του Νίκου Σταθόπουλου*
«Επειδή αυτοί έχουν άδικο, δεν σημαίνει ότι εμείς έχουμε δίκιο» (Τ. Νέγκρι). Μια τόσο προφανής αλήθεια που, όμως, ξεχνιέται μέσα στη μανιακή επιδίωξη «να πούμε κάτι κι εμείς». Εξελίσσεται ο πόλεμος στην Ουκρανία και ένα πρώτο βασικό συμπέρασμα είναι ότι η στάση-λόγος της Δύσης καθορίζει τις τοποθετήσεις των «αποκλινόντων». Δηλαδή, απλούστερα, η ευρωατλαντική προπαγάνδα απολυτοποιεί την «ευθύνη» της Ρωσίας με όρους υστερικής δαιμονοποίησης, και κατ’ ουσίαν σε αυτό το πνεύμα συντάσσονται και οι «γραμμές» των (όντως ή εικονικά) «εκτός των τειχών».
ΕΚΚΙΝΩΝΤΑΣ από την πασίγνωστη δυτική εγκληματικότητα, αλλά λαμβάνοντάς την ως «αυτονόητο δεδομένο», κατασκευάζεται ένα «κατ’ εξαίρεσιν» που σαν τέτοιο, αυτόματα, απολυτοποιείται και γίνεται η μήτρα του (παρόντος) κακού! Διότι είναι εξοργιστικά εντυπωσιακό ότι ενώ οι αναλύσεις ανακυκλώνουν το εξόφθαλμο δεδομένο της «δυτικής περικύκλωσης» (έστω και σε μια βάση «ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών» που είναι πλήρης πλαστογραφία της θεωρίας…), δηλαδή καθιστούν οφθαλμοφανή τον λειτουργικό ένοχο, όταν φτάνουμε στο εύλογο «δια ταύτα…» (δηλαδή στους χειρισμούς αυτοπροστασίας του περικυκλωνόμενου…), τότε ανατρέπεται κάθε λογική και δακτυλοδείχνεται σαν «πηγή του παγκόσμιου τρόμου» ο… Πούτιν! Η θρυλική αγγλογαλλική παθητικότητα τις παραμονές του Β΄ ΠΠ, που και νομιμοποίησε και αποθράσυνε τη χιτλερική ιμπεριαλιστική κτηνωδία, σήμερα προτείνεται ως «σωστή πολιτική ειρήνης»!
Μα μια τέτοια λογική (που θυμίζει επιθεωρητή Κλουζώ, ο οποίος επειδή ήταν ερωτευμένος με την υπηρέτρια και όλα έδειχναν ότι αυτή είναι η δολοφόνος, αυτός κι όταν την έπιανε με το μαχαίρι στο χέρι έλεγε «προφανώς είναι αθώα…»!), καταλήγει μοιραία στο ότι ο Πούτιν έπρεπε να μείνει αδρανής στη ΝΑΤΟϊκή επιθετικότητα και να συρθεί σε έναν τελεσίδικο συμβιβασμό (= επιστροφή στις συνθήκες επί Γιέλτσιν…). Δηλαδή, η πρόταση των «προοδευτικών» στην παρούσα γεωπολιτική συγκυρία είναι η απόλυτη υποχώρηση στη Δυτική απαιτητικότητα και η προσμονή ενός «θαύματος λαϊκής ανασύνταξης» σε συνθήκες, μάλιστα, ολοκληρωτικής πλανητικής κυριαρχίας της Δύσης! Κατ’ αυτή τη σκέψη, η Επανάσταση του ’21 ήταν μια «καταστροφική αχρείαστη βία». Το λες και δουλοπρέπεια!
Το θέμα δεν είναι τα ημέτερα «θέλω…» και «πρέπει…», η φαντασιακή «εμπραγματοποίηση» της ιδεολογικοπολιτικής μας ουτοπίας, αλλά η ενεργητική σχέση μας με την πολιτική διαλεκτική που επιτρέπει αναγκαίες ρηγματώσεις στο παγκόσμιο σύστημα. Καμιά «παγκόσμια ειρήνη» δεν διακυβεύεται σε μια εποχή διασυνδεδεμένων εμπορικοπαραγωγικών δραστηριοτήτων και παγκοσμιοποιημένης «άυλης οικονομίας» και, μάλιστα, με τη δυτική ηγεμονία σε αποδρομή. Οι εξελίξεις, στο πλαίσιο του μεταβιομηχανικού καπιταλισμού, τροφοδοτούν ακατάπαυστα ποικίλες δυναμικές διαφοροποιήσεων οι οποίες βαθαίνουν πολύτροπα την έννοια και του ανταγωνισμού και της συμμαχίας. Οι παραδοσιακές προσλήψεις αυτών των εννοιών, βασικά κωδικοποιημένες στην τετριμμένη έννοια «μπλοκ-στρατόπεδο», είναι μια φορμαλιστική αρχαιολογία.
