στήλες

Του Γιώργου Κοροπούλη.

Η πρόσφατη έκκληση του Γιάννη Χουβαρδά να κάνουν κάτι η Αστυνομία κι ο Δήμος για το συνονθύλευμα ναρκομανών, μεταναστών χωρίς χαρτιά, μικρομαφιόζων και μαύρων ντίλερ (έτσι τους είδε, συνδυάζοντας μάλλον Κολτές και Ζενέ) που περισφίγγει το Εθνικό Θέατρο, επανέφερε στο προσκήνιο το διάχυτο αίτημα της απόσυρσης. Πολλοί, πάρα πολλοί κατ’ ουσίαν ζητάνε να αποσύρουν αυτόν τον εξαθλιωμένο κι απειλητικό συρφετό οι Αρχές, να καθαρίσουν και να περιφρουρήσουν την πόλη. Δηλαδή; Τι ζητάμε ακριβώς; Πού θα βρίσκονται οι δίχως χαρτιά μετανάστες, ας πούμε, όταν δεν θα τους βλέπουμε πια;

Του Κωνσταντίνου Μ. Σκηνιώτη. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που κατέχει το προνόμιο να είναι ταυτόχρονα ηπειρωτική με όμορφα βουνά, αλλά και να λούζεται τριγύρω από θάλασσα.

Επειδή η τρελή πραγματικότητα των καιρών υπερβαίνει όλο και πιο συχνά την εμπρόθετη σάτιρα, αποφάσισα να ξεκουράσω αυτή τη φορά την πένα μου και να παραχωρήσω το λόγο σε έναν εξέχοντα θεοσοφιστή και -εν αγνοία του- λαμπρό σατιριστή, τον κύριο Χρήστο Γιανναρά που επανέφερε εν δόξει στη μνήμη μου τους λόγους του στομφώδη γυμνασιάρχη μου, του αείμνηστου, Τσεκούρα.

Να φοβηθούν...