περίπτερο ιδεών

«Ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται με το Μνημόνιο και δεν μας υπερασπίζεται σ’ αυτά που παθαίνουμε κάθε μέρα. Όταν θα γίνει κυβέρνηση και θα καταργήσει το Μνημόνιο, πολλοί από μας δεν θα ζούνε ή θα είναι φυλακή ή θα έχουν τρελαθεί.»

Έβγαλαν τα κόμματα ανακοινώσεις για την Πόλυ Πάνου. Από πού κι ως πού; Προφανώς την θύμισαν τα ΜΜΕ στους υπεύθυνους Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων.

Ο Ταρίκ Αλί έκανε μια εξαιρετική επισήμανση στην ομιλία του στο Φεστιβάλ Νέων του ΣΥΡΙΖΑ. Μίλησε για το «εξτρεμιστικό Κέντρο», το οποίο συντίθεται από την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά.

Η Πόλυ δεν ανέβηκε στα τραπέζια. Δεν ήτανε το στυλ της. Δεν χρειαζόταν καν να κουνιέται σύγκορμη. Σε μάγευε ακίνητη, σχεδόν ακίνητη.

Copy-paste να κάναμε από τα δεξιά φύλλα και να μοιράζαμε καθημερινά στον κόσμο τις «επιτυχίες» της κυβερνητικής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα, καλύτερα αποτελέσματα θα είχαμε, από τα στείρα Δελτία Τύπου και τις κομματικές ανακοινώσεις, που κανένας, μα κανένας, ποτέ δεν διαβάζει, γιατί, απλά, δεν διαβάζονται.
Δυστυχώς, η Αριστερά δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την κοινωνική καθήλωση, ακόμα και με την κάτι παραπάνω από εκπληκτική ώθηση που τις έδωσε το ένα τρίτο των πολιτών μέσα από τις εκλογές. Εκπροσωπήστε μας, εμπνεύστε μας, ενθαρρύνετέ μας, οργανώστε μας, προχωρήστε αποφασιστικά και συγκροτημένα μπροστά, ήταν το μήνυμα των διπλών εκλογών, προς την Αριστερά, σύμπασα. Αλλά δεν ελήφθη ακέραιο. Αφέθηκε να φθίνει, με την ελπίδα ότι το χάλι των άλλων και η απόλυτη καταστροφή θα μας συντηρήσουν δημοσκοπικά ψηλά και θα μας δώσουν κι άλλη ώθηση να γίνουμε κυβέρνηση. Και μετά;
Εκτός τόπου, εκτός χρόνου και συχνά εκτός θέματος, χωρίς ανανέωση του στελεχικού της δυναμικού και με βαριά οργανωτική ανεπάρκεια, η Αριστερά σπαταλιέται είτε σε ανούσιες τηλεοπτικές κονταρομαχίες είτε σε άκαπνες επαναστατικές καταγγελίες που κανέναν δεν συγκινούν και κανέναν δεν πείθουν. Περισσεύει η γραφειοκρατική αντίληψη, ο βερμπαλισμός, η εσωστρέφεια και η αυταρέσκεια σε όλο το φάσμα της Αριστεράς. Οι μεμονωμένες δράσεις και οι ηρωισμοί αριστερών ακτιβιστών απλά επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ενός αισθητού κενού.

Στέλιος Ελληνιάδης

Ήταν γύρω στο 1970. Στις Τζιτζιφιές, στην παραλιακή ζώνη. Οι Τζιτζιφιές ήταν τότε παραθαλάσσιες. Μετά, με την αναδιαμόρφωση/παραμόρφωση όλου του παραλιακού μετώπου, από το Φαληρικό Δέλτα ως την Καστέλα, η θάλασσα εξαφανίστηκε από το αστικό τοπίο.

ζήμερος, Χατζηδάκης, Κεδίκογλου, Πάγκαλος, Παπαδημητρίου, Προτοσάλτε, Κασιμάτης, Τριανταφύλλου, Σμαραγδής, Σφακιανάκης, Πρετεντέρης, Τρέμη, Καψής και Καψής,

Καθ’ οδόν για το ραδιόφωνο, στου Ψυρρή, βλέπω άδεια τα ράφια και σχεδόν έρημο το οκταώροφο κτίριο του Hondos στην Ιπποκράτους, σφαλισμένα τα μαγαζιά του Αναγνωστόπουλου και του Φωκά στη Σταδίου, κατεβασμένα τα ρολά σε όλα -πλην ελαχίστων- τα ωραία καταστήματα στη Στοά Ορφέως και σε 23 από τα 38 μικρομάγαζα πάσης φύσεως στη Στοά Ορφανίδου. Οι κεντρικοί λεωφόροι θυμίζουν πόλη που ερήμωσε από πανούκλα.

Περίπτερο Ιδεών, με περιπτερά τον Στέλιο Ελληνιάδη

Τα σενάρια που φανταζόμαστε είναι πολλά. Η άγνοια για το τι μαγειρεύεται και πως μαγειρεύεται στα ενδότερα της εξουσίας, εντόπιας και διεθνούς, μας κάνει να κάνουμε υποθέσεις με πολλαπλές εκδοχές.