Του Χρίστου Καραμάνου. Υπάρχει η άποψη στην Αριστερά ότι δεν πρέπει να αναδεικνύουμε τα σκάνδαλα σε βασικό ζήτημα, μια και δεν αφορούν τον πυρήνα του συστήματος.
Λέγεται, για παράδειγμα, ότι όταν επικεντρώνουμε στη διαφθορά, είναι σαν να λέμε ότι έχουμε απέναντί μας ένα καλό σύστημα που το δουλεύουν κακοί άνθρωποι. Από άλλες πλευρές διατυπώνεται η κατηγορία για φαρισαϊσμό. Λέει για παράδειγμα η Αλέκα Παπαρήγα: «Υπάρχουν οι φοροφυγάδες, υπάρχουν όμως οι φαρισαίοι και όλοι αυτοί που θέλουν να δημιουργήσουν στο λαό την αντίληψη ότι η κρίση προήλθε μόνο από την κλοπή. Κλοπή υπάρχει. Η νόμιμη κλοπή του μόχθου των εργαζομένων είναι αυτή που προκάλεσε την κρίση». Με άλλα λόγια, η παράνομη κλοπή έχει δευτερεύουσα σημασία. Ενώ η νόμιμη κλοπή που γίνεται με την ιδιοποίηση από τον κεφαλαιοκράτη της υπεραξίας που παράγει η εργατική τάξη, είναι η βασική πλευρά που πρέπει σήμερα να αναδείξει η Αριστερά. Έτσι, οι φορείς των απόψεων αυτών καταλήγουν να «βγάζουν σπυράκια» απέναντι στο πάνδημο σύνθημα «κλέφτες, κλέφτες», στις μούντζες και σε κάθε… πληβειακή αντίδραση.
Όποιος όμως έχει συναίσθηση τού πώς με πραγματικούς όρους δουλεύει το σύστημα, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, αντιλαμβάνεται ότι η διαφθορά του πολιτικού κόσμου και η διαπλοκή του με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τις πολυεθνικές αποτελεί κεντρικότατο χαρακτηριστικό του συστήματος. Αφαιρετικά μιλώντας: χωρίς τη διαφθορά και τη διαπλοκή το σύστημα απλά δεν θα δούλευε. Αυτό που το καταλαβαίνει όλος ο λαός, αυτό για το οποίο βοά η πραγματικότητα, είναι τόσο δυσνόητο για ορισμένους φίλους. Κι αν για κάποιους υπάρχει μια στενότητα πρόσληψης της πραγματικότητας, ένας εγκλωβισμός σε ακαδημαϊκά και θεωρητικά σχήματα, για άλλους -και ειδικά για την ηγεσία του ΚΚΕ- υπάρχει η πολιτική επιλογή να μην τεθεί στο στόχαστρο, η αχίλλειος πτέρνα του αντιπάλου: το σάπιο πολιτικό σύστημα.
Ο εκμεταλλευόμενος, σε όλη αυτήν την περίοδο καπιταλιστικής επέλασης που ζούμε, αρκετά πιο δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί το ζήτημα της απόσπασης υπεραξίας από το κεφάλαιο (ο Μαρξ το αναλύει αυτό μιλώντας για το φενακισμό του κεφαλαίου) σε σχέση με την ολοφάνερη ληστεία του δημόσιου ταμείου, τη μεθοδευμένη διάλυση του παραγωγικού ιστού και την προκλητική καταρράκωση κάθε έννοιας δημοκρατίας. Αυτό γενικά δεν θα έπρεπε να το ξεχνάμε. Σήμερα, όμως, υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό: όταν ο ίδιος ο λαός στοχοποιεί το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής, τότε η Αριστερά οφείλει να ενισχύει και να μην υπονομεύει αυτήν τη λαϊκή πεποίθηση. Και να δείχνει ότι δεν απαιτείται απλά «κάθαρση» -αυτό είναι το τελευταίο αστικό καταφύγιο- αλλά γκρέμισμα αυτού του σάπιου συστήματος. Μεταπολίτευση του λαού. Ως πρώτο βήμα για να περάσει η εξουσία στο λαό, για πραγματική δημοκρατία, ανεξαρτησία, παραγωγική ανασυγκρότηση και άνοιγμα του δρόμου για βαθύτερους μετασχηματισμούς.
Όποιος όμως έχει συναίσθηση τού πώς με πραγματικούς όρους δουλεύει το σύστημα, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, αντιλαμβάνεται ότι η διαφθορά του πολιτικού κόσμου και η διαπλοκή του με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τις πολυεθνικές αποτελεί κεντρικότατο χαρακτηριστικό του συστήματος. Αφαιρετικά μιλώντας: χωρίς τη διαφθορά και τη διαπλοκή το σύστημα απλά δεν θα δούλευε. Αυτό που το καταλαβαίνει όλος ο λαός, αυτό για το οποίο βοά η πραγματικότητα, είναι τόσο δυσνόητο για ορισμένους φίλους. Κι αν για κάποιους υπάρχει μια στενότητα πρόσληψης της πραγματικότητας, ένας εγκλωβισμός σε ακαδημαϊκά και θεωρητικά σχήματα, για άλλους -και ειδικά για την ηγεσία του ΚΚΕ- υπάρχει η πολιτική επιλογή να μην τεθεί στο στόχαστρο, η αχίλλειος πτέρνα του αντιπάλου: το σάπιο πολιτικό σύστημα.
Ο εκμεταλλευόμενος, σε όλη αυτήν την περίοδο καπιταλιστικής επέλασης που ζούμε, αρκετά πιο δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί το ζήτημα της απόσπασης υπεραξίας από το κεφάλαιο (ο Μαρξ το αναλύει αυτό μιλώντας για το φενακισμό του κεφαλαίου) σε σχέση με την ολοφάνερη ληστεία του δημόσιου ταμείου, τη μεθοδευμένη διάλυση του παραγωγικού ιστού και την προκλητική καταρράκωση κάθε έννοιας δημοκρατίας. Αυτό γενικά δεν θα έπρεπε να το ξεχνάμε. Σήμερα, όμως, υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό: όταν ο ίδιος ο λαός στοχοποιεί το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής, τότε η Αριστερά οφείλει να ενισχύει και να μην υπονομεύει αυτήν τη λαϊκή πεποίθηση. Και να δείχνει ότι δεν απαιτείται απλά «κάθαρση» -αυτό είναι το τελευταίο αστικό καταφύγιο- αλλά γκρέμισμα αυτού του σάπιου συστήματος. Μεταπολίτευση του λαού. Ως πρώτο βήμα για να περάσει η εξουσία στο λαό, για πραγματική δημοκρατία, ανεξαρτησία, παραγωγική ανασυγκρότηση και άνοιγμα του δρόμου για βαθύτερους μετασχηματισμούς.
Σχόλια
