοιογράφος που βγάζει στο χαρτί τη δική του οπτική για τον κόσμο, πώς βλέπει τον κόσμο, την κοινωνία, τις γυναίκες, τους πολιτικούς, το λαό.
Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο κι αφορά την ελευθερία του καλλιτέχνη, διανοούμενου εντός του κόσμου της εργασίας και με δεδομένη την αλλοτρίωση στην παραγωγή έργου του ως «μισθωτός» της ιδεολογίας.
Δικαίως, επίσης, αντέδρασε με τόσο μεγάλο φανατισμό η ιδιοκτησία και διεύθυνση της εφημερίδας του ισχυρού στο σύστημα διαπλοκής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας ΔΟΛ, έναντι της σφοδρής πολεμικής του ΣΥΡΙΖΑ που κατηγόρησε την εφημερίδα για «κιτρινισμό». Η εφημερίδα έκανε το καθήκον της. Υπερασπίστηκε τις ενσωματωμένες γραφίδες της, ειδικά όταν πρόκειται για ταλαντούχους που θέτουν την πένα τους στην υπηρεσία των ισχυρών. Γιατί το ίδιο το συγκρότημα, δυο χρόνια πριν απέλυσε τον έτερο σκιτσογράφο του, τον Τάσο Αναστασίου, επειδή δεν έβαλε νερό στο κρασί του και συνέχισε να αποτυπώνει τον κόσμο με… αντιπολιτευτική ματιά. Από την πλευρά των ανίσχυρων.
Στη σφοδρή πολεμική που ξέσπασε, ωστόσο, υπάρχουν κι άλλα επίπεδα σύγκρουσης και κατασκευής. Το σκίτσο είχε γράψει κάποτε ο Παντελής Μπουκάλας είναι Διαρκής Υπέρ Αδυνάτων Λόγος. Ορισμός με τον οποίο λίγοι θα διαφωνήσουν. Πολύ περισσότερο που η μεγάλη πλειονότητα των σκιτσογράφων διατηρεί, σε μεγάλο βαθμό, την αυτονομία στην απεικόνιση και αποκάλυψη της επικαιρότητας. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει πως το πολιτικό σύστημα δεν υποτάσσει το ιδεολογικό αυτό όπλο στην υπηρεσία του.
Εξαιτίας ακριβώς της δυναμικής και της αόρατης επιβολής του μηνύματος που θέλει να περάσει ο γελοιογράφος, οι σκιτσογράφοι όπως και οι φωτορεπόρτερ ή οι δημοσιογράφοι, κάνουν τις επιλογές τους. Έτσι, για παράδειγμα, στις σκοτεινές εποχές της εξορίας, στις εφημερίδες της εποχής δημοσιεύονταν καθημερινά σκίτσα με λεζάντες για τη Μακρόνησο. Για το πόσο «καλά» περνούσαν οι εξορισθέντες στο φιλόξενο αυτό νησί με τους στρατιώτες στην… υπηρεσία τους. Το τελικό συμπέρασμα του σκιτσογράφου ήταν πως ο φυλακισμένος υπογράφει πειθήνια τη δήλωση μετανοίας… (φωτό).
Προσωπικά δεν ενοχλήθηκα από το σκίτσα της ναυαρχίδας του ΔΟΛ. Ήταν μια ακόμη πιστοποίηση πως η εφημερίδα μετέχει ως δημιουργός, πρωταγωνιστής στην κατασκευή μιας άλλης, διαφορετικής επικαιρότητας και πραγματικότητας. Ό,τι, δηλαδή, φανατικά υπηρετεί τη χειραγώγηση αλλά και τη διαστρέβλωση. Όποιος άκουσε την κραυγή της Ζωής Κωνσταντοπούλου για «βοήθεια» και τα όσα πραγματικά έγιναν και ελέχθησαν εκείνο το βράδυ έξω από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, σχηματίζει μια άλλη πραγματικότητα απ’ αυτή που δημιούργησαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Εάν το περιστατικό καταγραφόταν ως έγινε από τις εφημερίδες, σήμερα το πιθανότερο είναι να μιλούσαμε για απόπειρα -ίσως εκφοβισμού ή και κάτι παραπάνω- της βουλευτή. Εάν μεταφέρονταν με ακρίβεια η εικόνα του γεγονότος, το κέντρο βάρους θα έπεφτε στην παρακρατικού τύπου επέμβαση των ΜΑΤ στην ΕΡΤ, στην καταπάτηση κάθε έννοιας της αστικής δημοκρατίας και των θεσμών της, όπως ο βουλευτής, ο εισαγγελέας κ.λπ. Ίσως αν και ο σκιτσογράφος Χατζόπουλος άκουγε το επεισόδιο και τους διαλόγους, ίσως λέω, θα κατέληγε σε διαφορετικό μήνυμα στο σκίτσο του.
Όσο για την εικόνα της έτερης βουλευτή, της Ραχήλ Μακρή στα κάγκελα του Ραδιομεγάρου, για τον πανίσχυρο ιδεολογικό μηχανισμό, ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου, να διαστρεβλωθεί. Λόγω των ημερών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο συνειρμός ερχόταν αυτόματα. Φοιτητές στα κάγκελα για την ελευθερία το 1973, βουλευτές στα κάγκελα για την ελεύθερη ενημέρωση το 2013…
