πολιτική

«Και με την Ευρώπη τι κάνουμε»;

Αναρωτιέται ο Θ. Παρασκευόπουλος σε άρθρο του στην τελευταία Εποχή, όπου αναλαμβάνει να κατατροπώσει την«διακήρυξη Αλαβάνου» ή «κείμενο των 40». Συμπεραίνει λοιπόν πως: με την αντίληψη της υποταγής, του «αδύναμου κρίκου» και του «γαλατικού χωριού» η Αριστερά θα είναι αυτό που δείχνουν συχνά τα κείμενα και οι διακηρύξεις της: επαρχία: δηλαδή το αντίθετο ακριβώς από αυτό που θέλησε να είναι.»

Πέρα από την Ευρώπη μόνο η έρημος Καλαχάρι υπάρχει αγαπητέ Θόδωρε και θα το αντιληφθούμε όλοι μας αργά ή γρήγορα, ξεπερνώντας τον επαρχιωτισμό μας…

Απειλούν οι αγορές…

Αυτό το νέο υποκείμενο της ιστορίας η αγορά, που με το αόρατο χέρι της θα ρύθμιζε όλες τις ανισορροπίες και θα απορροφούσε αγιάτρευτες αντιθέσεις σαν φάρμακο για πάσα νόσο, τώρα  δείχνουν τα δόντια τους και απειλούν να καταβροχθίσουν τμήματα εθνικών αγορών και να ανατινάξουν τις οικονομίες τους. Ποιες και τι ακριβώς είναι αυτές οι αγορές»; Μυστήριο πράγμα.

Θα φέρουμε τους καλύτερους

Κάτι τέτοιο δεν είχε υποσχεθεί προεκλογικά ο ΓΑΠ; «ώρα το κάνει πράξη το συμβόλαιο με το λαό. Φέρνει το ΔΝΤμε την καλύτερη τεχνογνωσία στο γδάρσιμο. Εξάλλου του το είπαν και οι Ρώσοι που ξέρουν από κνούτο.

Έτσι δεν κινδυνεύουμε από τις κακές αγορές. Κάποιοι πικρόχολοι και ενάντιοι στην επιστήμη και την τεχνογνωσία έγραψαν άρθρα με τίτλους «Έρχονται με τον ΔοΝηΤή» (Ελευθεροτυπία 13/2) και «Διεθνής Νεοφιλελεύθερη Τρομοκρατία» (Κυριακάτικη 14/2). Μα δεν καταλαβαίνουν ότι ο Γιώργος φέρνει πάντα τους καλύτερους;

Στο όνομα ποιων πολιτών;

«Όλοι οι πολίτες ζητούν δύο πράγματα. Το ένα είναι κοινωνική δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών και το δεύτερο αποτελεσματικότητα. Να πιάσουν τόπο οι θυσίες τους (…) κοινωνική δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών, διότι οπωσδήποτε θα χρειαστούν μέτρα “σφιχτά” για να νοικοκυρέψουμε τα δημόσια οικονομικά μας και αποτελεσματικότητα» (Δ. Παπαδημούλης, βουλευτής του Σύριζα, στοΚανάλι 1» 16/2).

Πόσο «σφιχτά» τα θέλεις τα μέτρα σ. Παπαδημούλη; Και εξ ονόματος ποιων μιλάς; Αυτών που σφίγγουν ή αυτών που σφίγγονται;

Ο υπουργός Εργασίας προάγεται…

6,5 στα 7 μέτρα που πρότεινε το Ecofin τα είχε ήδη συμπεριλάβει στις προτάσεις του το υπουργείο Εργασίας. Αυτό δήλωσε περιχαρής ο κ. Λοβέρδος, διεκδικώντας την πατρότητα των μέτρων που πρόκειται να εξαγγείλει για το ασφαλιστικό και αποστομώνοντας όσους κακόβουλα διαδίδουν ότι τα μέτρα επιβάλλουν οι ευρω-τεχνοκράτες. Με το… μισό μέτρο έχει πρόβλημα, το οποίο μιλά για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, αλλά πιστεύει ότι θα τα καταφέρει. Τι λέτε κύριε Ρεν, προάγεται ο υπουργός μας;

…αντίθετα με τον υπουργό Οικονομικών

Ο οποίος μόλις πήρε το επτάλογο των μέτρων, βιάστηκε να προτείνει εκποίηση της ακίνητης περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων. Μα γίνονται αυτά κύριε συνάδελφε, φέρεται να του είπε ο, και νομικός, υπουργός Εργασίας - θα μας πάνε μέσα. Κι έτσι βγήκε το περί διαχείρισης της περιουσίας των ταμείων.

