του Νίκου Σταθόπουλου*
Δεν είχε προλάβει να κοπάσει το πρώτο χτύπημα του Εγκέλαδου, και η διαβόητη «ελληνική ιδιορρυθμία» εκδηλώθηκε με τη σφοδρότητα «ακραίου καιρικού φαινομένου». Το παμπάλαιο εθνικό παίγνιο της ανταγωνιστικής διαίρεσης φόρτσαρε ξανά, αυτή τη φορά κυριολεκτικά επί πτωμάτων και χωρίς την ελάχιστη διάθεση για ωριμότητα κρίσης και σεβασμό μπροστά στο θάνατο… «Κακοί» και «καλοί» Τούρκοι γέμισαν τα «πρωτοσέλιδα» μετατρέποντας τα πτώματα στα χαλάσματα σε πέτρες ενός χυδαίου πετροπόλεμου! Στην Ελλάδα το συνηθίζουμε να διυπάρχουμε μέσω των ξένων…
ΑΠΟ ΤΗ μια η «πατρίδα», όλη η κακόφημη ιδεομούχλα που καμουφλάρεται «ιδανικό» για να κουκουλώσει την εωσφορική μισανθρωπία, το ψυχικό κάκιασμα, τα αισθήματα μειονεξίας όπου ανθίζει το χτικιό του μίσους για την άλλη πατρίδα: Και να «τιγκάρει» το Διαδίκτυο με αποκρουστικά εμέσματα για τους «τουρκαλάδες που τους αξίζει το μακελειό»! Υπάρχει κι αυτή η Ελλάδα..
Κι από την άλλη, σαν μια προετοιμασμένη «απάντηση» κατάφορτη με πατενταρισμένες βιομηχανικού τύπου ιδεοληψίες, ο «διεθνισμός», σε τρεις γλώσσες, εντελώς διαφημιστικής κοπής, αυτό το «ζεσουίδικο» θέαμα εξίσου ασεβές στη ζωή με τν εθνικιστική κόπρο του Αυγείου: Διότι, αφενός μεν απλώς «είδε» το θάνατο σαν «ευκαιρία» πολιτικής σπέκουλας, αφετέρου δε, λίγες ημέρες πριν χλεύαζε το θάνατο δυο νεαρών πιλότων μέσα από το φρικτό πρίσμα της «εθνικιστικής παροχής υπηρεσιών στο ΝΑΤΟ». Ναι, μια «άλλη Ελλάδα», που ντρέπεται για τον εαυτό της και κολακεύει τρίτους διαθλώντας τα ελλείμματά της στα θολά νερά των αναφομοίωτων ιδεοληψιών.
Από την άποψη καθενός εξ αυτών, ο άλλος έχει «τα δίκια του», αλλά η ιστορία ούτε καν αυτή την αισχρότατη φανατίλα δε λαμβάνει υπόψη, η δε ζωή, θαύμα και χρέος μαζί, απαιτεί μια Ηθική που θα θεμελιώνει υγεία ψυχής και αγνότητα αισθήματος, αλλιώς όλα είναι σκοπιμότητα, συσχέτιση, «όροι κ’ συνθήκες». Η μεταπολεμική Ελλάδα ακρωτηριαζόταν επαναληπτικά μέσω ενός ατέρμονος «εκσυγχρονισμού» με χαρακτηριστικά αυτολύπησης!
Το να επιχαίρεις για τα απροσδόκητα «μοιραία» δεινά ενός ανθρώπου, με όλη τη μικρόψυχη εκδικητικότητα του δειλού αλλά και με όλη την κρυμμένη αρρωστιάρα πεποίθηση ότι «ο Θεός ΣΟΥ τιμωρεί» :μαρτυρά όχι απλώς μια αναπόφευκτα ολέθρια ανωριμότητα, αλλά, κυρίως, μια αναγνωρισμένη προδιάθεση πράττειν το κακό είτε άμεσα είτε «δι’ αντιπροσώπου», κι αυτό ακυρώνει δυνάμει κάθε ελπίδα να οραματιστείς υπερβάσεις που χωρίς τους όλα είναι διαχείριση και απλές κατανομές. Το να γελάς και να πανηγυρίζεις ενώ εκατοντάδες χιλιάδες μάτια βουλιάζουν σε σπαρακτικό υγρό πένθος για τους χαμένους οικείους τους, σε βεβαιώνει αποκτηνωμένο που καμιά δημοκρατία δεν έχει μέλλον συμπεριλαμβάνοντάς σε.
