fbpx

παγκόσμιο βιβλιοπωλείο: The Thousand Autumns of Jacob de Joet

Ήδη καταξιωμένος ως ένας από τους πιο επινοητικούς συγγραφείς της γενιάς του, ο Ντέιβιντ Μίτσελ έχει δώσει πολυσυζητημένα βιβλία. Μετά από τον παράδοξο για τα μέτρα του συγγραφέα Μαύρο Κύκνο, ένα μυθιστόρημα με αυτοβιογραφικά στοιχεία και αφήγηση χωρίς τις συνηθισμένες επινοήσεις του (ο ίδιος αναγνωρίζει ότι πρόκειται για βιβλίο με το οποίο κανονικά ένας συγγραφέας θα ξεκινούσε την καριέρα του), ο Μίτσελ επέστρεψε με το The Thousand Autumns of Jacob de Joet που κυκλοφόρησε τον Μάιο. Βιβλίο πολυαναμενόμενο, τόσο από τους αφοσιωμένους αναγνώστες του συγγραφέα, όσο και από την κριτική.

Ηλεκτρικές αναγνώσεις φ. 19

Καύσωνας... Κεφάλι βαρύ με ένα ξεγυρισμένο καλοκαιρινό συνάχι. Φτάνω στη Νερατζιώτισσα και βρίσκω τα ρολά κατεβασμένα. Κανείς άνθρωπος να ρωτήσεις. Καμία ανακοίνωση. Η εμπειρία του ταλαίπωρου-καθημερινού επιβάτη του Ηλεκτρικού με οδηγεί στα λεωφορεία. Ο οδηγός πρέπει να με… αντιπαθούσε, γιατί μόλις με είδε να φτάνω στη στάση, έκλεισε τις πόρτες και έφυγε.

Οι κόλακες κι οι κόρακες διαφέρουν σ’ ένα γράμμα…

Ι.Ν. Κυριαζής, Παλατινή Ανθολογία. Παρουσίαση: Σοφία Κολοτούρου.
Οι περισσότεροι από μας κρατήσαμε μια αόριστη ανάμνηση των αρχαίων ελληνικών που διδαχτήκαμε στα σχολικά μας χρόνια, καθώς και την αίσθηση πως οι αρχαίοι, γενικώς, ήταν κάποιοι παλιοί, ξεπερασμένοι, συντηρητικοί ενίοτε πρόγονοί μας, που φιλοσοφούσαν στην αγορά σε καιρό ειρήνης και πολεμούσαν τον υπόλοιπο καιρό. Είναι έτσι όμως τα πράγματα ή μήπως αυτή είναι η επίσημη εικόνα που παίρνουμε σήμερα από τα σχολεία;

Εικαστικό σχέδιο «Σωτηρία»: Ένα συλλογικό άνοιγμα στο… απρόβλεπτο

Επιμέλεια: Σταμάτης Μαυροειδής

Η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, που σημαίνει ότι η σχέση του κόσμου μαζί της δεν μπορεί να περιορίζεται ούτε και να οικοδομείται με χρηματιστηριακούς όρους, όρους βραδινής εξόδου, δημοσίων σχέσεων ή μιας αδιέξοδης ευαισθησίας, όπως επιτάσσουν οι καιροί της μεταμοντέρνας συνθήκης. Η τέχνη είναι ανάγκη. Υπάρχει πραγματικά με την προϋπόθεση ότι ζει και ανασαίνει μέσα στον κοινωνικό και το δημόσιο χώρο, συναλλάσσεται και συνδιαλέγεται μαζί του, επηρεάζει και επηρεάζεται από τις ζωντανές του δυνάμεις. Υπ’ αυτήν την έννοια η έκθεση που πραγματοποιείται στους χώρους του νοσοκομείου «Σωτηρία» είναι ένα παρήγορο πείραμα, καθώς προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει το χαμένο νόημα της τέχνης.

Η Τέχνη την εποχή της κρίσης

Σε πολιτείες σοβαρές, η Πολιτική και η Τέχνη βρίσκονται σε αλληλεξάρτηση. Ακόμα και σε πολιτείες αστείες (όπως η δικιά μας) το ίδιο συμβαίνει. Για παράδειγμα, η προώθηση της άσφαιρης «Τέχνης για την Τέχνη» είναι μια συνειδητή πολιτική επιλογή του συστήματος, καθώς του δίνει τη δυνατότητα να μην φορά αλεξίσφαιρο γιλέκο (με τέτοια ζέστη). Είναι όμως το μοναδικό καλλιτεχνικό τέκνο που αγκαλιάζει το σύστημα;

Τι θα γινόταν αν…;

Αποχαιρετώντας τον… αυτοδίδακτο Ζοζέ Σαραμάγκου. Της Μαρίας Ξυλούρη.

Το Μουντιάλ των αντιθέσεων

Μια αποκαλυπτική, νοτιοαφρικανική ματιά στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός. Του Πάτρικ Μποντ, Ντέρμπαν, Ν. Αφρική.

Ένα πολύπτυχο εικαστικό πείραμα στο Νοσοκομείο Σωτηρία

Πρόκειται για μια μεγάλη εικαστική έκθεση με τη συμμετοχή πάνω από εκατό καλλιτεχνών, η οποία υλοποιήθηκε χάρη στην πολύμηνη προσπάθεια του θεωρητικού της τέχνης Παναγιώτη Παπαδόπουλου.

στους πάγκους: «Εργαλείο» ορθής διατροφής

20 σεφ, 11 μαμάδες κι εγώ- 111 συνταγές και ιδέες διατροφής για παιδιά.

παγκόσμιο βιβλιοπωλείο: Ian McEwan, Solar Jonathan Cape

Ο Ίαν ΜακΓιούαν ξεκίνησε γράφοντας σκοτεινές ιστορίες με μακάβρια ξεσπάσματα (που του έδωσαν το παρατσούκλι Ίαν Μακάμπρ, Ίαν Μακάβριος δηλαδή), από βιβλίο σε βιβλίο, όμως, πέρασε σε μια λογοτεχνία εστιασμένη στα μεγάλα θέματα (που πάντα, όμως, αναπτύσσεται γύρω από ένα κεντρικό γεγονός το οποίο αλλάζει τα δεδομένα για τους ήρωες) και καθιερώθηκε ως ένας από τους σπουδαιότερους ζώντες Βρετανούς συγγραφείς, με χαρακτηριστικότερα στοιχεία του τη λαμπρή πρόζα και τον πολύ καλό χειρισμό της έντασης από σελίδα σε σελίδα - αν και, όπως έδειξε και η συζήτηση για τα σπουδαία βιβλία της προηγούμενης δεκαετίας στην εφημερίδα Guardian, υπάρχει μια μεγάλη μερίδα αναγνωστών που θεωρεί τις συγγραφικές του καταθέσεις (από το Άμστερνταμ και το Σάββατο μέχρι την υπερεπιτυχημένη Εξιλέωση) υπερεκτιμημένες και κενές.