Του Βασίλη Κεχαγιά. Με την πάροδο των χρόνων και μέσα από διάφορους κλυδωνισμούς, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει βρει ένα ρυθμό τέτοιο που να μπορεί να επιβιώσει κάτω απ’ όλες τις συγκυρίες.
Μετά από 53 χρόνια δικαιούται να υπάρχει με αξιοπρέπεια, χωρίς να προστρέχει στις φανφάρες του παρελθόντος, όταν πολλοί το φαντασιώνονταν σαν «Κάννες του Νότου». Ξέρουμε πολύ καλά ποια είναι η μοίρα αυτών των καλοκαιρινών ονείρων, όταν κάποιοι άλλοι φαντάζονταν την Ελλάδα σαν «Δανία του Νότου»… Το Φεστιβάλ γύρισε στην αρχική του κοιτίδα, δηλαδή μια σεμνή, βαλκανική γιορτή, καταχρεωμένη από τη διεύθυνση της φαντασμένης κυρίας Μουζάκη – και συγχρόνως όλη η Ελλάδα μια χρεωμένη γωνιά του Νότου.
Αν και ο σημερινός διευθυντής του Φεστιβάλ, Δημήτρης Εϊπίδης, είχε τη συμμετοχή του σε όλο αυτό το πανηγύρι της ματαιοδοξίας και δίχως να έχει απαιτήσει ακόμη έρευνες για το πώς βρέθηκε ένα καλοθρεμμένο οικονομικά φεστιβάλ να χρωστάει δέκα εκατομμύρια ευρώ, εντούτοις συνεχίζει την οργάνωσή του με ένα πρόγραμμα που θεωρείται αξιοπρεπές. Πέρα από το διαγωνιστικό τμήμα των Πρωτοεμφανιζομένων Σκηνοθετών, η 53η διοργάνωση θα μας συστήσει το έργο του Άκι Καουρισμάκι, θα φέρει σε επαφή με το ελληνικό κοινό τον πολύ καλό Ιρανό σκηνοθέτη Μπαμάν Γκομπαντί και θα περιηγηθεί στο σύνολο του έργου του αξιοπρόσεκτου Γερμανού δημιουργού Αντρέα Ντρέζεν. Πέρα από αυτά, θα συνεχίσουν την παρουσία τους τα τμήματα «Ανοιχτοί Ορίζοντες» και «Ματιές στα Βαλκάνια» όπου μάλιστα θα παρουσιαστεί το σύνολο του έργου του Κριστιάν Μουντζίου. Συγχρόνως θα προβληθεί η τελευταία του ταινία Πίσω από τους λόφους, βραβευμένη στις Κάννες για το σενάριο και τις γυναικείες ερμηνείες της. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία εξορκισμού, που όπως πάντα στο έργο του γείτονα σκηνοθέτη αποκτά πολιτικό χαρακτήρα. Άλλωστε, πρόκειται για τον άνθρωπο που με το φιλμ 4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 μέρες κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα διασχίζοντας ολόκληρη την πολιτική ιστορία -ή καλύτερα τραγωδία- της σύγχρονης Ρουμανίας.
Όπως γίνεται αντιληπτό, δεν κάναμε ιδιαίτερη αναφορά στον Ελληνικό Κινηματογράφο και στην αλλοτινή πρωταγωνιστική παρουσία του στη γιορτή του Φεστιβάλ. Αυτό συμβαίνει επειδή με τα χρόνια το εγχώριο σινεμά πέρασε σε ρόλο κομπάρσου, αν και ήταν ο κύριος αιμοδότης των αγγείων του θεσμού, με τις αισθητικές συγκρούσεις και τις λεκτικές αντεγκλήσεις που προκαλούσε. Είναι στη μοίρα των καιρών η Ελλάδα να είναι πανταχού απούσα…
Αν και ο σημερινός διευθυντής του Φεστιβάλ, Δημήτρης Εϊπίδης, είχε τη συμμετοχή του σε όλο αυτό το πανηγύρι της ματαιοδοξίας και δίχως να έχει απαιτήσει ακόμη έρευνες για το πώς βρέθηκε ένα καλοθρεμμένο οικονομικά φεστιβάλ να χρωστάει δέκα εκατομμύρια ευρώ, εντούτοις συνεχίζει την οργάνωσή του με ένα πρόγραμμα που θεωρείται αξιοπρεπές. Πέρα από το διαγωνιστικό τμήμα των Πρωτοεμφανιζομένων Σκηνοθετών, η 53η διοργάνωση θα μας συστήσει το έργο του Άκι Καουρισμάκι, θα φέρει σε επαφή με το ελληνικό κοινό τον πολύ καλό Ιρανό σκηνοθέτη Μπαμάν Γκομπαντί και θα περιηγηθεί στο σύνολο του έργου του αξιοπρόσεκτου Γερμανού δημιουργού Αντρέα Ντρέζεν. Πέρα από αυτά, θα συνεχίσουν την παρουσία τους τα τμήματα «Ανοιχτοί Ορίζοντες» και «Ματιές στα Βαλκάνια» όπου μάλιστα θα παρουσιαστεί το σύνολο του έργου του Κριστιάν Μουντζίου. Συγχρόνως θα προβληθεί η τελευταία του ταινία Πίσω από τους λόφους, βραβευμένη στις Κάννες για το σενάριο και τις γυναικείες ερμηνείες της. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία εξορκισμού, που όπως πάντα στο έργο του γείτονα σκηνοθέτη αποκτά πολιτικό χαρακτήρα. Άλλωστε, πρόκειται για τον άνθρωπο που με το φιλμ 4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 μέρες κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα διασχίζοντας ολόκληρη την πολιτική ιστορία -ή καλύτερα τραγωδία- της σύγχρονης Ρουμανίας.
Όπως γίνεται αντιληπτό, δεν κάναμε ιδιαίτερη αναφορά στον Ελληνικό Κινηματογράφο και στην αλλοτινή πρωταγωνιστική παρουσία του στη γιορτή του Φεστιβάλ. Αυτό συμβαίνει επειδή με τα χρόνια το εγχώριο σινεμά πέρασε σε ρόλο κομπάρσου, αν και ήταν ο κύριος αιμοδότης των αγγείων του θεσμού, με τις αισθητικές συγκρούσεις και τις λεκτικές αντεγκλήσεις που προκαλούσε. Είναι στη μοίρα των καιρών η Ελλάδα να είναι πανταχού απούσα…
Σχόλια