Κάπως έτσι περνάνε την ώρα τους εκεί στα υπουργικά συμβούλια, όταν φεύγουν οι κάμερες. Και μετά στέλνουν τα γραπτά στις Βρυξέλλες και περιμένουν τα αποτελέσματα. Κάτι σαν το λόουερ, δηλαδή.

Τσαλακωμένη» γκλαμουριά

Μπορεί από τα τηλεπαράθυρα να κατακεραυνώνονται απεργοί και διαμαρτυρόμενοι, τι γίνεται όμως όταν οι διαμαρτυρίες για αντεργατικές μεθοδεύσεις αγγίζουν το κανάλι σου; Διαλέγεις την πίσω πόρτα της μη σύγκρουσης κι αφήνεις τους υφιστάμενους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Ο λόγος για το Alter όπου η απεργιακή αντίδραση των τεχνικών στις 21 μέχρι στιγμής απολύσεις, αφ’ενός εμπόδισε τον σούπερ σταρ του δελτίου των 8 Ν. Χατζηνικολάου να φτάσει στο κεντρικό στούντιο, αφ’ετέρου ανάγκασε τον κασκαντέρ αντικαταστάτη του Ά. Παυλόπουλο να μπει από την πίσω πόρτα στο εφεδρικό.

Αιολικά – φωτοβολταϊκά: 1 – 0

Γιατί κατηγορείται η κυβέρνηση για ολιγωρία; Το opengov παράγει τάχιστα έργο. Σε 4 μέρες η διαβούλευση απέδωσε μείωση τιμής πώλησης της ενέργειας από φωτοβολταϊκά. Mε την τιμή αυτή οι επενδύσεις στο συγκεκριμένο τομέα γίνονται πλέον μη ελκυστικές και οι εταιρείες του κλάδου –κυρίως μικρομεσαίες- αισθάνονται θύματα ενός ιδιότυπου καρτέλ ενέργειας που διαμορφώνεται. Δείχνουν μάλιστα προς την κατεύθυνση μιας χούφτας εταιρειών. Λέτε να βοήθησε ο επικεφαλής του λόμπι των αιολικών επενδυτών, ανέλαβε παράλληλα και επικεφαλής της ΔΕΗ Ανανεώσιμες;

O Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ. Ο Έρμαν βαν Ρομπάι. Ο Ζαν Κλοντ Τρισέ. Ο Τζον Άλφρεντ Πόλσον του ομώνυμου hedge fund. Ο Λόιντ Κρεγκ Μπλανκφάιν της Goldman Sachs. Όλοι μαζί. Αλλά και χώρια, διότι δεν είναι απαραίτητο τα ανταγωνιστικά τους συμφέροντα να μη «συνεργάζονται» στη λεηλασία μιας χώρας.

Το ιστορικό ερώτημα που είχε θέσει σε μια άλλη κρίση εξουσίας ο εισηγητής του «ευρωπαϊκού οράματος» Κων. Καραμανλής επιστρέφει και ισοπεδώνει αυτό ακριβώς το όραμα. Οι «Χίλιες και μια μέρες και νύχτες επιτήρησης» που περιγράφουν το «ελληνικό» Πρόγραμμα Σταθερότητας και το τελεσίγραφο του Εκοφίν, καθιστούν πλέον και τους φανατικότερους ευρωπαϊστές τουλάχιστον καχύποπτους ως προς το τι εστί Ε.Ε., ευρωζώνη και Σύμφωνο Σταθερότητας. Και – διόλου παράδοξα- αυτό δεν είναι επίτευγμα κυρίως της Αριστεράς.

Παρότι το τελικό πλαίσιο των μέτρων της τριπλής (ευρωατλαντικής) επιτήρησης δεν έχει διατυπωθεί μέχρι την τελευταία του λέξη, μπορούμε ήδη να «μετρήσουμε» το κοινωνικό, ταξικό του στίγμα.

