Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου. Ό,τι χαρήκανε, χαρήκανε. Τα κεφάλια μέσα πάλι.
Οι αγορές πανηγύρισαν μερικά 24ωρα γιατί, τάχα, η Ευρωζώνη βρήκε την τελική λύση για την αειφορία της, ο μισός ευρωπαϊκός Νότος άνοιξε σαμπάνιες για τον υποτιθέμενο θρίαμβό του έναντι της σιδηράς Μέρκελ, ο Μόντι, σεμνός και ταπεινός, είπε «ποιος θρίαμβος; Παρεξηγήσατε», επέστρεψε τροπαιούχος στη Ρώμη και κατήγαγε τον πραγματικό θρίαμβο εις βάρος των μισθωτών με ένα ξεγυρισμένο πακέτο λιτότητας, έπειτα συναντήθηκε με την «ηττημένη» Μέρκελ και θεμελίωσαν τον νέο άξονα γύρω από τον οποίο θα περιστρέφεται πλέον η Ευρωζώνη -έχει κάτι από Goldman Sachs και Trilateral αυτός ο άξονας, αλλά δεν έχει σημασία.
Την δόξα Μόντι εζήλωσε και ο Ραχόι, που γιόρτασε και το δικό του «νότιο θρίαμβο» με ένα πακέτο λιτότητας που πέρασε κακήν κακώς από το ισπανικό Κοινοβούλιο, εν ονόματι της σωτηρίας της Bankia και των λοιπών ασθενών ισπανικών τραπεζών. Αλλά η σωτηρία αυτή απειλεί να γίνει «τάφος» του ισπανικού δικομματισμού, καθώς αποκαλύπτεται ένας πραγματικός βόθρος διαπλοκής κομμάτων, τραπεζών και της τεράστιας φούσκας ακινήτων πάνω στην οποία στήθηκε το ισπανικό αναπτυξιακό «θαύμα».
Κι αυτή δεν είναι η μόνη νάρκη πάνω στην οποία πατάει η «τελική λύση» για την Ευρωζώνη που φιλοδοξεί να ολοκληρώσει την ενοποίησή της εξελισσόμενη σε αυτό που ανέκαθεν υπήρξε: μια τραπεζική ένωση. Είναι κι η βρετανική Barclays που απειλεί να κάψει το «ψητό», καθώς εδραιώνει στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κοινή γνώμη τη θανάσιμη ώσμωση πολιτικής και χρηματοπιστωτικής ελίτ.
Έτσι, η υπόσχεση του Μπαρόζο πως οι αποφάσεις της Συνόδου των 27 «επιτέλους, σπάνε τον φαύλο κύκλο κρατικού και τραπεζικού χρέους», ηχούν πια ως ανέκδοτο. Θα μπορούσε να πει ευθέως ότι οι νεόκοποι ευρωπαϊκοί θεσμοί, ο ESM ή ο πολυαναμενόμενος μηχανισμός εποπτείας των τραπεζών, δεν θα είναι παρά το ταμείο στο οποίο τα κράτη θα καταβάλλουν τον οβολό τους στην Ιερά Τραπεζική Πίστη.
Εν ολίγοις, το ξήλωμα του πουλόβερ συνεχίζεται. Το γερμανικό σχέδιο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση κερδίζει μεν πόντους ως προς τον χρηματοπιστωτικό του πυρήνα, αλλά ταυτόχρονα σπέρνει τους σπόρους του κατακερματισμού, καθώς είναι προφανές ότι αυτή η ενοποίηση δεν είναι ένα παιχνίδι με κέρδη για όλους. Στην ίδια τη Γερμανία διαπληκτίζονται πολιτικοί, επιχειρηματικές ενώσεις, τραπεζίτες και οικονομολόγοι αν η χώρα έχει λόγους να χρηματοδοτεί την ενοποίηση, οι Φινλανδοί προειδοποιούν ότι μπορούν να υπάρξουν και χωρίς το ευρώ αν πρόκειται να πληρώνουν κάθε αδύναμο κρίκο του, οι Ολλανδοί το σκέπτονται αν θα υπερψηφίσουν το υπό διαμόρφωση νέο ευρω-σύμφωνο -κι έχουν και εκλογές τον Σεπτέμβριο.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, δεν υπάρχει πολύς χώρος για Ελλάδα. Σε πολλές ευρωπαϊκές ηγεσίες φαίνεται να ωριμάζει η ιδέα ότι δεν θα υπάρξει ποτέ χώρος, άρα πρέπει να μεθοδευτεί η μεγάλη «έξοδος». Αυτό ενδεχομένως εξηγεί την «κρυάδα» που πήρε η κυβέρνηση στην πρώτη μετεκλογική επαφή με την τρόικα. Οι προσδοκίες που είχαν προεκλογικά καλλιεργηθεί για ένα πιο soft μνημόνιο εξανεμίζονται, οι υποσχέσεις για χαλάρωση που είχαν λάβει τα γαλάζια στελέχη από τους Ευρωπαίους «συντρόφους» τους αθετούνται, και τώρα προετοιμάζονται ακόμη και για το χειρότερο σενάριο. Πώς θα το διαχειριστούν πολιτικά, πόσο θα το αντέξουν οι «κεντροαριστεροί» συνεταίροι τους, κύριος οίδε.
Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν, θα πει κανείς. Αλλά εμείς τι φταίμε;
Την δόξα Μόντι εζήλωσε και ο Ραχόι, που γιόρτασε και το δικό του «νότιο θρίαμβο» με ένα πακέτο λιτότητας που πέρασε κακήν κακώς από το ισπανικό Κοινοβούλιο, εν ονόματι της σωτηρίας της Bankia και των λοιπών ασθενών ισπανικών τραπεζών. Αλλά η σωτηρία αυτή απειλεί να γίνει «τάφος» του ισπανικού δικομματισμού, καθώς αποκαλύπτεται ένας πραγματικός βόθρος διαπλοκής κομμάτων, τραπεζών και της τεράστιας φούσκας ακινήτων πάνω στην οποία στήθηκε το ισπανικό αναπτυξιακό «θαύμα».
Κι αυτή δεν είναι η μόνη νάρκη πάνω στην οποία πατάει η «τελική λύση» για την Ευρωζώνη που φιλοδοξεί να ολοκληρώσει την ενοποίησή της εξελισσόμενη σε αυτό που ανέκαθεν υπήρξε: μια τραπεζική ένωση. Είναι κι η βρετανική Barclays που απειλεί να κάψει το «ψητό», καθώς εδραιώνει στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κοινή γνώμη τη θανάσιμη ώσμωση πολιτικής και χρηματοπιστωτικής ελίτ.
Έτσι, η υπόσχεση του Μπαρόζο πως οι αποφάσεις της Συνόδου των 27 «επιτέλους, σπάνε τον φαύλο κύκλο κρατικού και τραπεζικού χρέους», ηχούν πια ως ανέκδοτο. Θα μπορούσε να πει ευθέως ότι οι νεόκοποι ευρωπαϊκοί θεσμοί, ο ESM ή ο πολυαναμενόμενος μηχανισμός εποπτείας των τραπεζών, δεν θα είναι παρά το ταμείο στο οποίο τα κράτη θα καταβάλλουν τον οβολό τους στην Ιερά Τραπεζική Πίστη.
Εν ολίγοις, το ξήλωμα του πουλόβερ συνεχίζεται. Το γερμανικό σχέδιο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση κερδίζει μεν πόντους ως προς τον χρηματοπιστωτικό του πυρήνα, αλλά ταυτόχρονα σπέρνει τους σπόρους του κατακερματισμού, καθώς είναι προφανές ότι αυτή η ενοποίηση δεν είναι ένα παιχνίδι με κέρδη για όλους. Στην ίδια τη Γερμανία διαπληκτίζονται πολιτικοί, επιχειρηματικές ενώσεις, τραπεζίτες και οικονομολόγοι αν η χώρα έχει λόγους να χρηματοδοτεί την ενοποίηση, οι Φινλανδοί προειδοποιούν ότι μπορούν να υπάρξουν και χωρίς το ευρώ αν πρόκειται να πληρώνουν κάθε αδύναμο κρίκο του, οι Ολλανδοί το σκέπτονται αν θα υπερψηφίσουν το υπό διαμόρφωση νέο ευρω-σύμφωνο -κι έχουν και εκλογές τον Σεπτέμβριο.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, δεν υπάρχει πολύς χώρος για Ελλάδα. Σε πολλές ευρωπαϊκές ηγεσίες φαίνεται να ωριμάζει η ιδέα ότι δεν θα υπάρξει ποτέ χώρος, άρα πρέπει να μεθοδευτεί η μεγάλη «έξοδος». Αυτό ενδεχομένως εξηγεί την «κρυάδα» που πήρε η κυβέρνηση στην πρώτη μετεκλογική επαφή με την τρόικα. Οι προσδοκίες που είχαν προεκλογικά καλλιεργηθεί για ένα πιο soft μνημόνιο εξανεμίζονται, οι υποσχέσεις για χαλάρωση που είχαν λάβει τα γαλάζια στελέχη από τους Ευρωπαίους «συντρόφους» τους αθετούνται, και τώρα προετοιμάζονται ακόμη και για το χειρότερο σενάριο. Πώς θα το διαχειριστούν πολιτικά, πόσο θα το αντέξουν οι «κεντροαριστεροί» συνεταίροι τους, κύριος οίδε.
Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν, θα πει κανείς. Αλλά εμείς τι φταίμε;
Σχόλια
