fbpx

Με κόντρα τον καιρό: Πάει έφυγε το τρένο…

Σχέδιο Νόμου: «Αναδιάρθρωση, εξυγίανση και ανάπτυξη του ομίλου ΟΣΕ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και άλλες διατάξεις για το σιδηροδρομικό τομέα».

Με απόφαση του υπουργού Μεταφορών και Δικτύων από τούδε και στο εξής καταργούνται τα κάτωθι τραγούδια, προκειμένου να λειτουργήσει το σχέδιο εξυγίανσης και να διαγραφεί ένα «λαμπρό μέλλον» για τον ΟΣΕ:
- «Τρένο των 9.10» σε ποίηση του Μιχάλη Γκανά.
- «Το τρένο φεύγει στις 8», σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου.
- «Τα τρένα που φύγαν», σε στίχους Βαγγέλη Γκούφα.
- «Σ’ ένα εξπρές», σε στίχους του Κυριάκου Ντούμου.
- «Κάνε κάτι να χάσω το τρένο», του Τάκη Μουσαφίρη.
- «Ταχεία», σε στίχους του Νίκου Μπακογιάννη.
- «Τρένο», από το άλμπουμ «9 πληρωμένα τραγούδια» του συγκροτήματος Τρύπες.

Μένης Κουμανταρέας: Κάθε βιβλίο είναι αυτοβιογραφία – είτε είναι μασκαρεμένη είτε όχι

Συνέντευξη στον Γιάννη Αντωνόπουλο
Πάντα επίκαιρος ο Μένης Κουμανταρέας έχοντας πρόσφατη τη βαριά απώλεια της γυναίκας του, της Λιλής, επανέρχεται με ένα καινούργιο βιβλίο που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες, την Ξεχασμένη φρουρά, όπου συγκεντρώνονται κείμενα της τελευταίας δεκαετίας. Παράλληλα, εκδόθηκαν και τρεις νουβέλες του Μέλβιλ σε δική του μετάφραση με τον ενιαίο τίτλο Τρεις απόκληροι και με μια εξαιρετική εισαγωγή. Πρόσφατα, επίσης, κυκλοφόρησαν σε νέες εκδόσεις τρία παλιότερα κλασικά πλέον βιβλία του, Η κυρία Κούλα, Το κουρείο και Το αρμένισμα. Με περίμενε στην είσοδο του σπιτιού του την ώρα του ραντεβού.

Ελεύθερες στο Διαδίκτυο οι ταινίες του Κ. Κατζουράκη

Ο φυσικός χώρος των ταινιών του κινηματογράφου είναι η «αίθουσα» προβολής τους. Είναι, όμως, γεγονός ότι πολλές ποιοτικές ταινίες παραμένουν «αιχμάλωτες», καθώς δεν βρίσκουν εύκολα πέρασμα κι αυτό οφείλεται στο μη ολοκληρωμένο δίκτυο αιθουσών αλλά και σε άλλους παράγοντες.

Πρώτη ύλη: Η σκακιέρα της κριτικής

Του Γιώργου Αναγνώστη.

Γιάννης Καλπούζος: «Πιστεύω στη σημασία της ιστορίας που γράφουν οι λαοί»

Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο

Τον Γιάννη Καλπούζο τον γνώρισα μέσα από τις σελίδες του Ιμαρέτ. Του πιο πλήρους μυθιστορήματος της τελευταίας δεκαετίας.

Romeo Castellucci και ο υιός του Θεού…

Δυο χρόνια μετά την Κόλαση, μια παράσταση βασισμένη στη Θεία Κωμωδία, ο Καστελούτσι επιστρέφει στον ίδιο χώρο με ένα νέο πρότζεκτ. Δυνατός εικονοκλάστης με σπουδές στη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική ο Ιταλός σούπερ σταρ του ευρωπαϊκού θεάτρου παρουσίασε ένα έργο δικής του σύλληψης στα όρια της πρόζας και του βίντεο αρτ, της ποπ αισθητικής και της σοκαριστικής αντίληψης ενός βιωματικού θεάτρου.

Ηλεκτρικές αναγνώσεις φ. 74

«…Ο κόσμος συνωστιζόταν με την ήπια τρέλα που κυκλοφορούσε κάθε μέρα γύρω του. Απέξω κοινωνικός μα από μέσα αρματωμένος, μαχαίρια έτοιμα να σκίσουν τις τσέπες των κουστουμιών και να βγουν. Με το τσακ! Με την πρώτη ευκαιρία. Τα ένιωθε αυτός τα μαχαίρια τους, κι ας ήταν κρυμμένα. Γι’ αυτό απέφευγε να στριμώχνεται μαζί τους…». Διαβάζω τα διηγήματα της Λένας Διβάνη, με τον χαρακτηριστικό τίτλο Προφανώς η Πηνελόπη ήταν ηλίθια (Μελάνι).

Αθήνα, πόλη καθαρή

Του Σταύρου Γεωργά
Σαρώθηκε, λοιπόν, η Πλατεία Συντάγματος και μένει να δούμε ώς πότε θα παραμείνει άδεια.