Τα νέα παγκόσμια πρότυπα για την (μη) ασφάλεια των καταθέσεων. Της Αλίκης Βεγίρη
Είναι οι καταθέσεις πράγματι σε κίνδυνο στην Ελλάδα;
Ούτε συζήτηση!
Αν τις μεταφέρω σε άλλες τράπεζες στην Ευρωζώνη κινδυνεύουν κι εκεί;
Ούτε συζήτηση!
Εκτός Ευρωζώνης, στη Μ. Βρετανία, στον Καναδά, στις ΗΠΑ, στη Ν. Ζηλανδία; Κι εκεί;
Ούτε συζήτηση!
Δεν ήταν λοιπόν η Κύπρος μια μοναδική περίπτωση, μια ανωμαλία, μια γκάφα, μια παρέκκλιση, ή έστω μια εξαίρεση στα μέχρι τώρα σχέδια διάσωσης κρατών και τραπεζών;
Ούτε συζήτηση!
Δεν θα σταθούμε στα είπα-ξείπα του Ντάισελμπλουμ για τη μοναδικότητα του εγχειρήματος και στα ήξεις-αφήξεις του Μπαρόζο και των άλλων παιδιών για το απαραβίαστο της ιερής γραμμής των 100.000 ευρώ της Ευρωζώνης, αλλά σε ντοκουμέντα, ντιρεκτίβες και νομοσχέδια που λίγο αργά και εκ των υστέρων αρχίζουν ένα-ένα να αναδύονται απ’ το βυθό του Διαδικτύου σε Ευρώπη, Β. Αμερική και Ωκεανία, και να ξερνάνε το βρόμικο μυστικό:
Ότι η Κύπρος ήταν η πρώτη επίσημη εφαρμογή της ήδη από καιρό προσυμφωνημένης μετάβασης από την εποχή του bail-out των τραπεζών στην εποχή του bail-in. Το δόγμα bail-out, που υιοθετήθηκε σαν εργαλείο πυρόσβεσης της κρίσης με τη χορήγηση αμύθητων ποσών ($1,45 τρισ. για τις ΗΠΑ, κι αυτά είναι μόνο τα φανερά) στα ξοφλημένα τραπεζικά ιδρύματα, ποσά που επωμίστηκαν οι πολίτες μέσα από θηριώδεις ασκήσεις λιτότητας, μετατρέπεται πλέον σε δόγμα bail-in, όπου τη διάσωση των τραπεζών-ζόμπι αναλαμβάνουν με το στανιό οι καταθέτες, χάνοντας όλες ή μέρος των αποταμιεύσεών τους. Κι αυτό στο όνομα πάλι του «μέσου φορολογούμενου πολίτη», για να ελαφρυνθεί υποτίθεται από το βάρος μιας περαιτέρω λιτότητας, ως εάν ο «μέσος φορολογούμενος πολίτης» και ο αποταμιευτής να είναι δυο εντελώς διαφορετικές και αποκλίνουσες οντότητες. Κοντολογίς, αφού τον ξεζούμισε το bail-out, έρχεται τώρα καπάκι το bail-in να τον αποτελειώσει.
Χωρίς πυρομαχικά
Δεν χρειάζονται βαθυστόχαστοι συλλογισμοί για να κατανοήσει κανείς ότι το δυτικό παρακλάδι του παγκόσμιου καπιταλισμού έχει ξεμείνει από πυρομαχικά, οι φούσκες που πρέπει να μαζέψει ανέρχονται σε εκατοντάδες τρισ., οπότε από δω και πέρα για να κρατηθεί στον αφρό, και στην αναμονή μιας επικείμενης οικονομικής κατάρρευσης, όλα γίνονται δυνατά, από τα πλέον εξωφρενικά έως τα άκρως αδιανόητα.
Για να γίνουμε συγκεκριμένοι:
1. Στις 10 Δεκεμβρίου 2012 (δηλαδή πριν από την κυπριακή «διάσωση»), η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας (BOE) και το Αμερικάνικο Ταμείο Εγγυοδοσίας Καταθέσεων (Federal Deposit Insurance Corporation) δημοσίευσαν κοινή 15-σέλιδη ντιρεκτίβα1, υπό τον τίτλο Resolving Globally Active, Systemically Important Financial Institutions, σχετικά με τον τρόπο διάσωσης από δω και πέρα των τραπεζών, μέσα από τη μετατροπή των καταθέσεων σε ευτελούς αξίας ριψοκίνδυνο μετοχικό κεφάλαιο, προφανώς ανασφάλιστο. Καλά, θα μου πείτε, οι καταθέσεις δεν είναι ασφαλισμένες μέχρι ενός ορισμένου ποσού, €100.000 στην Ευρωζώνη, 85.000 λίρες στη Μ. Βρετανία, $250.000 στις ΗΠΑ και $250.000 στην Αυστραλία; Αυτά, «last year» – καθότι στο εν λόγω ντοκουμέντο δεν γίνεται καμιά διάκριση από την αμερικάνικη πλευρά ανάμεσα σε ασφαλισμένες και ανασφάλιστες καταθέσεις, φυσικά όχι από αβλεψία, ενώ από τη βρετανική, αν και γίνεται μνεία περί ορίου ασφάλισης στην υπάρχουσα νομοθεσία, εντούτοις υπάρχει συμπλήρωση για τροποποίηση αυτής ή ακόμα και κατάργησή της.
