● Θα ξεκινήσουμε από το τελευταίο: σχεδόν κάθε δύο μέρες ένας εργαζόμενος δεν γυρίζει σπίτι του. Πεθαίνει εν ώρα εργασίας από «ατυχήματα», έλλειψη κάθε μέτρου προστασίας, εντατικοποίηση. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για ξένους εργάτες, μάλλον ανασφάλιστους. Θα πει κανείς πως αυτά συνέβαιναν πάντα. Όχι όμως με τέτοια συχνότητα, και κυρίως όχι με τόσο ελάχιστη ενημέρωση. Πλέον τα ΜΜΕ τα προσπερνούν σαν να μην συνέβησαν, ενώ για παράδειγμα, υπερπροβάλλεται η βία ανηλίκων και τα συχνά γεγονότα συμπλοκών-τραυματισμών (όχι πως δεν είναι σοβαρό). Αλλά ο θάνατος του εργάτη δεν είναι θέμα, δεν αξίζει αναφοράς και διερεύνησης.
● Οι δικαστές, «υπερασπιζόμενοι» το βιλαέτι τους, αποφάσισαν να ισχύσει γι’ αυτούς η επιστροφή στο συνταξιοδοτικό καθεστώς που είχαν προ 2012, διεκδικώντας και αναδρομικά και αύξηση συντάξεων. Για «πάρτη» τους. Κατά τα άλλα, ξέρουν να αποφασίζουν –οι ανώτερες βαθμίδες τους– ότι τα μνημόνια και οι ρυθμίσεις που επέβαλαν είναι συνταγματικές! (Επίσης, ότι όλες οι απεργίες είναι παράνομες και καταχρηστικές…). Έχουμε και πρόεδρο της Δημοκρατίας που προέρχεται από το δικαστικό σώμα, κι έχει γνωματεύσει υπέρ των μνημονίων και της καταπάτησης των δασών όταν υπάρχει «εξαιρετική ανάγκη» (δηλαδή να φυτευτούν ανεμογεννήτριες παντού). Στην ίδια γραμμή κινούνται και οι πρώην βουλευτές για τις δικές τους συντάξεις που περικόπηκαν. Για τον λαό, που πάει στο σούπερ μάρκετ και απελπίζεται, κουβέντα…
● Το στέγαστρο Καλατράβα θυμίζει την άκρως αμαρτωλή ιστορία της Ολυμπιάδας και τον συνδυασμό μιας διεθνούς σχεδόν ληστρικής ομάδας (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή Αθανάτων και Σία) με την αντίστοιχη εγχώρια υπό την κα Αγγελοπούλου. Το «πάρτι» πήγε καλά, ζαλίστηκε όλη η Ελλάδα, έργα επί έργων χωρίς καμία μελέτη, κατασκευές φαραωνικές που μετά αφέθηκαν να ρημάξουν, αλλαγές σε όλη την Αθήνα, ειδικές άδειες, ειδικές λωρίδες κυκλοφορίας, και βέβαια ειδικά συστήματα ασφαλείας – χρυσοπληρωμένα και άχρηστα. Στη συνέχεια, επί δεκαετίες, κανένας έλεγχος, καμιά συντήρηση. Οι υποσχέσεις του 2020 ότι θα γίνουν επισκευές ξεχάστηκαν – μέχρι που έκλεισε το Ολυμπιακό Στάδιο και το ποδηλατοδρόμιο. Απίθανα πράγματα στην αποικία-Ελλάς. Ίσως ζούμε κατά τύχη, και κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή οπουδήποτε: σε γήπεδο, σε τρένο, σε πλοίο, σε δρόμο, σε περιοχή που πλημμυρίζει, σε νομούς που κατακαίγονται, σε χώρους εργασίας, ή ακόμα σε δημόσιους χώρους από καμιά αδέσποτη σφαίρα (κυκλοφορούν και τέτοιες).
● Επιπροσθέτως, ζούμε σε μια χώρα όπου έχουμε το προνόμιο να πληροφορούμαστε για θέματα σημαντικά για την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας από… τον τουρκικό Τύπο. Έτσι πληροφορηθήκαμε από τουρκική εφημερίδα ότι υπάρχει συμφωνία για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, ενώ οι Έλληνες πολίτες δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικό. Βλέπουν βέβαια τι έγινε στη Ν. Αγχίαλο, πώς πάνε τα πράγματα στο Στεφανοβίκειο. Διαισθάνονται ότι οι φωτιές στον Έβρο δεν βοηθούν την αποτρεπτική ικανότητα στο πεδίο. Φρίττουν με τον ερασιτεχνισμό της στρατιωτικής «εκδρομής» στη Λιβύη. Και τώρα υπόκεινται στο «μασάζ» του καλού κλίματος με την γείτονα ενόψει της «Συνόδου Κορυφής στη Θεσσαλονίκη» (7/12), στην οποία ο Ερντογάν προανήγγειλε ότι θα υπάρξει «άλμα». Έλα όμως που πολλοί συνδέουν τα όσα γίνονται στην Αρμενία με αυτά που ζήσαμε στην Κύπρο το 1974 ή στη Μικρά Ασία το 1922. Ο Ερντογάν δεν έχει ξεχάσει την έκφραση «θα έρθουμε ένα βράδυ» αν δεν «συμμορφωθούμε» με ό,τι απαιτεί.
Ξανατονίζουμε, δεν είναι ποτ-πουρί: προσθέστε ιδιωτικοποιήσεις, εργασιακό νομοσχέδιο, διάλυση υποδομών, ακρίβεια-αισχροκέρδεια-φοροαφαίμαξη, εντελώς προβληματική κατάσταση στην Υγεία κ.λπ., και θα διαπιστώσουμε όλοι μαζί την πραγματική πραγματικότητα: δηλαδή αυτό που ζούμε, την πορεία της χώρας και τον ρόλο ενός τμήματός της το οποίο πλουτίζει και πουλά παραμύθια και κυνισμό σε έναν λαό που επί 13 χρόνια υποφέρει. Κι από πάνω θέλουν να τον ενοχοποιήσουν για όλα. Όχι πως δεν έχει ευθύνες, αλλά δεν μπορούν οι θύτες να επικαλούνται τις ευθύνες των θυμάτων τους. Μάλλον πρέπει να μπει ένα τέρμα στην κατηφόρα. Το ερώτημα είναι, πώς; Η απάντηση ιχνηλατείται μέσα από το πνεύμα προσφοράς, αλληλεγγύης, ανθρωπιάς που αναβλύζει – σε αντίθεση με τον βούρκο του επίσημου κράτους και πολιτείας και πολιτικού συστήματος. Όμως αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Ένα άλλο εγχείρημα είναι αναγκαίο, με άλλες προδιαγραφές και αξίες!
