στήλες

Μια πολύ μεγάλη και γνωστή εταιρία καλλυντικών στην Ιαπωνία δέχθηκε παράπονα από κάποιον πελάτη, γιατί ένα κουτί με σαπούνι που αγόρασε, ήταν άδειο.

Η Πλατεία καθάρισε. Ενοχές και φόβους.
Διώξαμε τη σκόνη. Τώρα κλαίμε ήσυχοι.

Του Τάκη Πολίτη.

Για πολλά χρόνια πίστευα, βαθιά, πως μια από τις πιο επαναστατικά δημιουργικές περιόδους της ζωής μου, ήταν όταν συμμετείχα σε πάνω από 9-10 «σχήματα». Ίσως και λίγα λέω. Επιτροπές, συσπειρώσεις, ομάδες δουλειάς, σχήματα με βάση το πρόβλημα, επιτροπάτα με βάση την επικαιρότητα και ό,τι είδους «συσπείρωση» μπορεί να σκεφτεί ένας αριστερός εγκέφαλος.

Βαριέμαι και κάνει ζέστη και λείπουν οι περισσότεροι φίλοι μου και τα παιδικά στην τηλεόραση τα ’χω δει εκατό φορές, όλο επαναλήψεις. Κι έχω τον μπαμπά όλη μέρα στα πόδια μου να ξεφυσάει και να βρίζει κάποιον κύριο «πούστη» που τον απόλυσε κατακαλόκαιρο. Και βρίζει και κάποιον ΓΑΠ και κάποια Αγγέλα που δεν τους ξέρω. Και του λέω, «αφού κάθεσαι, γιατί φέτος δεν πάμε διακοπές -όχι στο χωριό, στο σπίτι της γιαγιάς- κάπου με παραλία, όπως πέρσι». Ο μπαμπάς μου χαμογελάει και μου λέει «φέτος δεν γίνεται, τα λεφτά της αποζημίωσης πρέπει να τα φυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού». Εγώ δεν ξέρω ούτε τον κύριο οφθαλμό ούτε την κόρη του, καταλαβαίνω ότι υπάρχει πρόβλημα με τα λεφτά, δεν φτάνουν, κάτι τέτοιο...

Της  Έλενας Πατρικίου. Στις 5 Μαρτίου του 1943 έγινε στην κατεχόμενη Αθήνα η μεγαλύτερη στην ως τότε ευρωπαϊκή ιστορία απεργία δημοσίων υπαλλήλων, οργανωμένη από το ΕΑΜ, κατά της πολιτικής επιστράτευσης που απεργαζόταν η δοσίλογη κυβέρνηση Λογοθετόπουλου. Το πρωί εκείνης της μέρας, καταλαβαίνοντας πως η Εκκλησία δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχη, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός δήλωσε στον Γερμανό επιτετραμμένο Άλτεμπουργκ πως, αν δεν γίνει επίσημη διάψευση για την πολιτική επιστράτευση, «οι καμπάνες όλες της χώρας θα ηχήσουν πένθιμα». Σήμερα μία τέτοια εκκωφαντική απειλή δεν θα είχε ουδέν πολιτικό βάρος, διότι απλούστατα, με τη νέα νομοθετική ρύθμιση περί αντιμετώπισης του «περιβαλλοντικού θορύβου», που έρχεται να καλύψει ένα νομοθετικό κενό για το οποίο είχε εγκαίρως κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου ο Συνήγορος του Πολίτη, οι άσκοπες (ή και σκόπιμες) κωδωνοκρουσίες τίθενται εκτός νόμου.

Με προσβάλατε βάναυσα κ. Παπούλια, ως πολίτη. Ένιωσα μια συνειδητή κοροϊδία στο πρόσωπο μου από τον πρώτο πολίτη της χώρας.
Μιλώ για τη γιορτή που οργανώσατε και φέτος, για την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας».
Πώς τολμήσατε να γιορτάσετε την «έλευση της Δημοκρατίας», όταν οι δρόμοι γύρω από το χώρο της «γιορτής» είναι ακόμα καμένοι από τις βομβίδες των «υπερασπιστών της Δημοκρατίας» ενάντια στο λαό, όταν ακόμα ο αγέρας μυρίζει χημικά και οι σακατεμένοι από τη Δημοκρατία σας, δεν έχουν βγει από τα νοσοκομεία;

Αν η δουλειά ήταν, εξ ορισμού, καλό πράγμα δεν θα μας πληρώνανε για να την κάνουμε. Θεωρητικά, λοιπόν, θα έπρεπε να μας αμείβουν ανάλογα με τον βαθμό δυσκολίας της. Πράγμα που ξέρουμε πως δεν ισχύει - το γιατί δεν είναι της παρούσης, ας το ρίξουμε στον καπιταλισμό γενικώς να ξεμπερδεύουμε.