Χρειάζεται «δουλειά εκ βάθρων» για να «ξηλωθούν» τελεσίδικα συνειδήσεις τόσο δεμένες στο άρμα του Κακού, που δε μπορούν πια να εκτιμήσουν και το πιο απλό καλό, κι αυτό θα το βρομίσουν: Δυστυχώς, είναι η άθλια ώρα όπου αυτός ο τόσο συκοφαντικά χρησιμοποιημένος «εθνολαϊκισμός» αποδεικνύεται μια ιδεολογική ψύχωση μίσους με χαμηλότατη παιδεία και ηθικό υπόβαθρο τραμπούκου παλιάς κοπής. Το όποιο «επαναστατικό προτσές» δε μπορεί να ευδοκιμήσει παρά μόνο ανασκευάζοντας αυτή την «κουλτούρα ρεβανσισμού» όχι με σταλινικές «τελικές λύσεις» αλλά με μπόλιασμα του τόπου με μια παιδεία ανθρωποκεντρικής πρόσληψης του πολιτισμικού. Και σίγουρα δεν είναι δρομολογημένη προς αυτή την κατεύθυνση η άλλη επίκαιρη και διαδεδομένη αναισχυντία: Η συστηματοποιημένη πολιτική χρήση του κακού, της συμφοράς, με επιλεκτικότητα και όρους ανταγωνιστικού θεάματος.
ΕΠΙ ΠΟΛΛΕΣ ώρες, οι «ψαγμένοι» και «ενημερωμένοι», όλο αυτό το πολυθόρυβο ασκέρι του πιο Αγοραίου «προοδευτισμού» όλων των εποχών, εστίαζαν στην Τουρκία, στις εκεί καταστροφές και εκατόμβες νεκρών, και εστίαζαν με την αλλόφρονα εμμονή του φανατικού, σκαρώνοντας τρίγλωσσα «τρικάκια» περί αλληλεγγύης, και αναλώνοντας το μισό πάθος τους σε υβρεολόγια κατά των «υβριστικών εθνικιών». Η Συρία ήταν εξαφανισμένη, οι εκεί νεκροί ανύπαρκτοι, το εκεί Κακό χωρίς «δρεπάνι χάρου» αλλά μάλλον με «κοστούμι Άσαντ»!..αφού δεν καταπιανόταν η «μαμά Δύση», άρα κι εμείς σκασμός!
Ένα ακόμα αίσχος, σαφώς βαρύτερο και πιο ατιμωτικό από την «κατωτάτου» απανθρωπιά των «εθνικιστών αλά Τρούμπα»: Δεν υπήρχε συμπόνια παρά μόνο προπαγάνδα, δεν υπήρχαν κομματιασμένοι άνθρωποι αλλά προετοιμασίες «επιχειρημάτων» για να μετριαστούν οι κολοσσιαίες ευθύνες του φασίζοντος καθεστώτος Ερντογάν, δεν υπήρχαν ισοπεδωμένες περιοχές της Συρίας και του Κουρδιστάν γιατί αν υπήρχαν θα έμπαιναν ζητήματα για το ελεεινό εμπάργκο, για τις «ανταρτοκρατούμενες ζώνες» και πώς εμποδιζόταν η πρόσβαση του οργανωμένου κράτους, κ.λπ. Η εγχώρια Αριστερά παθαίνει πια αλλεργία με Πούτιν, Κίνα, «μουλάδες», όχι από ανάλυση και ιδεολογική αντίθεση, αλλά από σύμπραξη με τον «προοδευτικό ακαδημαϊσμό» όπου συντάσσεται το τρέχον «πρόγραμμα χειραφέτησης». Οι έλληνες «ακροαριστεροί»(!!!!) ούρλιαζαν για εισβολή στη Συρία, το ξεχάσατε;…
