fbpx

Όταν η τέχνη βγαίνει στο δρόμο…

Ένα πραγματικό άλλοθι πρέπει να είναι προετοιμασμένο με κάθε λεπτομέρεια. Και δεν προετοιμάζει κανείς ένα τέτοιο άλλοθι παρά μόνον όταν σκοπεύει να διαπράξει ένα έγκλημα… Το άλλοθι αποτελεί μέρος και μάλιστα ουσιώδες του εγκλήματος. Πάρτε για παράδειγμα την πολιτική. Όταν προετοιμάζουν έναν πόλεμο, φροντίζουν από πριν να έχουν θαυμάσια άλλοθι, αφήστε πια τα πραξικοπήματα. Ο ένοχος είναι πάντα το ίδιο το θύμα, ο δράστης έχει το άλλοθί του…

Μπέρτολτ Μπρέχτ

με κόντρα τον καιρό: «Σερφάρισμα» στην καταιγίδα

Γεννήθηκα την δεκαετία του ‘80 και μεγάλωσα την δεκαετία του ‘90. Τα μουσικά μου ακούσματα περιελάμβαναν διάφορους ήχους. Από Χατζιδάκι ως Θεοδωράκη, από Scorpions ως Iron Maiden αλλά και από Σάκη Μπουλά ως Πωλίνα. Το ραδιόφωνο ήταν στα «πάνω» του και η ιδιωτική τηλεόραση παρουσίαζε τις πρώτες της μουσικές εκπομπές. Ωστόσο, πάντα είχα μία αισθητική απέχθεια ως προς την δεκαετία του ‘80. Λίγες οι εξαιρέσεις.

www.forfree.gr τ. 34

ΜΟΥΣΙΚΗΣάββατο 9/10Αθήνα, ΕξάρχειαIndy Free Festival Live με τους: Hollogramme, Circassian, Antinomia, Dustbowl, The Boy, MC Yinca, Lord 13, Θ. Ανεστόπουλο, Lost Bodies, Fundraca και...

έξω τ. 34

Πάρτι ΑΣΚΙ - Συμπόσιο στο Γκαίτε - Συνάντηση πεζογράφων

Το δικό μας παγκάκι…

Η πιο ζοφερή είδηση της περασμένης βδομάδας: Άστεγος έχασε τη ζωή του σε καβγά. Φιλονίκησε με δύο άστεγους για το ποιος θα κοιμηθεί στο παγκάκι μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.
Για ένα παγκάκι. Ένα απλό, ξύλινο παγκάκι.

παγκόσμιο βιβλιοπωλείο : The Collected Stories of Lydia Davis

Lydia Davis, The Collected Stories of Lydia Davis. 752 σελίδες, Farrar, Straus and Giroux, 2009.

Όταν άλλοι λένε «αντίο στο προλεταριάτο»…

Πάντα μου άρεσε να παρακολουθώ κοινωνικές και ιδιαίτερα καλλιτεχνικές εκδηλώσεις μέσα σε χώρους παλιών εργοστασίων και τόπων δουλειάς. Γι αυτό θεωρώ πως το έργο Ουτ’ ορφανό, ούτε φτωχό, ούτ’ απ’ τα ξένα, ξένον της Έλενας Πατρικίου βρήκε, επιτέλους, το «φυσικό του χώρο» για να ανέβει, μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες σε φεστιβάλ πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων το περασμένο καλοκαίρι. (Μια πρώτη μορφή του έργου είχε παρουσιαστεί πριν 2 χρόνια στην Καβάλα, στο φεστιβάλ της ΚΟΕ). Έτσι βρέθηκα στο κτίριο της Καλών Τεχνών που στεγάζεται στο πρώην εργοστάσιο Σικιαρίδη της οδού Πειραιώς.

«Ταξιδιάρα Ψυχή»: Πήγαμε, την είδαμε, να πάτε!

Τρίτη απόγευμα 7.30 στον κινηματογράφο «Μικρόκοσμος» στη λεωφόρο Συγγρού: ήταν τέτοια η μέρα και η ώρα που δεν φανταζόμασταν ότι θα μαζευτεί τόσος πολύς κόσμος στο ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αριστομενοπούλου για τον Γιάννη Αγγελάκα, που ξεκίνησε να προβάλλεται στις 30 Σεπτεμβρίου. Ε, όταν βγήκαμε, μετά από περίπου 80 λεπτά, ο κόσμος που είχε μαζευτεί για την προβολή των 9 προμήνυε ένα... sold out. Και να σκεφτείτε ότι προβολή είχε και στις 10.30 και στις 12.00!

Εύα Στάμου: Μοναδικές Μεσημβρινές Συνευρέσεις

Από τα διηγήματα που τα διαβάζεις και τα ξαναδιαβάζεις. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Η γνωστή ψυχοθεραπεύτρια Εύα Στάμου, με τις Μεσημβρινές Συνευρέσεις της μας παρουσιάζει μια σπάνια ανατομία των ανθρώπινων σχέσεων και της σεξουαλικότητας. Οχτώ τολμηρές ιστορίες που βγάζουν τη μάσκα σε ανθρώπους που υπάρχουν γύρω μας… Με αφορμή το βιβλίο είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, εφ’ όλης της ύλης!

πρώτη ύλη: Δανεική ευημερία…

Απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο που κυκλοφόρησε πριν από 18 χρόνια (1992) από τις εκδόσεις Θεμέλιο.

[…] Το φαύλο παιχνίδι της δανεικής ευημερίας με αντιπαροχή τη βαθμιαία εθνική εκποίηση θα μπορούσε ίσως να παραταθεί για πολύ μέσα στο θερμοκήπιο μιας Ευρώπης συνασπισμένης από τους φόβους του ψυχρού πολέμου και οικονομικά εύρωστης χάρη στην αμερικανική πολιτικοστρατιωτική στήριξη. Όμως, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, το τέλος του ψυχρού πολέμου συνεπέφερε και το τέλος τέτοιων θερμοκηπίων.