Ο φορέας δεν υπάρχει και δεν μπορεί να είναι ένα κόμμα – Η εναλλακτική ως πρόταση οφείλει επίσης να οικοδομηθεί
Εδώ και πάνω από 6 χρόνια αντιμετωπίζουμε μια συνολική καταιγιστική επίθεση Θα έλεγε κανείς ότι διάφοροι τρόποι δοκιμάστηκαν για να τη σταματήσουμε και άλλοι όχι. Συνολικά, ως λαός, δεν καταφέραμε να ανοίξουμε έναν άλλο δρόμο, παρ’ όλο που συγκεντρώσαμε αρκετή πείρα και αυτό δεν είναι λίγο. Γνωρίζουμε ότι το πολιτικό σύστημα είναι συνολικά από την απέναντι πλευρά και υπηρετεί το νέο καθεστώς. Γνωρίζουμε πως μια χώρα που δεν παράγει, στην ουσία δεν υπάρχει. Γνωρίζουμε πως η δημοκρατία είναι ασύμβατη με αυτό το καθεστώς που προσπαθεί να απομονώσει ή να ενσωματώσει κάθε διαφορετική φωνή. Γνωρίζουμε ακόμα πως «ό,τι κι αν ψηφίσεις, στο τέλος βγαίνει Σόιμπλε»…
Αναζητείται, λοιπόν, διέξοδος αλλά και φορέας διεξόδου. Ο φορέας δεν υπάρχει και δεν μπορεί να είναι ένα κόμμα. Ούτε και η διέξοδος υπάρχει ως πρόταση και εναλλακτική. Οφείλει κι αυτή να οικοδομηθεί. Πώς και από ποιον, σε ποια κατεύθυνση; Η σωτηρία της χώρας θα είναι έργο αυτών που πονούν το τόπο, σέβονται την Ιστορία και τον πολιτισμό του, τολμούν να αναζητήσουν, έχουν αρετές και αξίες. Έργο όσων μοχθούν, όσων αναστατώνονται, σχεδόν δεν έχουν ύπνο με όσα συμβαίνουν, θέλουν να χαραχθεί μια άλλη πορεία. Το δυναμικό αυτό, υπαρκτό αλλά σκόρπιο, πρέπει να συγκροτηθεί, να υποστασιοποιηθεί. Να αναμετρηθεί με το συνολικό νεοελληνικό πρόβλημα και τη μνημονιακή τραγωδία. Να ασχοληθεί με τα ουσιώδη ζητήματα της κοινωνίας και της πολιτείας, της χώρας και της διάλυσης που επιβάλλεται.
Το ζήτημα δεν είναι ποιες δυνάμεις θα μπουν στην επόμενη Βουλή. Ο «φορέας» μιας διεξόδου πρέπει να υπάρξει με τη μορφή ενός πολιτικού κινήματος. Ανοικτού, δημοκρατικού, ευρύχωρου, πλουραλιστικού και προπάντων ακηδεμόνευτου από το πολιτικό σύστημα και την κομματοκρατία. Το περιεχόμενό του, λογικά, θα συναρθρώνεται γύρω από τα μεγάλα ζητήματα που έθεσε η πάλη του λαού τα τελευταία χρόνια (δημοκρατία, παραγωγική ανασυγκρότηση, σεισάχθεια, νέα σχέση της χώρας με την Ευρώπη και τον κόσμο, Παιδεία, πολιτισμός). Δεν μπορεί να είναι μια μονοθεματική πρόταση (π.χ. νόμισμα) ή να μένει σε μια κλασικού τύπου αντιμνημονιακή διακήρυξη. Η οικοδόμηση ενός πολιτικού κινήματος, ενός ανοικτού χώρου διεξόδου δεν είναι εύκολη ούτε αυτόματη. Δεν είναι καν υπόθεση μιας «σωστής πλατφόρμας» που γύρω της θα στοιχηθούν κάποιες δυνάμεις.
Η υπόθεση στην οποία αναφερόμαστε, ξεκινά από το να τεθεί με σαφήνεια και να συνειδητοποιηθούν εξαρχής οι όροι και οι προϋποθέσεις για την εκτύλιξη αυτού του κινήματος. Δύσκολο αλλά αναγκαίο συγχρόνως. Κάποιοι θα το ήθελαν έτοιμο. Δεν υπάρχει, οικοδομείται από ανθρώπους, είναι μια διαδικασία που πρέπει να πάρει τη μορφή κίνησης, χώρου αναφοράς και πρωτοβουλιών.
Ο Δρόμος δεν «ανοίγει» σήμερα αυτή τη συζήτηση, αφού γύρω από αυτή περιστρέφεται η θεματολογία του διαρκώς, ακόμα και όταν τοποθετείται ή ενημερώνει για την επικαιρότητα. Θέτει, όμως, σε αυτό το φύλλο ορισμένες ακόμα πλευρές του θέματος, προσπαθώντας να τροφοδοτήσει και πάλι τον προβληματισμό.
Η Αριστερά είναι υπόλογη γι’ αυτά που κάνει, αλλά και για αυτά που δεν κάνει