Το τρέχον γίγνεσθαι, όσο δυναμικό και «πολεμοπρεπές» και «βάρβαρο» φαίνεται, τόσο εύθραυστο και ασταθές είναι. Το γεγονός ότι πρωταγωνιστής του εκτυλισσόμενου πολεμικού επεισοδίου είναι ένας εντελώς θεατρίνος που κάνει σόου χωρίς καμιά αίσθηση σοβαρότητας και πολιτικής ευθύνης, βεβαιώνει ότι το παγκόσμιο σύστημα συνειδητά έχει μπει σε μια διαδικασία «αναθεωρήσεων», δηλαδή αναδιανομών της ισχύος εντός των νέων δεδομένων. Η Ρωσία, επιδιώκοντας πρωτίστως την εθνική της αυτοάμυνα με όρους τελεσίδικης ανάδειξης σε πλανητικό πόλο εξουσίας, κατόπιν σοβαρής μελέτης των συντεταγμένων και παραμέτρων, κάνει μια κίνηση «ματ» ως προς τη φιλοδοξία της Δύσης να διατηρήσει την πλανητική της μονοκρατορία. Κανείς «μεγαλοκρατισμός» δεν επαληθεύεται στην πουτινική στρατηγική, εκτός αν με αυτό τον όρο εννοούμε τις «προσαρτήσεις» που δημιουργούν αποστάσεις εγγύησης σε σχέση με τη δυτική επέκταση. «Μα εισερχόμαστε στον αστερισμό του αναθεωρητισμού» θα ηχήσουν οι γνωστές «σειρήνες». Ναι, τώρα «εισερχόμαστε» και μάλιστα με την Ουκρανία που είναι δεδηλωμένα χωρισμένη σε «δυτική» και «ανατολική», εμάς περίμενε! Λες κι από το «Τείχος» και μετά αξονίζεται κάπου αλλού η διεθνής πολιτική της Δύσης! Τι ρεσιτάλ υποκρισίας και πλαστογραφίας των πραγμάτων! Η επέμβαση στην Ουκρανία δεν είναι «αναθεωρητισμός» αλλά εκλογίκευση μιας σκόπιμης γεωπολιτικής σύγχυσης που συντηρούν οι ανίατα «σταυροφόροι» της απέθαντης δυτικής αποικιοκρατίας.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ το περιβόητο «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα»: Όπου, βέβαια, ισχύει και το αντίστροφο! Διότι η ασφυκτική ανατολική επέκταση του ΝΑΤΟ, είχε τον «ειρηνικό χαρακτήρα» μιας διεύρυνσης των συμμάχων, άρα μιας πολιτικής! Κι ενώ αυτό απλά «σχολιαζόταν» στις «αριστερές» αναλύσεις, η «αντιεπέκταση» της σφόδρα πιεζόμενης Ρωσίας γίνεται μια θεότρελη «θρυαλλίδα» που «ξυπνάει τον γίγαντα του φιλειρηνισμού»! Είναι να γελάς! Κανείς «προληπτικός» ειρηνισμός, καμιά ουσιαστική αντίσταση στις διεθνείς μηχανορραφίες του ΝΑΤΟ, λες και τα όπλα όλο και πιο κοντά στη Ρωσία τα συγκέντρωναν λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών της περιοχής, για να μη σκουριάσουν! Τσιμουδιά απέναντι στο προελαύνον «Δυτικό Κτήνος», και τώρα μεγατόνοι «αγανάκτησης» και «θεωρητικών προσδιορισμών» λες και αποκαλύφθηκε ο εγκόσμιος «666» και πρέπει να τον κατανοήσουμε! Τι ωραίο κολπάκι για να συνταχθείς έμμεσα με τους «καλούς» του τεθωρακισμένου Διαφωτισμού!
Δεν «είμαστε με τον Πούτιν», αλλά με τη βούληση ανατροπών στις σταθερές της κατεστημένης «αιωνιότητας», και σίγουρα με τη σοφία της ενδυνάμωσης των «χαραματιών» που απομυθοποιούν κάθε φαίνεσθαι συμπαγούς και αναδεικνύουν το ευάλωτο των «Δυνατών». Οι λαοί χρειάζονται αυτοπεποίθηση και οι «πρωτοπορίες» πρέπει αυτό να υπηρετούν σαν θεωρητικό και πολιτικό χρέος.