Η εγχώρια «πρόοδος», βαθιά εξαρτημένη από τη νεοϊμπεριαλιστική «κουλτούρα των ΜΚΟ», πάλι αυτοφυλακίστηκε στις ιδεολογικές προκαταλήψεις και τις πολιτικές της υστεροβουλίες, και αποποιήθηκε την όντως ένδοξη πρωτοπορία της Αλήθειας και της Ηθικής, καλύπτοντας πίσω από τσιρίδια περί «ιδεαλιστικών δογμάτων» την αμοραλιστική πρόσδεση στον «πολιτισμό της μη τύψης» δηλαδή στην Πολιτική της Χρήσης/Κτήσης. Ποιο «προοδευτικό» κόμμα, απαίτησε την άμεση άρση του εμπάργκο; Κουβέρτες και τίποτα «πλαστικά» με φαγητό και νερό ζητήθηκαν, ενώ οι εντελώς μόνοι τους δυστυχισμένοι ζούσαν με τα ουρλιαχτά των οικείων τους που «έσβηνα» κάτω από τα μπετά. Κι αυτοί οι «προοδευτικοί» παραμένουν ελεύθεροι να παριστάνουν το τίποτα, και θα ξαναψηφιστούν από νεοόχλους με ορίζοντα οπτικής τη μύτη τους!
Τι συνέβη εκεί κάτω; Πόσα και ποια εγκλήματα «συνεργάστηκαν» ώστε να ξεσπάσει αυτή η Κόλαση;..πολιτική, συστημικότητα, οικονομία, γεωπολιτική, κι άλλα συναφή, «συμπέσανε» σε μια συγκυρία καταστροφής όπου ο Θάνατος και η Ανθρωπιά επέπεσαν σαν έμμεσα αιτήματα αναγέννησης στον αποσβολωμένο «μέσο ανθρωπάκο».
Τις Πταίει; Πρώτα-πρώτα το ατελές της ανθρώπινης φύσης (που μόνο το απίθανο πολιτιστικό έγκλημα της Τεχνητής Νοημοσύνης μπορεί να το «καταπολεμήσει»…), και μαζί με αυτό η ακατάβλητη εγγενής «παραφορά» της Φύσης. Φταίνε, όμως, και όλα τα «κοινωνικά», η πολιτική εξουσία, η θεσμοποιημένη κερδοσκοπία, οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί, το Σύστημα με την έννοια της «τοποθέτησης» του ανθρώπινου σε προσδιορισμούς «κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης».
ΖΟΥΜΕ σε μια εποχή γενικευμένης οργανικής απαξίωσης του Ανθρώπου, σε έναν (μετα)Πολιτισμό της αφιλόξενης Προόδου όπου η Ηθική και η Λογική (οι θεμελιώδεις και θεμελιωτικοί προσδιοριστές της Ανθρώπινης Κατάστασης) παραγνωρίζονται, υποτιμώνται, περιφρονούνται. Στην πραγματικότητα έχει διαποτιστεί η σύγχρονη συνείδηση από μια άτυπη κυριαρχία του νιτσεϊκού Υπερανθρώπου: Ο απρόσωπος κόσμος της Υπερτεχνολογίας «υπεραναπληρώνει» τη ματαίωση της Ουτοπίας του επίγειου Παραδείσου (οι αρχαίες «Ιδανικές Πολιτείες» και η νεότερη «Σοσιαλιστική Επαγγελία») από την ελκυστικότατη εμπορευματοποιημένη δυστοπία της γενικής τεχνολογικοποίησης.
