- Έχουμε αργήσει. Αντί να επιλέξουμε το δύσκολο δρόμο του πώς θα κάνουμε πολιτική μαζί με τον «Κανένα», ακόμα διστάζουμε έστω να κάνουμε πολιτική για τον «Κανένα». Στην καλύτερη περίπτωση.
- Η περίπτωση του Φέργκιουσον μιλά και για εμάς, παρά τις διαφορές: Γιατί δεν καταγράφει μονάχα το βαθύ έλλειμμα δικαιοσύνης. Αλλά γιατί δηλώνει πώς η διεκδίκησή της θα δημιουργεί ένα δίκαιο πρωτόγνωρο, άγριο, ίσως και ακατανόητο. Και τότε τα στριμώγματα του τύπου «μα καλά, σκουπίδια στον αντιπρύτανη;» ή ακόμα και το «υπερασπίζεστε τους τρομοκράτες» θα φαντάζουν παιχνιδάκια.
- Ένα γιγάντιο και θετικό βήμα για την ελληνική Aριστερά θα ήταν να απαγορεύσει τη χρήση του γνωστού πονήματος περί Αριστερισμού του Λένιν από κάθε μέλος της. Από τον πρωτοετή Κνίτη μέχρι δημοσιογράφους και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, το κείμενο αυτό αξιοποιείται, εδώ και χρόνια, διά πάσαν νόσον…
- Αντιγράφω από λίγο παλιότερο άρθρο του Αλέξανδρου Μπίστη, συντονιστή της Επιτροπής Πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος: «Όλα τα ευρήματα των ερευνών της περιόδου, ποιοτικά και ποσοτικά, δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του. Ωστόσο, η κυβέρνηση φαίνεται πως δεν θα πέσει λόγω της λαϊκής αντίδρασης στην πολιτική της, αλλά λόγω της αδυναμίας της να εκλέξει ΠτΔ – και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαιτέρως».
- Και συνεχίζει: «Ωστόσο, παρακολουθούμε τη με γοργούς ρυθμούς αποδοχή της μετάλλαξης του κόμματος, από ένα εργαλείο μαζικής επιρροής, συλλογικής διαμόρφωσης συνειδήσεων και ανατροπής κατεστημένων νοοτροπιών, σε έναν απαξιωμένο γραφειοκρατικό μηχανισμό, με την ταυτόχρονη μετατόπιση του κέντρου λήψης αποφάσεων από τα κομματικά όργανα στην κοινοβουλευτική ομάδα (και -με μια προβολή στο κοντινό μέλλον- στην κυβέρνηση». Δεν έχει και άδικο ο σύντροφος.
- Διαβάστε τη συνέντευξη της Σίας Αναγνωστοπούλου στον Στρατή Μπουρνάζο και την Αυγή για την ΑΟΖ, το Κυπριακό, την Τουρκία και την αριστερή πολιτική στα εθνικά θέματα. Δεν υπάρχει εδώ ο χώρος για να σχολιαστεί η ουσία των απόψεων, πράγμα που είναι και το πιο σημαντικό. Μόνο μια συμβουλή: Χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια να κατανοηθεί μια διαφορετική άποψη και να αποφεύγονται οι καρικατούρες και τα εύκολα τσουβαλιάσματα. Περισσότερα επιχειρήματα.
- Είπαμε να μην μπούμε στην ουσία, αλλά πώς μπορεί κανείς να προσπεράσει την απλοϊκότητα(;) ορισμένων επιχειρημάτων; Για παράδειγμα: Αφού οι ιμπεριαλιστές θέλουν γενικώς όξυνση στην περιοχή, άρα αντι-ιμπεριαλισμός ίσον «πολιτική φιλίας» γενικώς. Θέλουν, όμως, μόνο όξυνση; Και τότε όταν θέλουν συναίνεση, π.χ. στο Σχέδιο Ανάν, γιατί εγκαταλείπουμε εύκολα αυτό το σχήμα; Και, τέλος πάντων, έχει κανένα όριο αυτή η λογική;
- Για να μην επεκταθούμε άλλο, ας παραθέσουμε μόνο τις δύο τελευταίες παραγράφους από μια σύντομη αλλά ενδιαφέρουσα κριτική του Δημήτρη Χρήστου στο άρθρο, πάλι στην Αυγή:
- «Τι γίνεται αν ο διάλογος δεν αποδίδει, αν οι στρατιωτικές προκλήσεις κλιμακώνονται και, κυρίως, αν οι παγκόσμιοι διαιτητές αδικούν τη χώρα και την (μελλοντική – σημείωση δική μας) αριστερή κυβέρνησή της συστηματικά; Τι γίνεται αν η ελληνική κοινότητα της Κύπρου εκτιμήσει πως οι προτάσεις για την επίλυση του πολιτικού προβλήματος είναι ετεροβαρείς; Μπορεί η τουρκοκυπριακή κοινότητα να συμφωνήσει χωρίς την άδεια της Τουρκίας, που στα 40 χρόνια της κατοχής δεν έχει κάνει την παραμικρή κίνηση καλής θέλησης; Τι συμπεράσματα βγαίνουν από την αμερικανική πολιτική κατά της Ρωσίας;».
- «Τέτοιου είδους θέματα απαιτούν σοβαρό διάλογο και τεκμηριωμένα επιχειρήματα στο πεδίο του πραγματικού κόσμου και, θα πρόσθετα, και από θέση ισχύος. Βρίσκεται η Αριστερά στην Ευρώπη, μηδέ του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου, σε θέση ισχύος; Όταν αναγνωρίζεις πως η χώρα σου γίνεται αποικία, δεν είναι δυνατόν ο αγώνας σου για να αποφευχθεί να μην έχει και εθνικά χαρακτηριστικά. Το ΕΑΜ, για όσους το έχουν ξεχάσει, σήμαινε Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο».
Σχόλια