«Ναι, αλλά το θέμα είναι η δυστυχία των λαών, αυτοί την πληρώνουν»! Ναι, ναι, το γνωστό «ανθρωπιστικό επιχείρημα» όταν η πολιτική σκέψη δικαιώνει τα περί «ετερογονίας των σκοπών». Οι λαοί «την πληρώνουν» είτε σε πόλεμο είτε σε ειρήνη, οι λαοί, οι «υποτελείς τάξεις» φορτώνονται σαν οικτρά υποζύγια «τα σπασμένα» της κρίσης, οι λαοί πεθαίνουν σαν ζώα στις ΜΕΘ επί συστημικών «πανδημιών», οι λαοί ταπεινώνονται, «ακυρώνονται», διαπομπεύονται εν καιρώ «ειρήνης» με περιφρόνηση κάθε τι δικού τους (π.χ. Συμφωνία των Πρεσπών, Κατεχόμενα…). Εκεί γιατί δεν γίνεται σημαία εξέγερσης «ο λαός» αλλά όλα βουλιάζουν στο μίζερο «έτσι συμβαίνει πάντα…»; Ο λαός που, συχνά, σε καιρούς «ειρήνης» καταφάσκει σε πολύ ψηλά ποσοστά κάθε ελεεινό «Τάγμα Αζόφ» με τη σβάστικα να σκεπάζει την «εθνική σημαία», ο λαός που «απολαμβάνει» τη συστηματική εξόντωση των πολιτών στις αποσχισμένες περιοχές, ο λαός που σήμερα «δακρύζει» ακούγοντας τον δημαγωγό σόουμαν και δεν τον ανατρέπει που υποσχέθηκε συμφιλίωση και τα έκανε πλακάκια με το ΝΑΤΟ! Και όχι βέβαια «να τιμωρηθεί» ο λαός, αλλά όχι να χρησιμοποιείται σαν δυτικό «επιχείρημα» τη στιγμή μάλιστα που δεν έχει ρωτηθεί (εκτός από τους επιλεγμένους «αυτόπτες μάρτυρες» του κάθε Ευαγγελάτου) και αποδεδειγμένα χρησιμοποιείται σαν «ανθρώπινη ασπίδα» στις ουκρανικές πόλεις! Εκτός αν είμαστε πρωτοχριστιανικά αφελείς και αιθεροβάμονες και αγνοούμε την «αναγκαιότητα» του πολέμου σε πολιτισμούς ανταγωνιστικών σχέσεων. Ο θρήνος για το «ανθρώπινο κόστος» ποτέ στη δική μας συνείδηση δεν ονομάστηκε «παράπλευρη απώλεια» και πάντα βιωνόταν στο μέτρο του πάθους για μια ολοκληρωμένα ανθρώπινη ζωή. Και, επιτέλους, πρέπει να αλλάξουμε ακόμα και το λαϊκιστικό μας μελό όταν οι αναλύσεις μας «δε βγαίνουν»! Ο ανθρώπινος πόνος, ο νεκρός από τη βόμβα ή ο πρόσφυγας, είναι μια ιερή στιγμή και συνθήκη της ανθρώπινης εμπειρίας για να χρησιμοποιείται με τέτοια διαφημιστική βαναυσότητα ως «πολιτικός αντίλογος». Αμάν πια! Και η αλήθεια είναι χίλιες φορές προτιμότερη από το «θέαμα».
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ είναι η κορύφωση της κοινωνικής τραγωδίας του ανθρώπου. Αλλά ας μην ξεπέφτουμε στο «χαμηλό» της ανωριμότητας και της συστημικής «πλύσης εγκεφάλου», ενδίδοντας σε έναν σχηματικό πασιφισμό. Το θέμα είναι «τώρα τι κάνουμε;». Το θέμα είναι μέσα από ποια ανάλυση και με ποια προοπτική θα «επέμβουμε» στις εξελίξεις. Ναι μεν ριζική εναντίωση σε όλους τους «πόλους» του εξουσιαστικού κόσμου, αλλά όχι ερήμην του πραγματικού, όχι μέσα από μια «γυάλα» δικών μας πολιτικών νεολογισμών για εσωτερική κατανάλωση. Ανέκαθεν το κρίσιμο «επαναστατικό ζητούμενο» ήταν η αφομοίωση της υπαρκτής διαλεκτικής και η προσαρμογή του «οράματος» στις προτεραιότητες της αληθινής ζωής, της «ζωής» όχι με τη βιολογική ή «μικροκοσμικά» ηθική έννοια, αλλά με την έννοια των πολιτικών σχέσεων πολιτισμού. Έτσι κι αλλιώς η πολιτική, και στις πιο άμεσα ανθρώπινες εκφάνσεις της, είναι υπερβατική-οραματική (γι’ αυτό και μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα οι μάρτυρες των αγώνων είναι μια ηρωική χαρμολύπη που δεν κλαψουρίζει !). Οι «πρωτοπορίες» πρέπει να διδάσκουν τους δρόμους της απελευθέρωσης, αλλά πρώτα πρέπει να τους βρίσκουν οι ίδιες! Και δεν θα τους βρουν ποτέ, αν είτε μιλούν με τη γλώσσα των συστημικών «ιδρυμάτων» είτε κάνουν ασκήσεις δημοφιλίας λόγω ιδεολογικών αδιεξόδων.
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος και συγγραφέας