Το «ανθρώπινο νόημα» εκλείπει, η «συναισθηματική διαμεσολάβηση», ως ταυτοτικό συστατικό του ανθρώπου, έχει αποκηρυχθεί : βυθιζόμαστε σε έναν κόσμο χωρίς καρδιά, χωρίς συγκίνηση, χωρίς συμπόνια : η «αλληλεγγύη» (πολιτικό αίτημα πλέον…) καταργεί τη φιλάνθρωπη ενεργητικότητα και ο «ρεαλισμός» εξουδετερώνει τα αρχέγονα ανακλαστικά συμμετοχής στο πένθος. Το ανατρεπτικό αίτημα των καιρών είναι ο Ανθρωπισμός, όχι σαν «ουμανιστικό πρόταγμα παιδείας» αλλά, σαν Συνείδηση Κοινότητας ενάντια σε κάθε ετερόνομη αυτοαναφορικότητα που χωρίζει και στερεί ταυτότητες και αριθμοποιεί.
Πέρασαν τα τρία κρίσιμα 24ωρα μέχρι να υπάρξει μια στοιχειώδης κινητοποίηση για τη Συρία: Ως τότε καταγγελλόταν με περίσσεια αήθειας ο Άσαντ για «παρεμπόδιση» και για «σκοπιμότητες οικογενειακής χρήσης της βοήθειας», την ίδια ακριβώς ώρα που ο τρισάθλιος Ερντογάν, αυτό το κανακεμένο φασισταριό, δεν άνοιγε τις ελεγχόμενες από αυτόν διόδους (περίπου 30!!!) για να περάσει η βοήθεια αφού θα κατέληγε σε Κούρδους! «Θα» ο ‘Ασαντ, αλλά «ναι..» ο Ερντογάν, και η Αριστερά υπέρ Ερντογάν, δηλαδή υπέρ της δυτικής διεθνούς συνωμοσίας, και την ίδια ώρα καθυβρίζοντας τους εγχώριους «μεγαλέξαντρους» που είναι μεν ασήμαντοι και επουσιώδεις αλλά παραμένουν «χρήσιμοι ηλίθιοι».
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ (όχι σαν «δράση μαζών» αλλά σαν σχέδια επί χάρτου και σαν βιοπολιτικές μανούβρες…) καταλύει το «κράτος της καρδιάς» και θάβει βαθιά τον ανθρωπισμό γενικεύοντας τον εκλεκτικισμό και το «ναι μεν αλλά…», και, έτσι, με όλο το κρίσιμο ειδικό βάρος της «αριστερότητας», νομιμοποιεί απόλυτα την κυνική διαχειριστικότητα του τρέχοντος καπιταλισμού: Ούτε ένα διασωστικό συνεργείο τα πρώτα κρίσιμα 24ωρα στα συριακά «μπάζα», και οι ελληνικές οθόνες γεμάτες με τα διασωστικά άθλα της ΕΜΑΚ υπό τις επευφημίες των Τούρκων. Η καρδιά μας σπαράζει για τους αδικοχαμένους Τούρκους την ώρα που ο ψυχρότατος Σουλτάνος επινοεί δικαιολογίες για το μακέλεμα του λαού του από απίθανες κερδοσκοπικές κακοτεχνίες αρκεί να μοστράρεται «ανάπτυξη».
Αλλά έχουμε και νου και κρίση και ενημέρωση, και στεντόρεια εκτινάσσεται η οργή μας για τη γενοκτονία του συριακού λαού! Δεν αναγνωρίζουμε σε καμιά «δυτική δημοκρατία» και σε καμιά «Αριστερά» το χειριστικό προνόμιο να κανονίζει πού θα εστιάσει το πένθος μας και από πού θα αντλήσει παραστάσεις η ελεγειακή μας ποίηση. Η δική μας Αλληλεγγύη δεν είναι ούτε ιδεολογικό «πρέπει» ούτε προγραμματική εγγύηση, αλλά είναι μια αδιαμεσολάβητη και απροϋπόθετη και βαθιά «αισθηματικούρα» αγωνία βοήθειας στον Πάσχοντα Συνάνθρωπο! Αλίμονο, δεν μας χωρίζουν μόνο οι πανουργίες των ελίτ αλλά και το «υπαρξιακό παρασκήνιο» ενός ξοφλημένου «μεσσιανισμού» που μαζί με το σύστημα «ανακατασκευάζει» τον άνθρωπο με όρους και υλικά μεταγκάτζετ…
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος και συγγραφέας