-  Πρώτο θύμα της «σταθεροποίησης», η εθνική κυριαρχία. Επίσημα ομολογημένη από τον πρωθυπουργό, αλλά «συσκευασμένη» ως αγαθό υπό ανάκτηση, στην πραγματικότητα εξελίσσεται σε μόνιμη αναπηρία. Το πειραματόζωο Ελλάδα χρησιμοποιείται ως εφαλτήριο για την ενοποίηση της οικονομικής διακυβέρνησης στην ευρωζώνη. Που σημαίνει πολύ απλά ότι το «Διευθυντήριο» των Βρυξελλών αναζητεί θεσμική φόρμουλα για να καταργήσει την ελάχιστη αυτονομία των κυβερνήσεων στον πυρήνα της πολιτικής, τη διαχείριση του κοινωνικού πλούτου.

-  Δεύτερο θύμα της «σταθεροποίησης» η δημοκρατία. Πέρα από το προφανές (αλλά όχι πρωτοφανές) φαινόμενο να γίνεται κουρελόχαρτο το προεκλογικό πρόγραμμα μιας νεοεκλεγμένης κυβέρνησης, για πρώτη φορά στην έκταση αυτή οι πολιτικές υποβάλλονται από δεκάδες εξωθεσμικά κέντρα που κινούνται μεταξύ Νέας Υόρκης, Λονδίνου και Φρανκφούρτης, καταλύοντας τα τελευταία κοινοβουλευτικά προσχήματα. Το πανθομολογούμενο εδώ και χρόνια δημοκρατικό έλλειμμα στην Ε.Ε. παίρνει τη διάσταση μιας «χούντας ευρωκρατών και αγορών».

-  Ο ταξικός χαρακτήρας της «δημοσιονομικής προσαρμογής» συμπυκνώνεται στην κεντρική επιλογή του Προγράμματος Σταθερότητας: τη μείωση των μισθών του δημοσίου τομέα και τη συνολική συρρίκνωση του κόστους της εργασίας. Από την προβλεπόμενη μείωση των κρατικών δαπανών κατά 1,8 δισ. ευρώ, περίπου τα μισά θα προέλθουν από τη μείωση των αποδοχών και των προσλήψεων, ενώ άλλα 360 εκατ. θα είναι η μείωση της κρατικής επιχορήγησης στα ασφαλιστικά ταμεία. Όταν βεβαίως το κράτος, ως μεγαλύτερος εργοδότης, επιβάλλει μέση μείωση αποδοχών 10%, θα είναι βλακώδες να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό στον ιδιωτικό τομέα. Ο ΣΕΒ προανήγγειλε ήδη ότι δεν έχει να εισφέρει τίποτα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Άλλωστε, αποτελεί διακηρυγμένο στόχο του Προγράμματος Σταθερότητας η μείωση του κόστους εργασίας μέχρι το 2013 κατά 1%, που σε πραγματικούς όρους μπορεί να οδηγήσει σε μέση ετήσια μείωση μισθών 3%.

-  Η ταξική… προτίμηση των φορολογικών μέτρων αποτυπώνεται στο ισοζύγιο έμμεσων και άμεσων φόρων. Από τα 2,6 δισ. των πρόσθετων φόρων τα 1,5 δισ. θα προέλθουν από τους ειδικούς φόρους (καύσιμα, τσιγάρα κ.λπ) και το 1,1 δισ. από το φόρο εισοδήματος. Αλλά και εντός της φορολογίας εισοδήματος χαράσσεται ένα ευδιάκριτο ταξικό σύνορο.

Πρώτον, μέσω των οκτώ κλιμακίων της φορολογικής κλίμακας που επιβαρύνουν σαφώς τους μισθωτούς με εισόδημα άνω των 30.000 ευρώ (δηλ. εργαζομένους με τουλάχιστον 20 χρόνια εργασίας, εξειδίκευση και αυτονόητη μισθολογική ωρίμανση). Δεύτερον, μέσω της έμμεσης κατάργησης του αφορολογήτου ορίου διά των αποδείξεων. Η μαζική μετατροπή των φορολογούμενων σε φοροεισπράκτορες είναι μια επιλογή…win win (που θα ’λεγε κι ο πρωθυπουργός). Οι μισθωτοί διατάσσονται να φορολογηθούν είτε δαπανώντας όσο το δυνατόν περισσότερα είτε πληρώνοντας το «πρόστιμο» για τη μη συγκέντρωση των αποδείξεων.

