Η διάταξη αυτή, που ανακοινώθηκε από το υπουργείο Ανάπτυξης, θα μπορούσε να περάσει και χωρίς ιδιαίτερο θόρυβο, αν δεν ζούσαμε σε μια εποχή όπου μεγάλα τμήματα της κοινωνίας έχουν οδηγηθεί να αναζητούν τρόφιμα στους κάδους απορριμμάτων των σούπερ μάρκετ. Με τη διάταξη αυτή, λοιπόν, τρόφιμα που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να οδηγηθούν σε χωματερές ή σε άλλες χρήσεις (π.χ. ζωοτροφές), θα τοποθετούνται σε ράφια με την ένδειξη «τρόφιμα περασμένης διατηρησιμότητας».
Ο ΕΦΕΤ διαφωνεί
Είναι χαρακτηριστικό ότι η διάταξη αυτή ανακοινώθηκε από τον αρμόδιο για θέματα εμπορίου υπουργό, εν αγνοία του καθ’ ύλην αρμόδιου οργανισμού (του ΕΦΕΤ) και του αντίστοιχου υπουργείου (Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων). Μάλιστα μόλις χθες 19/10, μία εβδομάδα μετά, ο ΕΦΕΤ κάλεσε σε διαβούλευση τις οργανώσεις των βιομηχανιών τροφίμων, των σούπερ μάρκετ και των καταναλωτών. Εκεί ο πρόεδρός του Γιάννης Μίχας έθεσε «ηθικό θέμα» και μίλησε ανοικτά για «λάθος απόφαση σε λάθος εποχή». Δεν δίστασε μάλιστα να πει ότι «εάν θέλουμε να βοηθήσουμε τους συμπολίτες μας που πιέζονται από την οικονομική κρίση, να ρίξουμε τις τιμές και να μην ρίξουμε τα λεγόμενα “ληγμένα” στην αγορά». Και μπορεί ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ να έχει τους δικούς του λόγους που αποφάσισε να τα… βάλει με την κυβέρνηση, οφείλουμε όμως να πούμε πως η αντίθεση του ΕΦΕΤ είχε διατυπωθεί και επισήμως στη διαδικασία της ανοικτής διαβούλευσης.
Από αυτή τη διαδικασία μάλιστα βλέπουμε ότι ακόμη και εκπρόσωποι μεγάλων βιομηχανιών διατυπώνουν αντίρρηση στη διάθεση των τροφίμων «περασμένης διατηρησιμότητας», θέτοντας μάλιστα ένα εύλογο επιχείρημα: «Προκαλεί σύγχυση. Την αποκλειστική ευθύνη φέρει ο πωλητής, ο οποίος θα κρίνει την καταλληλότητα ή όχι αυτών (σ.σ. των τροφίμων), εις βάρος του ονόματος του παραγωγού;»
Τι κρύβει η συζήτηση για το νωπό γάλα
Μέσα στην όλη συζήτηση για τα… ληγμένα, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να θέσουν εκ νέου θέμα παράτασης και της ημερομηνίας λήξης του παστεριωμένου γάλακτος.
Με πρόσχημα ότι το γάλα στην Ελλάδα είναι ακριβό, προβάλλεται ως δήθεν λύση η επέκταση από 5 σε 9 ημέρες της ημερομηνίας λήξης των συσκευασιών του νωπού γάλακτος, ώστε να ανοίξει ο δρόμος να φθάνει στη χώρα μας το… φθηνό ευρωπαϊκό γάλα. Αν και με μια τέτοια διάταξη φαίνεται ότι θίγονται τα συμφέροντα μέρους της ντόπιας γαλακτοβιομηχανίας, είναι χαρακτηριστικό ότι οργανωμένα συμφέροντα έχουν βρει δίοδο προώθησης των συμφερόντων τους μέσα από το υπουργείο του κ. Χατζηδάκη, με πρωταγωνιστές τον υφυπουργό Ανάπτυξης Θ. Σκορδά, αλλά και τον… αειθαλή γ.γ. Εμπορίου Στ. Κομνηνό (παραμένει ακλόνητος στη θέση του, διεκπεραιώνοντας όλες τις αποφάσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά).
Μια πρώτη σκέψη για το ποιον ευνοούν όλες αυτές οι νέες ρυθμίσεις, που σερβίρονται καμουφλαρισμένες με φιλανθρωπικό και φιλο-καταναλωτικό μανδύα, οδηγεί στις μεγάλες αλυσίδες λιανικής πώλησης τροφίμων. Είναι γνωστό ότι εδώ και μερικά χρόνια οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ προωθούν τη διάθεση προϊόντων (και τροφίμων) ιδιωτικής ετικέτας, τα οποία παρασκευάζονται με τη μέθοδο του φασόν από τρίτες εταιρίες για λογαριασμό τους. Φαίνεται ότι η γενικότερη κατάσταση στην αγορά και η γενικευμένη στάση πληρωμών σωρεύει αδιάθετα προϊόντα στα ράφια και τις αποθήκες, εξαντλώντας τις ημερομηνίες λήξης τους και επιβαρύνοντας τα σούπερ μάρκετ με την καταστροφή τους. Η ανακάλυψη της σχετικής διάταξης για τα «περασμένης διατηρησιμότητας» προϊόντα και η τροποποίησή της προς όφελος των εμπορικών συμφερόντων είναι μια διέξοδος.
Ακόμα και στην περίπτωση του γάλακτος ωφελημένοι θα βγουν μεγάλοι εμπορικοί όμιλοι που καραδοκούν να εισάγουν κάθε λογής προϊόν από το εξωτερικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το γάλα Βέρο που λανσάρει το σούπερ μάρκετ Βερόπουλος ως ιδιωτική ετικέτα, παρασκευάζεται με γάλα από τις βουνοπλαγιές της… Ελβετίας.
Η αντίθεση των Ελλήνων γαλακτοπαραγωγών, που βλέπουν ότι θα εξαφανιστούν πλήρως, αφού αδυνατούν να ανταγωνιστούν το κοστολόγιο, δεν ξέρουμε αν είναι αρκετή για να ανατραπούν αυτές οι απαράδεκτες ρυθμίσεις.
Χρειάζεται και το ίδιο το καταναλωτικό κίνημα να πάψει να βλέπει μόνο την τιμή στο ράφι και να μην τσιμπάει στην τεχνητή αντίθεση που οικοδομείται μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών.
Όσο αφελληνίζεται η ελληνική παραγωγή, τόσο θα ακριβαίνει και το προϊόν στο ράφι. Ο διατροφικός ιμπεριαλισμός (για να θυμηθούμε και τους κλασικούς, που με το κείμενο που δημοσιεύουμε παρακάτω δείχνουν ακόμη εξαιρετικά επίκαιροι) είναι κοινός εχθρός για τον φτωχό αγρότη-παραγωγό και τον φτωχό εργατοϋπάλληλο – καταναλωτή. Αρκεί να μη διαμεσολαβεί ο κάθε Καμπουράκης…
