γνώμες

Του Ανέστη Ταρπάγκου. Η σημερινή μνημονιακή εποχή που ξεκίνησε με την ανάδειξη της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου και την υιοθέτηση της κυβερνητικής πολιτικής του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, επαναπροσδιορίζοντας την οικονομική θέση και την κοινωνική κατάσταση των τάξεων και των επιμέρους μερίδων τους, και προκαλώντας το κοινωνικό ολοκαύτωμα των λαϊκών εργαζομένων τάξεων, θέτει αντικειμενικά το ζήτημα της ίδιας της κοινωνικής τους εκπροσώπησης και της θέσης τους μέσα στην τρέχουσα συγκυρία.

Του Γιάννη Τσούτσια.

Η μεθόδευση Λοβέρδου, ώστε η κατεδάφιση σε εργασιακό-ασφαλιστικό να γίνει με προεδρικά διατάγματα παρακάμπτοντας τη Βουλή, αλλά και η δημόσια, επίσημη έκκληση Τσίπρα να αρνηθεί ο κ. Παπούλιας την υπογραφή τους, έφεραν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ΠτΔ) στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων. Βέβαια, στη συνέχεια κάτω απ’ την απειλητική εσωκομματική κριτική ο Λοβέρδος υπαναχώρησε. Αν έπαιξε κάποιο ρόλο η παρέμβαση Τσίπρα (όπως βιάστηκε να πανηγυρίσει η Κουμουνδούρου) ή η τυχόν δυσφορία του ΠτΔ δεν είναι βέβαιο. Το σίγουρο είναι πως η διευρυνόμενη πολιτική κρίση αγγίζει τα όρια του ΠτΔ, ξαφνιάζοντας όλους όσοι φαντάζονταν ότι ο κ. Παπούλιας μένει στο απυρόβλητο, διασώζοντας υψηλά ποσοστά δημοφιλίας χρήσιμα για τους επόμενους γύρους.

΄Του Ανέστη Ταρπάγκου.
Η χρηματοπιστωτική κρίση και η κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου που ενέσκηψε εδώ και μία τριετία, σε συνδυασμό με την κρίση του δημόσιου Χρέους και την άνοδο των δημοσιονομικών ελλειμμάτων που αναδείχθηκε έναν χρόνο αργότερα (τέλος του 2009), προκάλεσαν: Αφενός τη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, αφετέρου τη δρομολόγηση της ακραία νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου του Μαΐου 2010 και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος του Ιουνίου 2011.