- Τα χειρότερα έπονται. Αν υλοποιηθούν τα επόμενα κύματα πρόσθετων μέτρων που υπόσχεται η «χούντα των αγορών» - 14ος και 13ος μισθός, απελευθέρωση απολύσεων, τριχοτόμηση συντάξεων και ό,τι ακούει στον κωδικό «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις»- θα συσσωρευτεί ένα φορτίο που μόνο έκτακτο χαρακτήρα δεν έχει. Τα μέτρα έρχονται για να μείνουν γυρίζοντας δεκαετίες πίσω το δείκτη των εργασιακών κατακτήσεων.

-   Για το… ταμείο του ορυμαγδού μέτρων και οι πιο συντηρητικοί κύκλοι ομολογούν ότι δεν θα αποφέρει ούτε τη δημοσιονομική εξυγίανση που υποτίθεται ότι υπηρετούν.

Οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ύφεση μακράς διαρκείας. Ακόμη κι αν ρεύσει ο περίφημος «πακτωλός» των 10 δισ. ευρώ του ΕΣΠΑ, η πίεση που υφίστανται τα κατώτερα εισοδήματα είναι απίθανο να μην οδηγήσει σε συρρίκνωση της κατανάλωσης, μείωση του επιχειρηματικού τζίρου και τελικά σε απολύσεις. Όσο κι αν γίνεται ελκυστικό το εμπόρευμα εργασία με τον εξευτελισμό της τιμής του, το σοκ της ύφεσης, αφού ισοπεδώσει τον άλλοτε περιούσιο λαό των μικρομεσαίων, θα εκκενώσει το καταστροφικό του φορτίο στον τελικό του προορισμό: τη μισθωτή εργασία.

Στο επόμενο φύλλο θα φιλοξενηθεί αποκλειστικό κείμενο του φυλακισμένου στις ΗΠΑ συνεργάτη μας, Μουμία

Πιο πολύ από κάθε φορά κινδυνεύει το τελευταίο διάστημα η ζωή του Μουμία Αμπού Τζαμάλ, του μαύρου δημοσιογράφου που έχει καταδικαστεί, με σκευωρία, σε θάνατο από τα δικαστήρια των ΗΠΑ. Ειδικότερα μετά την πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να ακυρώσει την τελευταία απόφαση του Ομοσπονδιακού Εφετείου για την επανάληψη της δίκης ενώπιον ενόρκων όσον αφορά το αν θα πρέπει να επιβληθεί ή όχι η θανατική ποινή στον Μουμία. Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε να επαναληφθεί η ακροαματική διαδικασία περί επιβολής ή όχι της θανατικής ποινής στο Ομοσπονδιακό Εφετείο. Για αυτό το λόγο ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ και ο δικηγόρος του, Ρόμπερτ Μπράιαν, έχουν ξεκινήσει μια μεγάλη καμπάνια αλληλεγγύης που ονομάζεται «Μουμία Αμπού Τζαμάλ και η παγκόσμια

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του Στέργιου Λίτου

στον Βαγγέλη Σπάθα

Του Μάριου Διονέλλη

Τη στιγμή που πρωθυπουργός και υπουργοί περιμένουν να παραλάβουν τις επόμενες καταδίκες για τους εργαζόμενους στους διαδρόμους και στους προθαλάμους των Βρυξελλών, άνθρωποι αξιοπρεπείς, που δεν δέχονται τον εξευτελισμό, μαχητές της ζωής και μιας δίκαιης κοινωνίας κατεβαίνουν στο δρόμο.

Για 139 μέρες, περίπου 4 μήνες, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από τα ΜΜΕ ότι η κρίση είναι μεγάλη και πρέπει όλοι να πληρώσουμε για να αποφύγουμε τα χειρότερα.

Η πλύση εγκεφάλου ήταν η προπαρασκευαστική περίοδος για την εφαρμογή μέτρων που καμιά κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να εξαγγείλει πριν από μόλις ένα χρόνο.

