Του Κώστα Γκιώνη
Η μεταπολίτευση σάπισε, η αποσύνθεσή της μας μπούκωσε τα ρουθούνια και ο τελευταίος κομματόδουλος οπαδός άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Αυτή η κυβέρνηση κατάφερε να βγάλει στην επιφάνεια ποιο είναι το αξιακό σύστημα μιας εξουσίας. Πόσο ξεδιάντροπο μπορεί να γίνει και μέχρι πού μπορεί να φτάσει για να παραμείνει στα πράγματα και να συνεχίσει να τρυγάει τους κόπους ενός λαού.
Κατάφεραν όλα αυτά τα χρόνια να μας πείσουν ότι αυτό το έκτρωμα που ακούει στο όνομα αστική δημοκρατία είναι ο παράδεισος. Η ποτισμένη λογική της ανάθεσης, ότι δεν μπορεί να έχουμε άποψη ή διαφωνία από τη στιγμή που ψηφίσαμε «δημοκρατικά» την άποψη δι’ αντιπροσώπου, πρέπει να το βουλώσουμε και να ξαναμιλήσουμε σε τέσσερα χρόνια. Όλο και πιο συχνά οι «δημοκρατικά» εκλεγμένες κυβερνήσεις προσομοιάζουν με φασιστικά καθεστώτα, απείρως πιο επικίνδυνα από τις στρατιωτικές χούντες, γιατί έχουν εκλογική νομιμοποίηση και κοινωνική συναίνεση.
Επί χρόνια απαξιώνουν οτιδήποτε κρατικό, μας λένε ότι είναι πηγή διαφθοράς και ότι επιβαρύνει τον προϋπολογισμό, λες και τη διαχείριση δεν την είχαν αυτοί… Ξεκίνησαν τις ιδιωτικοποιήσεις με αποικιοκρατικές συμβάσεις, από τα χρόνια της Πεσινέ μέχρι και τώρα, υπερχρεώνοντας τη ΔΕΗ, φτάνοντας στις μέρες μας να βάλουν στο παιχνίδι τα κοράκια της ενέργειας με σκοπό τον «υγιή ανταγωνισμό που θα ρίξει τις τιμές προς όφελος των καταναλωτών», με αποτέλεσμα να έχουμε μακράν το πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη.
Εχθροί του κρατισμού, δουλεύουν όλοι για το κράτος – δημιουργώντας ένα κράτος βρυκόλακα, έτοιμο να κατασπαράξει τον κάθε πολίτη για να χορτάσει το σύστημα. Ένα κράτος με καθετοποιημένη ιεραρχία Καμόρας, με αρχηγό, υπαρχηγούς, συνδέσμους και εκτελεστικά όργανα. Η δικαιοσύνη, η αστυνομία, η ενημέρωση και η εκκλησία είναι τα δάκτυλα που πατάνε τη σκανδάλη κατόπιν εντολής από δαύτους. Τους πετάνε ένα ξεροκόμματο και λίγη εξουσία, και είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα.
Βέβαια ούτε η κοινωνία είναι έξω από το κάδρο των ευθυνών. Πέρασαν τα χρόνια που οι άνθρωποι ήταν αμόρφωτοι, άρα και ανασφαλείς, και ερχόταν ο μορφωμένος φωτεινός παντογνώστης κι έσκυβες το κεφάλι από κατωτερότητα και ανασφάλεια κι έλεγες, κάτι περισσότερο θα ξέρει ο άνθρωπος αφού είναι σπουδαγμένος. Και αυτός ο σπουδαγμένος, όταν είδε ότι υπάρχουν πλέον πολλοί σπουδαγμένοι από τα κάτω, κατάφερε να δημιουργήσει και να γαλουχήσει τη νέα γενιά υπηκόων. Δημιούργησαν τον μετάνθρωπο, έναν ιδιοτελή τύπο ανθρώπου πνιγμένο μέσα στην ατομικότητά του, δηλαδή έναν «ελεύθερο» άνθρωπο φυλακισμένο μέσα στο ίδιο του το κορμί, με κάγκελα τον υπερκαταναλωτισμό του και τα όλο και πιο αυξημένα θέλω του.
Οι καιροί όμως και τα προτάγματα δεν είναι γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Ο Κωστής Παλαμάς την πρωτοχρονιά του 1917, σε ένα απόσπασμα από το «Λόγος και αντίλογος» λέει:
«Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει
το προσκλητήρι των καιρών
να το φυσάει ή να το κρούει
σάλπιγγα ή τύμπανο,
τ’ ακούει, δε λέει: Παρών!».
