Στο σημείο αυτό, η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες (μετά την αντίστοιχη στάση της στην απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών) προσέφυγε στην αντισυνταγματική «λύση» της πολιτικής επιστράτευσης των ναυτεργατών. Με τον αρμόδιο υπουργό Θαλάσσιων Υποθέσεων, Νήσων & Αλιείας, Γ. Διαμαντίδη, μάλιστα, να φτάνει στο σημείο να επιρρίπτει ευθύνες στους ίδιους τους απεργούς, εξομοιώνοντάς τους με τους φυσικούς εργοδότες τους (κατά το «μαζί τα φάγαμε» του κ. Πάγκαλου), λέγοντας ότι, για την κατάσταση στα εργασιακά τους και στην ελληνική ναυτιλία φταίνε οι ίδιοι και οι εφοπλιστές! Ο ίδιος μάλιστα, την ώρα που εκφωνούσε δεκάρικους λόγους περί αναγκαίας απόφασης «για λόγους εθνικού συμφέροντος», επέλεγε να κρυφτεί στο γραφείο του και να μην παραστεί στη Βουλή, όπου θα συζητείτο ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευθύνες της κυβέρνησης στη μη υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης μεταξύ ΠΝΟ-εφοπλιστών, καταργώντας στην πράξη τον κοινοβουλευτικό έλεγχο. Η απόφαση Διαμαντίδη στηλιτεύτηκε, τόσο από την ίδια την ΠΝΟ που εξαναγκάστηκε στην αναστολή της απεργίας, όσο και από τα κόμματα της Αριστεράς. Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Γιώργος Τούσσας, κατέθεσε ερώτηση προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ρωτώντας εάν το Σώμα «καταδικάζει τις απαράδεκτες κυβερνητικές προσπάθειες περιορισμού και αμφισβήτησης θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των εργαζομένων». Ο Π. Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, κάλεσε τον κόσμο της εργασίας «να αντιτάξει στον κυβερνητικό αυταρχισμό ένα μεγάλο ενιαίο ταξικό μέτωπο για να φύγει η κυβέρνηση», ενώ και ο Θ. Δρίτσας επεσήμανε πως «οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας είναι κατάκτηση όλων. Κανένας εργοδότης και καμία κυβέρνηση δεν νομιμοποιούνται να τις αμφισβητήσουν».
Οι ναυτεργάτες, πάντως, που έχουν κλιμακώσει τις κινητοποιήσεις τους από το προηγούμενο καλοκαίρι έως και σήμερα για πλήθος εργασιακών θεμάτων, με αποκορύφωμα τώρα την υπογραφή συλλογικής σύμβασης, κάνουν λόγο για ανάγκη δημιουργίας ενός εργατικού μετώπου, ώστε να μπει φραγμός στα σχέδια τρόικας-κυβέρνησης για απορυθμισμένες εργασιακές σχέσεις. Καταδικάζουν, δε, τη στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, επιρρίπτοντάς της ευθύνες γιατί «δεν έκανε απολύτως τίποτα για να αναπτυχθεί ένα κίνημα συμπαράστασης προς τον αγώνα μας, ώστε όλη η κοινωνία να συμπαραταχθεί με το δίκιο των ναυτεργατών και κατ’ επέκταση του κόσμου της εργασίας» και αρκέστηκε σε μια τυπική ανακοίνωση καταδίκης της κυβερνητικής απόφασης για πολιτική επιστράτευση.
Μ.Ε.