Πρόκειται για μια αντιδραστική παλινόρθωση της πλέον ανεξέλεγκτης, αντεργατικής και αντιλαϊκής πολιτικής, μια μεγάλη αλλαγή του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο.

Τώρα όμως, έρχεται η σειρά της κοινωνίας που πλήττεται να πει το δικό της λόγο. Με τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις διαμαρτυρίες, τον αγώνα.

Όχι για την τιμή των όπλων, εθιμοτυπικά και όπως ορίζει το πρωτόκολλο ενός υποταγμένου συνδικαλισμού, αλλά δίνοντας ξανά σ’ αυτές τις λέξεις τη σημασία που είχαν κάποτε.

Απέναντι στις διαιρετικές πολιτικές με τις οποίες λιπάνθηκαν για χρόνια τα γρανάζια της εργοδοτικής πολιτικής, θα αντιτάξουμε την πιο πλατιά ενότητα των εργαζομένων και της νεολαίας. Είναι αναγκαία η ενότητα, γιατί έτσι συγκεντρώνεται δύναμη απέναντι στον αντίπαλο. Είναι αναγκαία η αλληλεγγύη, για να μην είναι ο καθένας που αγωνίζεται μόνος απέναντι στον αντίπαλο. Είναι αναγκαία η καλλιέργεια πνεύματος αντίστασης και αγώνα, γιατί όπως και στο παρελθόν έτσι και σήμερα κανένας δεν λυπήθηκε ούτε χαρίστηκε στους εργαζόμενους.

Ενότητα – αλληλεγγύη – αντίσταση για να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας που δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με μια 24ωρη απεργία. Επιβάλλεται εκ των πραγμάτων να είναι πιο μόνιμος, πιο διαρκής και πολύμορφος.

Όμως, δεν υπάρχει ενότητα και αποτελεσματικότητα αν δεν υπάρχει ένας ενιαίος στόχος, ένα ενοποιητικό αίτημα. Στην παρούσα στιγμή ένας στόχος μπορεί να ενώσει τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας: Να μην περάσουν τα μέτρα της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ. Να χάσουν, να ηττηθούν οι κλεπτοκράτες, οι ευρωκράτες, οι μιντιοκράτες, στην προσπάθειά τους να συνθλίψουν τους εργαζόμενους στη μέγγενη του Συμφώνου Σταθερότητας.

Σε αυτόν τον αγώνα, οι εργαζόμενοι δεν είναι μόνοι και δεν μπαίνουν χωρίς καμιά γνώση και πείρα. Δεν περιμένουν από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες να παίξουν το ρόλο που θα έπρεπε. Όμως οφείλουν να εκμεταλλευτούν κάθε δυνατότητα και να πιέσουν για πρωτοβουλίες, για ορισμό απεργιών που πρέπει να είναι γενικές και γιατί όχι και διαρκείας.

Στις παρούσες συνθήκες έχουν εξαιρετική σημασία οι πρωτοβουλίες, ο συντονισμός και οι αγώνες από τα κάτω (σωματείων, κλάδων, επιτροπών και κινήσεων) που θέτουν τις ανάγκες αυτές με γνήσιο και αυθόρμητο τρόπο, που θα ανοίγουν το δρόμο στην κλιμάκωση, στον ξεσηκωμό ενάντια στα μέτρα. Όπως έχουν ιδιαίτερη σημασία και οι πολιτικοί στόχοι που θα συμπυκνώνουν και θα δίνουν προοπτική στους αγώνες της κοινωνίας.

Σειρά της κοινωνίας να πει το δικό της λόγο στις 24 Φλεβάρη και μετά.

Βλέπεις, σε πολυσύχναστες πλατείες, σε δρόμους πυκνής κυκλοφορίας και στο μετρό, αστυνομικούς με αυτόματα όπλα στα χέρια και αναρωτιέσαι τι εξυπηρετούν. Περιμένουν άραγε επίθεση από τον Μπιν Λάντεν;

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

O Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ. Ο Έρμαν βαν Ρομπάι. Ο Ζαν Κλοντ Τρισέ. Ο Τζον Άλφρεντ Πόλσον του ομώνυμου hedge fund. Ο Λόιντ Κρεγκ Μπλανκφάιν της Goldman Sachs. Όλοι μαζί. Αλλά και χώρια, διότι δεν είναι απαραίτητο τα ανταγωνιστικά τους συμφέροντα να μη «συνεργάζονται» στη λεηλασία μιας χώρας.

