πολιτισμός

Η ιστορία αυτού του άγους είναι η ακόλουθη: Τον παλιό καιρό ζούσε στην Αθήνα κάποιος Κύλωνας, ολυμπιονίκης, που καταγόταν από αριστοκρατική και με ισχυρή επιρροή γενιά. Ο Κύλωνας είχε παντρευτεί τη θυγατέρα του Μεγαρίτη Θεαγένη, τύραννου κείνη την εποχή στα Μέγαρα. Όταν, λοιπόν, κάποτε ο Κύλωνας συμβουλεύτηκε το Μαντείο των Δελφών, ο θεός Απόλλωνας του χρησμοδότησε να καταλάβει την Ακρόπολη των Αθηνών την εποχή που θα γινόταν η μεγαλύτερη γιορτή του Δία. Ο Κύλωνας, τότε, πήρε στρατό απ’ τον πεθερό του Θεαγένη, έπεισε και τους φίλους του να τον ακολουθήσουν και σαν ήρθε η γιορτή των Ολυμπίων, που τελείται στην Πελοπόννησο, νομίζοντας πως αυτή είναι η μεγαλύτερη γιορτή του Δία, κατέλαβε, με σκοπό να γίνει τύραννος, την Ακρόπολη.

Οποιοσδήποτε αρχάριος στη λεπτή τέχνη της performance (μια και με τέτοιους όρους φαίνεται ότι θα ασκείται εφεξής η πολιτική) θα έστηνε, νομίζω, καλύτερα την ιστορία της Νομικής (και πρώτ’ απ’ όλα: όχι στη Νομική) – εκτός βέβαια κι αν το ζητούμενο ήταν να «ξεβρακώσουμε», όπως έλεγαν οι αριστεριστές το πάλαι ποτέ, τους «απέναντι», ώστε να αναδειχθεί σε όλο της το μεγαλείο η συλλογική (τους) υποκρισία.

To Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ένα από τα πιο σημαντικά μουσικά σχήματα της Τουρκίας -που με τα τραγούδια του έχει κερδίσει τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων στη γειτονική χώρα- εμφανίστηκε στο χώρο @Ρουφ. Αναφερόμαστε στο Group Munzur το οποίο ξεκίνησε την καλλιτεχνική του δράση το 1992 στη Σμύρνη της Τουρκίας και από τότε αποτελεί συνεχή αναφορά για τους αγωνιζόμενους λαούς της Τουρκίας και του Κουρδιστάν. Πηγή έμπνευσής του είναι τα βιώματα και οι ελπίδες του λαού, τα προβλήματα και οι χαρές του, οι εξεγέρσεις και οι αγώνες του αλλά και η μουσική κληρονομιά αιώνων.

Ο ρόλος τους στην ενημέρωση για την «επανάσταση των γιασεμιών»
Με φιμωμένα όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την λογοκρισία του δικτατορικού καθεστώτος του Μπεν Αλί να επιβάλει επί 23 χρόνια σκοτάδι στην ενημέρωση, τα social media, blogs, Facebook, Twitter, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μετάδοση ειδήσεων και πληροφοριών στην πρόσφατη εξέγερση στην Τυνησία.

Paul Murray: Skippy Dies. 672 σελίδες, Hamish Hamilton, 2010.

Το 1983, μόλις τέσσερα χρόνια μετά το Βραβείο Πούλιτζερ, ο Σαμ Σέπαρντ ανεβάζει στη Νέα Υόρκη ένα από τα πιο εμβληματικά έργα των τελευταίων ετών με πρωταγωνιστή τον άγνωστο, τότε, Εντ Χάρις που για την ερμηνεία του κερδίζει Βραβείο Όμπι, ενώ ένας από τους συνεχιστές του, τις επόμενες χρονιές, ήταν ο επίσης παγκοσμίως άγνωστος… Μπρους Γουίλις. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα έργο του οποίου οι χαρακτήρες είναι τόσο περίπλοκοι και βασανισμένοι που διαμορφώνει καριέρες.