Μαζικό κίνημα είπατε; Για θυμίστε μου τι σημαίνει…
Του Βένιου Αγγελόπουλου.
Οργή και χαμόγελα. Πείσμα κι ελπίδα. Ο όχλος, το πλήθος, ο κόσμος, γέμισε τις πλατείες της χώρας.
Οργή και χαμόγελα. Πείσμα κι ελπίδα. Ο όχλος, το πλήθος, ο κόσμος, γέμισε τις πλατείες της χώρας.
Στο άγαλμα του Τρούμαν
Άγαλμα του Τρούμαν, 9 το πρωί της Τετάρτης. Άλλα δύο μπλόκα χαμηλά στη Ρηγίλλης και στο Καλλιμάρμαρο. Ακολουθώντας την απόφαση της λαϊκής συνέλευσης του Συντάγματος και αυτοσχεδιάζοντας. Στον Τρούμαν 150 δεκαοχτάρηδες, εικοσάρηδες, λίγοι μεγαλύτεροι. Κλείνουν τους δρόμους, σπρώχνουν τα ΜΑΤ, πάει να περάσει ένα υπουργικό αυτοκίνητο με συνοδεία, δεν τα καταφέρνει και φεύγει ανάστροφα προς το Χίλτον. Λίγοι κάθονται στην άσφαλτο. Οι περισσότεροι έχουν κάνει ανθρώπινη αλυσίδα.
Ο Σταντάλ στο Σύνταγμα
Της Έλενας Πατρικίου. O Λισιέν Λεβέν, ο νεαρός ήρωας του ομώνυμου μυθιστορήματος του Σταντάλ, δήλωνε πως στη δημοκρατική Αμερική θα έπληττε θανάσιμα «περιτριγυρισμένος από ανθρώπους δίκαιους και λογικούς, αλλά χοντροκομμένους, που σκέφτονται μόνο τα δολάρια». Ο ίδιος ο Σταντάλ, με τη λαμπερή και κυνική πολιτική του διαύγεια, δήλωνε πως θα προτιμούσε αναφανδόν να «κολακεύει τον κύριο Γκιζό παρά τον παπουτσή του».
Το (πολλαπλό) χρέος
Της Νάντιας Βαλαβάνη. Μόνο ένας τυφλός δε θα ’βλεπε ότι η χώρα βαδίζει, μέσα σε σύγχυση, απελπισία και μυρίζοντας μπαρούτι, προς «ελεγχόμενη» (ή ίσως όχι και τόσο) χρεοκοπία υπέρ των δανειστών πολύ πριν την «προγραμματισμένη» του 2013. Και μόνο κάποιος που στερείται όλες του τις αισθήσεις μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι η παρέμβαση όχι του facebook, αλλά της «πληβειακής» μάζας όλων των ηλικιών, και προπαντός των νεότερων, άλλαξε ριζικά το πληκτικό τοπίο.
Τα σύμβολα και ποιοι τα καπηλεύονται
Της Βέρας Δαμόφλη. Η ελληνική σημαία, που οι γραμμές της σημαίνουν Ελευθερία ή Θάνατος, ο Ύμνος στην Ελευθερία, που αργότερα έγινε εθνικός ύμνος, όπως και η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο δεν μπορούν να απαξιώνονται επειδή τα καπηλεύτηκαν και τα καπηλεύονται οι κυβερνήσεις των κάθε λογής δοσίλογων και οι κάθε λογής Τσαουσέσκου.
Λίγο πριν μπουν τα τανκς στο Πολυτεχνείο, το 1973, τον Εθνικό Ύμνο ψάλλαμε. Από την πύλη, μαζί με τους εξεγερμένους έπεσε και η ελληνική σημαία. Την κρατούν κάθε χρόνο στην επέτειο της εξέγερσης.
Λίγο πριν μπουν τα τανκς στο Πολυτεχνείο, το 1973, τον Εθνικό Ύμνο ψάλλαμε. Από την πύλη, μαζί με τους εξεγερμένους έπεσε και η ελληνική σημαία. Την κρατούν κάθε χρόνο στην επέτειο της εξέγερσης.
Γραφτείτε στα σωματεία!
Είναι δύσκολο να υπερασπίζεσαι τη συνδικαλιστική δράση, όταν αυτή διασύρεται καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Το απεχθές πρόσωπο των γραφειοκρατών, των διεφθαρμένων ή των εκπροσώπων του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού, αλλά και η αφασία του αποκομμένου κομματικού συνδικαλισμού του δοκιμαστικού σωλήνα είναι η καλύτερη δυσφήμιση της συνδικαλιστικής ένταξης.
Νεολαίοι, εσείς τι σκέφτεστε να κάνετε;
Του Μανώλη Ηλιάκη.
Νεολαίοι, εμείς τα κάναμε θάλασσα, σας παραδίδουμε έναν κόσμο χάλια.
Μια νύχτα στην Ακρόπολη…
Του Λάκη Σάντα. 30 Μαΐου 1941, βράδυ, ησυχία, ένα τέταρτο σελήνης στον ουρανό. Φτάσαμε, μπήκαμε μέσα, ανεβήκαμε σιγά - σιγά πατώντας στα μαδέρια. Αφού ανεβήκαμε στην επιφάνεια, το ζήτημα τώρα ήταν να διαπιστώσουμε πού βρίσκεται ο σκοπός. Αποφασίσαμε να χωριστούμε: πήγε ο ένας από τη μια μεριά του Παρθενώνα κι ο άλλος από την άλλη και ρίχναμε πετραδάκια σε διάφορες κατευθύνσεις, για να ιδούμε αν θα υπάρξει από κάπου αντίδραση. Τίποτα. Ησυχία. Προσέξαμε ότι δεν υπήρχε σκοπός.
Μην καταστρέφετε το ανθρώπινο κεφάλαιο και τους κατόχους του
Του Μάκη Καβουριάρη. Επιχειρησιακές συμβάσεις, μείωση μισθών, απολύσεις, ελαστικές μορφές απασχόλησης, μετατροπή θέσεων πλήρους απασχόλησης σε μερική απασχόληση και σε εκ περιτροπής απασχόληση, αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία και άλλα πολλά που συνθέτουν τις εργασιακές σχέσεις, τις συνθήκες εργασίας και τους μισθούς στην εποχή του Μνημονίου, διαμορφώνουν το ζοφερό τοπίο μέσα στο οποίο κινούνται οι εργαζόμενοι στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν στην αγορά εργασίας και να αποφύγουν το άλλο ζοφερό τοπίο που το όνομα του είναι ανεργία.
Ενότητα ή καθαρότητα;
Του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη*
Την περίοδο της μεταμοντέρνας οικονομικής σαλάτας που μπορεί κανείς να την ονομάσει και κρίση, η Αριστερά, μέσα από δολιχοδρομίες και τρίπλες, διαφεύγει από το ερώτημα του συγκεκριμένου. Διαφωνίες, διασπάσεις και συγχρόνως επίκληση μιας ακαθόριστης ενότητας. Όλα μαζί.
