Το δόγμα «Νόμος και Τάξη», στο οποίο επένδυσε η κυβέρνηση και ο υπουργός ΠΡΟΠΟ κ. Χρυσοχοΐδης, μοιάζει να γυρίζει μπούμερανγκ, καθώς τα περιστατικά αυξημένης εγκληματικότητας (δολοφονία Καραϊβάζ, εκτελέσεις συμβολαίων θανάτου, έγκλημα στο Γλυκά Νερά κ.ο.κ.), αυξάνουν το αίσθημα ανασφάλειας της κοινωνίας και δημιουργούν σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση.
Σε ομιλία του στη Βουλή, χτες Παρασκευή 4/6, ο κ. Χρυσοχοΐδης έσπευσε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για τις αυξανόμενες μαφιόζικες δολοφονίες, ισχυριζόμενος πως «με τα Γλυκά Νερά και τους μπράβους δεν ανεβαίνει η εγκληματικότητα αλλά η εγκληματοφοβία και το αίσθημα ανασφάλειας», παραδίδοντας μαθήματα «δημιουργικής» εγκληματολογίας. Παλιότερα επί υπουργίας Τόσκα είχαμε τις «συμβουλές» προς τους πολίτες ότι «αν μπουν κλέφτες στο σπίτι σας, κάντε ότι κοιμάστε». Σήμερα τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης μας καλούν να μην ανησυχούμε γιατί οι μαφιόζοι «ξέρουν στόχο» και άρα δεν κινδυνεύουμε, ενώ ο Χρυσοχοΐδης έφτασε στο σημείο να δηλώσει πως «οι μπράβοι περιοδικά λύνουν τις διαφορές τους!», υποβαθμίζοντας τη βαρύτητα των γεγονότων και μετατρέποντας και το έγκλημα σε ένα ακόμη «φυσικό φαινόμενο», όπως η πανδημία, οι πλημμύρες και οι πυρκαγιές, για τις οποίες το κράτος δεν φέρει ευθύνη.
Η κυβέρνηση πολιτεύτηκε με το σύνθημα «Νόμος και Τάξη». Σχεδόν δύο χρόνια μετά την εκλογή της, αυτό φαντάζει ένα πουκάμισο αδειανό. Το δόγμα Χρυσοχοΐδη εκφυλίστηκε στη μάχη γύρω από την εγκληματικότητα στα (κλειστά) πανεπιστήμια και το άσυλο, ενώ η αστυνομική ασυδοσία γιγαντώθηκε στο όνομα της εφαρμογής του λοκ-ντάουν. Παρ’ όλα αυτά, το έγκλημα, μοιάζει να έμεινε ανέπαφο. Μπορεί η πανδημία και η περιορισμένη κινητικότητα να μείωσαν τα περιστατικά, όμως φαίνεται αυτά να ανακάμπτουν με τη χαλάρωση των μέτρων. Μαζί επανέρχονται και τα πιο «αναβαθμισμένα εγκλήματα», στα πλαίσια των ανταγωνισμών και των ξεκαθαρισμάτων, των πολυεθνικών μαφιόζικων δικτύων που δρουν στη χώρα μας.
Απέχουμε πολύ ως χώρα από το να γίνουμε Κολομβία, όπου το έγκλημα είναι σε μεγάλο βαθμό κοινωνικοποιημένο. Παρ’ όλα αυτά η χώρα μας, στα συντρίμμια της κρίσης, κατακερματισμένη σε ζώνες επιρροής και ξέφραγο αμπέλι λογής-λογής συμφερόντων, με ένα πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι, γίνεται εύφορο έδαφος για τέτοια φαινόμενα. Κατά συνέπεια η ανασφάλεια που νοιώθουν οι πολίτες έχει πραγματική βάση.
Το κράτος και η αστυνομία προσποιούνται πως επιθυμούν να ελέγξουν το οργανωμένο έγκλημα ενώ θα μπορούσαν τη δράση του εύκολα να βραχυκυκλώσουν αν υπήρχε η αντίστοιχη πολιτική βούληση. Στην πραγματικότητα το πολιτικό σύστημα αφήνει χώρο ώστε τα δίκτυα αυτά με τις πλάτες διαφόρων παραγόντων, να μονοπωλούν ή να πρωταγωνιστούν σ’ ένα ευρύτατο πεδίο δραστηριοτήτων, από τη ρύθμιση παράνομων εμπορίων μέχρι τον έλεγχο ολόκληρων δήμων, σε έναν ιδιότυπο εναγκαλισμό πολιτικής και οργανωμένου εγκλήματος.
Μ.Α.
