«Η πραγματική γενναιοδωρία προς το μέλλον έγκειται στο να δίνεις τα πάντα στο παρόν».Της Έλενας Πατρικίου
Απέναντι στις ιστορικές υπερερμηνείες που προσπαθούν να βολέψουν την πολυπλοκότητα των συνεχειών και των τομών στα στενά όρια μιας τάχα αντικειμενικής θεωρίας, απέναντι στην κρίση του καπιταλισμού, την άνοδο των ταξικών συγκρούσεων, την προτεραιότητα της προλεταριακής συνείδησης απέναντι στην ανθρώπινη συνείδηση, υπάρχει, πεισματικό, επίμονο, το γεγονός της συμπύκνωσης του ιστορικού και του ανθρώπινου χρόνου μέσα στις τρεις μέρες του Νοέμβρη. Το γεγονός της συμπύκνωσης της κάθε ανθρώπινης συνείδησης ξεχωριστά, της κάθε ταξικής, κοινωνικής, ψυχολογικής, υπαρξιακής ιδιαιτερότητας ξεχωριστά, σε ένα σύνολο όπου ο καθένας μπόρεσε, για τρεις μέρες, να βρει το πρόσωπό του μέσα στα πρόσωπα όλων.
«Η επανάσταση του 20ού αιώνα ισχυρίζεται πως βασίζεται στην οικονομία, αλλά είναι πρωτίστως πολιτική και ιδεολογία. Της είναι αδύνατον, λειτουργικά, να αποφύγει τον τρόμο και την βία που η ίδια ασκεί πάνω στην πραγματικότητα. Η εξέγερση, αντιθέτως, βασίζεται στην πραγματικότητα προκειμένου να προχωρήσει σε μια μάχη χωρίς τέλος για την αλήθεια. Γι’ αυτό και βασίζεται στις πιο χειροπιαστές πραγματικότητες, την εργασία, την γειτονιά (το Πανεπιστήμιο), εκεί όπου αναφαίνεται το ανθρώπινο είναι, όπου αναφαίνεται η ζωντανή καρδιά των πραγμάτων και των ανθρώπων. Για την εξέγερση, η πολιτική οφείλει να υποταχτεί σ’ αυτές τις αλήθειες».
Η επικαιρότητα του Πολυτεχνείου δεν μπορεί να βρεθεί ούτε στα συνθήματά του ούτε στις επεξεργασίες του. Κάθε γενιά, δηλαδή κάθε ιστορική στιγμή, θα πρέπει να έχει τη φαντασία και τη γονιμότητα να ανακαλύψει τις δικές της λέξεις. Αυτό που έχει σημασία στο σύνθημα Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, δεν είναι η συνύπαρξη τριών λέξεων-αιτημάτων. Είναι η μαγική κλιμάκωση του ρυθμού και του νοήματος, από την δισύλλαβη ανάγκη του σώματος, στην τρισύλλαβη διεκδίκηση της γνώσης, μέχρι την απογειωτική πολυσύλλαβη λαχτάρα μιας αναπνοής που ξεχύνεται στα υγρά φωνήεντα της ψυχής.
«Η ιστορία έχει ίσως ένα τέλος, αλλά το καθήκον μας δεν είναι να την τελειώσουμε, είναι να τη δημιουργήσουμε, κατ’ εικόναν αυτού που ξέρουμε πως είναι αληθινό. Η εξέγερση η πιο ενστικτώδης, την στιγμή ακριβώς που επιβεβαιώνει την αξία, την κοινή αξιοπρέπεια όλων, διεκδικεί πεισματικά, προκειμένου να ξεδιψάσει την ανάγκη της για ενότητα, ένα ακέραιο κομμάτι της πραγματικότητας που ονομάζεται ομορφιά. Οι εξεγερμένοι που θέλουν να αγνοήσουν την ομορφιά και την φύση εξορίζουν από την Iστορία που προσπαθούν να κατασκευάσουν την αξιοπρέπεια της δουλειάς και του ανθρώπου. Ο κανόνας της ομορφιάς που αμφισβητεί την πραγματικότητα την στιγμή ακριβώς που της προσφέρει ενότητα, είναι ο κανόνας της εξέγερσης».
Απέναντι στην ηθικολογία των πολιτικών σκοπιμοτήτων, αστικών ή επαναστατικών, δεξιών ή αριστερών, κρατικών ή γραφειοκρατικών, το Πολυτεχνείο παραμένει ένα γεγονός χωρίς μήνυμα. Χωρίς μήνυμα άλλο από τον εαυτό του. Το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι η απόλυτη ταυτολογία της εικόνας και του νοήματος. Η εξέγερση δεν μπορεί ποτέ να είναι τίποτα άλλο από μια άρνηση του θανάτου που λέει «ναι» στη ζωή.
(Τα αποσπάσματα σε εισαγωγικά
είναι από τον Εξεγερμένο Άνθρωπο [1951] του Αλμπέρ Καμί)
