περίπτερο ιδεών

Τι εποχή κι αυτή! Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης που βροντάγανε κι αστράφτανε τα τραγούδια που είχαν εξοστρακιστεί από τη χούντα των συνταγματαρχών (1967-74), μαγειρευόταν αθόρυβα ένας δίσκος που έμελλε να φέρει ένα φρέσκο αεράκι στο ελληνικό τραγούδι που το νιώθουμε ακόμα. Μια παρέα, μισή από Θεσσαλονίκη και μισή από Αθήνα, ένα πετυχημένο συνταίριασμα που τα είχε όλα και δεν έδειχνε ούτε πρόδιδε τίποτα εθνοτοπικό.

Της Βάσως Διαμαντοπούλου *

Φθινόπωρο του 1986, η Γλυκερία, ο Στέλιος Φωτιάδης, ο Νίκος Παπάζογλου, ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης και η πολυμελής εξαιρετικών μουσικών ορχήστρα τους, ξεκινήσαμε από την Αθήνα για μία περιοδεία που όμοιά της δεν είχαν πραγματοποιήσει μέχρι τότε Έλληνες καλλιτέχνες.

Της Ελένης Αλεξανδράκη *

Τον Νίκο τον ανακάλυψα όταν ήμουνα στο γυμνάσιο και πρωτάκουσα την Εκδίκηση της Γυφτιάς. Είχα ενθουσιαστεί μ’ αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο και με τη φωνή του.

Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του δίσκου «Θέλω να τα πω», οι σχέσεις του Άκη Πάνου με τον Γιώργο Νταλάρα, επιδεινώνονταν συνεχώς, με αποτέλεσμα, στη φάση της ηχοληψίας του ομώνυμου τραγουδιού, να αποχωρήσει ο Άκης Πάνου από το στούντιο της Κολούμπια. Θυμάμαι ότι, στη συνέχεια, ο ηχολήπτης Τάκης Φιλιππίδης είχε αναλάβει, μετά από το τέλος κάθε ηχογράφησης, να μεταφέρει στο σπίτι του Άκη, την ταινία με το εγγεγραμμένο υλικό της μέρας, δηλαδή τις ερμηνείες του Νταλάρα, προκειμένου ο δημιουργός να δώσει την έγκρισή του ή να ζητήσει την επανάληψη της εγγραφής μέχρι να επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή ερμηνεία. Στα Πατήσια, άκουγα μαζί με τον Άκη τις ερμηνείες του Νταλάρα και βίωνα την αγωνία του δημιουργού για ένα αποτέλεσμα που θα ήταν αντάξιο των προσδοκιών του.

Ακρωτηριασμένα μυαλά και ακρωτηριασμένα δάχτυλα.