Για τη σχέση εθνικού και ταξικού ζητήματος
Τον τελευταίο ένα χρόνο έχει ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα για την σχέση του εθνικού και ταξικού ζητήματος, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Το Μνημόνιο δημιούργησε μια νέα πραγματικότητα και τροφοδότησε την κουβέντα. Η συζήτηση αυτή δεν έχει ανοίξει με σοβαρούς όρους και περισσότερο μέσα στους κύκλους της Αριστεράς υπάρχει εμμονή σε ορισμένες θέσεις, παρά συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Προκαταβολικά, να πούμε ότι η σύνδεση του εθνικού με το ταξικό ζήτημα είναι στην καρδιά του νεοελληνικού προβλήματος και παραμένει άλυτο μέχρι τις μέρες μας. Το κίνημα που γεννήθηκε στις πλατείες, στις 25 Μαΐου, τροφοδότησε με πολύ πιο μαζικούς και πραγματικούς όρους αυτή την κουβέντα.
Προς την παρακμή της αστικής δημοκρατίας;
Το καινούργιο αίτημα-σύνθημα από τη Μαδρίτη έως την Αθήνα. Του Ανέστη ταρπάγκου.
Η χώρα των… μπόνους
Του Νίκου Μπιτσιάλη.
Η μνήμη της θηριωδίας παραμένει ζωντανή
70 χρόνια από τη μέρα που οι ναζί αφάνισαν τα Καλάβρυτα
Άγ(ρ)ιος Παντελεήμονας
Του Κώστα Μ. Σκηνιώτη.
Ξαφνικά, το 2010, στη μέση μιας πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν σε μια πλατεία μιας συνοικίας, σαν αυτές που υπάρχουν κατά δεκάδες στην Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις, στην Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα.
Εκεί υπάρχει μια Εκκλησία που θεωρείται ως μια από τις τρεις μεγαλύτερες των Βαλκανίων. Θα ’λεγε κανείς ότι σε μια τέτοια πλατεία θα χώραγε πολύ περισσότερη αγιότητα, πολύ περισσότερη αγνότητα, πολύ περισσότερη φιλανθρωπία και αλληλεγγύη.
Πώς θα προχωρήσουμε το πρόγραμμά μας
Ανοιχτή επιστολή προς την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Του Γιάννη Γούναρη
Ο δούρειος ίππος της ενοχοποίησης
Η χυδαία και κυνική φράση του Θ. Πάγκαλου «Όλοι μαζί τα φάγαμε» συμπυκνώνει με τον πιο επιτυχημένο -από την πλευρά του συστήματος- και ακραίο τρόπο τη λογική της ενοχοποίησης.
Η ενοχοποίηση είναι ένα ζήτημα που, κατά τη γνώμη μου, δεν το έχουμε αγγίξει ούτε θαρραλέα, ούτε επαρκώς. Πεδίο εξίσου δύσκολο με την αντιμετώπιση της καταστολής και της τρομοκράτησης. Και μάλιστα πιο δύσκολο. Για ποιο λόγο το λέω αυτό; Ας μην σοκάρει αυτό που θα πω στη συνέχεια.
Η ενοχοποίηση είναι ένα ζήτημα που, κατά τη γνώμη μου, δεν το έχουμε αγγίξει ούτε θαρραλέα, ούτε επαρκώς. Πεδίο εξίσου δύσκολο με την αντιμετώπιση της καταστολής και της τρομοκράτησης. Και μάλιστα πιο δύσκολο. Για ποιο λόγο το λέω αυτό; Ας μην σοκάρει αυτό που θα πω στη συνέχεια.
Πανεθνική στρατηγική σε Κύπρο και Ελλάδα
του Γιώργου Λιλλήκα Όταν μιλάμε για απειλές, η παρουσία 43.000 κατοχικών στρατευμάτων και η τεραστίων διαστάσεων φωταγωγημένη τουρκική σημαία που χαράχθηκε στο σώμα του...
Ανάγκη για μια στρατηγική ανάλυση των πραγμάτων
Η απλή αναλογική, οι μπανανόφλουδες και οι φάρσες που κάνει η Ιστορία όταν δεν τη διαβάζουμε σωστά. Του Αλέξανδρου Λιακόπουλου
Η κοιλιά της Ιστορίας συσπάται
Τα πιο βαθιά σημάδια στην Ιστορία τα αφήνουν οι λαοί Του Παναγιώτη Οικονομίδη Η πολιτική κατάσταση όπως έχει εξελιχθεί μετά την κυβέρνηση της ΠΦΑ (Πρώτη Φορά...