• Στη χώρα μας διαμορφώνεται το πρώτο δοκιμαστικό κράτος του Matrix

• Η μάχη είναι εξαιρετικά δύσκολη, αλλά οφείλει να κερδηθεί

Του Αλέκου Αλαβάνου

Ζούμε σε μια εξαιρετικά πυκνή σε εξελίξεις περίοδο, σε μια μεταβατική και ρευστή γεωπολιτική κατάσταση, σε μια κρίσιμη στιγμή για όλο τον εργαζόμενο κόσμο, του χεριού και του πνεύματος. Τα βάρη και οι συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης του νεοφιλελεύθερου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, που ακολούθησαν με ιδιαίτερη ευλάβεια σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου, φορτώνονται στους εργαζόμενους, ενώ τα πράγματα δεν είναι εύκολα για τα την Αριστερά και τα κινήματα. Σε μια τέτοια στιγμή έρχεται η έκδοση μιας νέας εφημερίδας, της οποίας το πρώτο φύλλο κρατάτε στα χέρια σας.

Η επίγνωση αυτών  των δεδομένων και η ανάγκη να μην υποταχθούμε στον πραγματισμό που κηρύσσει το σύστημα, η ανάγκη να δώσουμε ζωή σε ενωτικά, αντισυστημικά, ριζοσπαστικά και αριστερά εγχειρήματα, μας οδήγησε να τολμήσουμε την έκδοση μιας βδομαδιάτικης εφημερίδας που να μιλά, να εκφράζει, να ενώνει, να δίνει βήμα, να αθροίζει τη φωνή της μαζί με την κοινωνία που αγωνίζεται.

Επιδιώκουμε, και αυτό ελπίζουμε να φανεί καθώς θα εκτυλίσσεται η προσπάθειά μας, να λειτουργήσουμε και ως γέφυρα ανάμεσα σε διαφορετικά τμήματα της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς. Αυτός ο ρόλος δεν ακυρώνει τη δική μας γνώμη και άποψη, αλλά καλύπτει μια υπαρκτή ανάγκη.

Κινητήρια ιδέα του Δρόμου είναι η «εφημερίδα-εγχείρημα», όχι η κλασική «εφημερίδα- οργανωτής» των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Η «εφημερίδα-εγχείρημα» πραγματώνεται με ανοικτή συντακτική επιτροπή, δίκτυα ανταποκριτών, αναγνωστών που έχουν λόγο και τρόπο παρέμβασης στην εφημερίδα, έντυπη και ηλεκτρονική. Η εφημερίδα θέλει να λειτουργεί ως γέφυρα και κόμβος κινήσεων, συλλογικοτήτων, οργανώσεων, κομμάτων, διανοούμενων που αγωνιούν για το παρόν και μέλλον που προδιαγράφει ο καπιταλισμός.

Καταστατικές αναφορές του Δρόμου είναι η ενότητα και η δημοκρατία. Η επαναθεμελίωση στέρεων βάσεων για την Αριστερά του 21ου αιώνα περνούν μέσα από την κατοχύρωσή τους στην πράξη.  Η ενότητα, το ενωτικό στοιχείο, είναι απαραίτητη για τη συγκρότηση ενός σκόρπιου και ασυντόνιστου αλλά υπαρκτού δυναμικού, για το ξεπέρασμα του σεχταρισμού και της περιχαράκωσης, του εμφυλίου ανάμεσα σε αριστερές δυνάμεις. Η δημοκρατία είναι απαραίτητη τόσο εντός της Αριστεράς και όλων των μορφών οργάνωσής της, όσο και στις σχέσεις με τα κινήματα, τις συλλογικότητες, την κοινωνία. Η ενότητα και η δημοκρατία είναι τα όπλα της Αριστεράς του 21ου αιώνα.

Η εφημερίδα  Δρόμος θα πορευτεί συνειδητά και τολμηρά για να υπηρετήσει αυτές τις ανάγκες και καλεί τους αναγνώστες της να πάρουν μέρος στο εγχείρημα.

Για να ανοίξουμε μαζί έναν ελπιδοφόρο δρόμο για την Αριστερά και την κοινωνία!