πολιτική

Του Ευτύχη Μπιτσάκη.
Η Ελλάδα οδηγείται στην καταστροφή. Δεν ξέρουμε ποια μορφή θα πάρει η αναπόφευκτη πλέον χρεοκοπία. Τι κάνουν, λοιπόν, οι ηγεσίες των δύο αστικών κομμάτων; Αντιμετωπίζουν την καταστροφή σαν φυσικό φαινόμενο για το οποίο κανείς δεν ευθύνεται και, όταν τύχει να μιλούν για ευθύνες, για όλα ένοχος είναι ο άλλος. Και πώς αντιδρούν στο «μονόδρομο» παρά τις φραστικές διαφορές τους; Εκποιώντας το συσσωρευμένο κοινωνικό πλούτο, δεχόμενοι τη μεμονωμένη εθνική ανεξαρτησία, δεχόμενοι, ως «κυβέρνηση», το ρόλο υπαλλήλων, των υπαλλήλων του ΔΝΤ.

Ξάφνιασε τους πάντες, σόκαρε πολλούς στην Αριστερά και υποθέτουμε ότι προκάλεσε vertigo στο ΚΚΕ η άποψη που διατύπωσε η Αλέκα Παπαρήγα σε τηλεοπτική εκπομπή πως «η έξοδος από το ευρώ τώρα, είναι καταστροφική».

Με το εκβιαστικό "τέχνασμα" του ενός άρθρου κατατίθεται το Μεσοπρόθεσμο στη Βουλή.

Του Μιχάλη Σιάχου.
Οι αποδοκιμασίες, οι προπηλακισμοί υπουργών και βουλευτών καθημερινά πληθαίνουν.

Του Δημήτρη Υφαντή.
Πώς θα βγει η χώρα από την καταστροφική πορεία στην οποία, αλυσοδεμένη, την οδηγούν τρόικα και κυβέρνηση; Υπάρχει ζωή, υπάρχει αύριο χωρίς Μνημόνιο; Αν ανατραπεί το καταρρακωμένο πολιτικό σύστημα, τότε ποιος και πώς θα αναλάβει να οδηγήσει σε πολιτική αναγέννηση, κοινωνική ανασυγκρότηση και παραγωγική διέξοδο; Όχι βέβαια, δεν θα απαντηθούν εδώ αυτά. Στην αναζήτηση των απαντήσεων δονείται σήμερα ο σφυγμός της αφυπνισμένης κοινωνίας.

Της Τζίνας Πολίτη.
Για όποιον έχει γνωρίσει από κοντά τη νοοτροπία και συμπεριφορά της αγγλοσαξωνικής ελιτ, προξενεί εντύπωση η αφ’ υψηλού, υποκριτικά καταδεκτική συμπεριφορά του αμερικανοτραφούς πρωθυπουργού μας, καθώς και ορισμένων μη-εκλεγμένων υπουργών της κυβέρνησής του.

Το καλοστημένο σκηνικό της συναίνεσης και των τρομοκρατικών εκβιασμών του λαού για να αποδεχθεί τα νέα πακέτα μεσοπρόθεσμων μέτρων-σφαγείου, κινδυνεύουν να τιναχθούν στον αέρα από ένα μεγαλειώδες ξέσπασμα του λαού στις πλατείες της χώρας και με στόχο ολόκληρο τον ένοχο, πολιτικό κόσμο.Ένα κίνημα που κανείς δεν περίμενε, κανείς δεν το άκουγε να έρχεται. Κι όμως, όλες οι ενδείξεις υπήρχαν και βοούσαν. Τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν…

Του Ρούντι Ρινάλντι.
Το νέο κίνημα που ξέσπασε στη χώρα μας, καθώς και τα κινήματα που ξέσπασαν πριν από λίγο καιρό στην Β. Αφρική και την Ισπανία, έθεσαν με εμφαντικό τρόπο το ζήτημα της δημοκρατίας ως κεντρικό και φλέγον ζήτημα-απαίτηση των λαϊκών μαζών.

Κι όμως, χαμογελούσαν. Σαν να είχαν ξεχάσει τη δουλειά που δεν είχαν, τα λεφτά που δεν είχαν στην τσέπη. Σαν να μην τους είχε επηρεάσει η κατήφεια από τα νέα μέτρα. Ούτε ο φόβος που διαχέουν τα παπαγαλάκια του συστήματος για τη διαβόητη «5η δόση». Σύνταγμα, Κυριακή 29 Μάη. Δεκάδες χιλιάδες φωτεινά πρόσωπα. Οργή και χαμόγελο μαζί. Οργή και ελπίδα.