2. Παρ’ όλα αυτά οι καταθέτες των κυπριακών τραπεζών θα πρέπει να αισθάνονται πιο τυχεροί από τους Αμερικανούς ομολόγους τους, ιδίως αυτούς που εμπιστεύθηκαν μεγάλες συστημικές τράπεζες, με τεράστια όμως έκθεση σε παράγωγα. Για παράδειγμα η έκθεση της Bank of America ανέρχεται στα $75 τρισ., ενώ της JP Morgan στα $79 τρισ., όταν το παγκόσμιο ΑΕΠ δεν ξεπερνάει τα $70 τρισ.! Σύμφωνα, λοιπόν, με τις τροπολογίες του νόμου περί πτωχεύσεων του 20052, οι κάτοχοι παραγώγων σε περίπτωση πτώχευσης μιας τράπεζας, αποζημιώνονται κατά προτεραιότητα σε σχέση με τους καταθέτες, οι οποίοι θεωρούνται ανασφάλιστοι.
3. Η πλέον ειλικρινής ομολογία της δήμευσης καταθέσεων ως μέσον διάσωσης τραπεζών διατυπώνεται σε πρόσφατο ντοκουμέντο (21/3/2013) της καναδικής κυβέρνησης με τίτλο Jobs, Growth and Long Term Prosperity: Economic Action Plan 20133, όπου ως αιτιολογία προβάλλεται η προστασία του «μέσου Καναδού φορολογούμενου»! Επιπλέον τονίζεται ότι με το εν λόγω νομοσχέδιο για το bail-in εναρμονίζονται οι καναδικές μεταρρυθμίσεις με αυτές άλλων χωρών, σύμφωνα με τα νέα διεθνή πρότυπα, γεγονός που φανερώνει ότι το σχέδιο «Κύπρος» βρισκόταν στα σκαριά εδώ και πολύ καιρό και μάλιστα σε συντονισμό με τις περισσότερες κυβερνήσεις της Δύσης. Το νομοσχέδιο έχει πολλές πιθανότητες να ψηφιστεί από την καναδική Βουλή, όπου οι συντηρητικοί κατέχουν την πλειοψηφία.
4. Στο χορό και η Ν. Ζηλανδία. Η εθνική κυβέρνηση προωθεί μια παρόμοια λύση σε περίπτωση τραπεζικής χρεοκοπίας, όπου τη ζημιά των συστημικών τραπεζών προβλέπεται να την επωμιστούν, στη σειρά μετά τους μετόχους, οι μικρο-καταθέτες με αυτόματη και οριζόντια μείωση των αποταμιεύσεών τους κατά ένα συγκεκριμένο ποσοστό. Το νομοσχέδιο με την επωνυμία Οpen Bank Resolution4, βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο προετοιμασίας και με μερικές πινελιές ακόμα θα είναι έτοιμο να έρθει στη Βουλή. Σύμφωνα, δε, με απόφαση του υπουργού Οικονομικών το προσωρινό πλάνο προστασίας των καταθέσεων που είχε τεθεί σε ισχύ λόγω της κρίσης από το Μάρτιο του 2011, παύει να υφίσταται οριστικά.
Τα συμπεράσματα: Η μεγάλη έκρηξη της φούσκας των εκατοντάδων τρισεκατομμυρίων βρίσκεται μπροστά μας. Οι κυβερνήσεις, λακέδες των τραπεζών, θα φτάσουν στα άκρα για να προφυλάξουν τους μεγάλους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο. Οι αποταμιεύσεις των πολιτών, ανεξαρτήτως ποσού, δεν προστατεύονται πλέον πουθενά. Τι κάνουμε;
1. https://www.fdic.gov/about/srac/2012/gsifi.pdf (credit to Ellen Brown)
2. https://www.nakedcapitalism.com/2013/03/when-you-werent-looking-democrat-bank-stooges-launch-bills-to-permit-bailouts-deregulate-derivatives.html
3. https://www.budget.gc.ca/2013/doc/plan/budget2013-eng.pdf (credit to Prof. Michel Chossudovsky)
4. https://www.rbnz.govt.nz/finstab/banking/4368385.html
