περίπτερο ιδεών

Προσπερνώντας την Αργολίδα και μπαίνοντας στην Κυνουρία με τις όμορφες παραλίες αριστερά, παρατηρώ δεξιά στις πλαγιές, τα νεόχτιστα με τις πέτρες, τα παρτέρια, τα μπαλκόνια και τις ταράτσες με τα δέντρα και τα λουλούδια, ολόκληρα συγκροτήματα σύγχρονων κατοικιών που χτίστηκαν τα χρόνια που στηνόταν από τοκογλύφους και πολιτικούς η μεγάλη παγίδα, όχι μόνο για τους εργάτες και υπαλλήλους, αλλά και γι’ όλους αυτούς που πίστεψαν στην ανάπτυξη κι αντί να στείλουν τα λεφτά τους στην Ελβετία στραγγίζοντας τον τόπο από ρευστό, σχεδίασαν και έχτισαν σπίτια με σύγχρονες προδιαγραφές.

Πολλοί φίλοι και σύντροφοι ανησυχούν. Κι εγώ ανησυχώ. Θα μπορέσει, άραγε, ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στις προσδοκίες 1,65 εκατομμυρίων πολιτών και να κρατήσει, να σταθεροποιήσει και να αυξήσει τη δύναμη που του έδωσαν στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις;

1.655.086 συν 277.204 και 20.391, δηλαδή όλοι οι άνθρωποι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με τους συγγενείς οικολόγους, μουλούδες, λευκούς, απέχοντες κ.λπ., χωρίς να υπολογίζουμε ουκ ολίγους από τους 385.077 που ήδη τραβούν τα μαλλιά τους επειδή ψήφισαν ΔΗΜΑΡ, είμαστε συν-πλην δύο εκατομμύρια πολίτες, ψηφοφόροι της Αριστεράς! Αριστεροί, όμως;

Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα, σίγουρα έγραψε ιστορία, ελληνική, ευρωπαϊκή και μάλλον παγκόσμια.

Στο ευρωπαϊκό πεδίο, λύσεις στα μεγάλα προβλήματα δεν έχουν βρεθεί. Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισλανδία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κύπρος κ.ά. καταρρέουν, παραπαίουν ή έχουν βαλτώσει στην ύφεση.

Οι εκλογές του 2012 διέλυσαν τις ψευδαισθήσεις πολλών ανθρώπων για το ρόλο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Επιτέλους, αυτή είναι μια σημαντική εξέλιξη στα χρόνια κυριαρχίας των ιδιωτικών ΜΜΕ, που συνδέεται με τη στροφή της κοινωνίας στον ΣΥΡΙΖΑ.

Παρ’ όλο που η αστική δημοκρατία, μετά από αιώνες μοναρχίας και δεσποτισμού, αναμφίβολα αποτέλεσε πρόοδο στην εξέλιξη του πολιτισμού, η αυταρχική και εκμεταλλευτική φύση της κυρίαρχης τάξης, που ποτέ δεν άλλαξε, όχι μόνο εμπόδιζε την ολοκλήρωση του εκδημοκρατισμού των αστικών καθεστώτων, αλλά καθόριζε και το χαρακτήρα της αντίδρασης σ’ αυτά.

Γιατί η απόβαση που οργάνωσε η CIA στον Κόλπο των Χοίρων, ο ερμητικός στρατιωτικός και οικονομικός αποκλεισμός της χώρας από τον έξω κόσμο, οι δεκάδες συνωμοσίες για τη δολοφονία του Φιντέλ Κάστρο από τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες, η συστηματική προπαγάνδα κατά του καθεστώτος μέσω των ισπανόφωνων τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών καναλιών από το Μαϊάμι, η χρηματοδότηση της αντιπολίτευσης από το αμερικάνικο Κονγκρέσο, τα σαμποτάζ, όπως οι ανατινάξεις αεροπλάνων, η φυλάκιση Κουβανών στις ΗΠΑ με κατασκευασμένες κατηγορίες, ακόμα και η απώλεια της συμμάχου Σοβιετικής Ένωσης, δεν οδήγησαν στην κατάρρευση, διάλυση και υποταγή της Κούβας στο αμερικάνικο ιμπέριουμ;

Ήταν μία από τις καλύτερες εποχές της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80.

Μπορεί η διακυβέρνηση να χρειάζεται ένα πρόγραμμα με συγκεκριμένες δράσεις, αλλά πίσω απ’ αυτό πρέπει να προηγηθεί ένα πρόγραμμα βασικών αντιλήψεων και κατευθύνσεων που η Αριστερά δεν έχει ακόμα, ούτε δείχνει να το έχει πλήρως συνειδητοποιήσει.