- Επειδή είναι σίγουρο ότι ο κόσμος δεν «κρέμεται» από τις δηλώσεις των στελεχών μας, αδυνατώ να καταλάβω την πληθώρα και τη σκοπιμότητά τους. Εκτός και αν δεν απευθύνονται στον κόσμο αλλά κάπου αλλού.
- Όταν έχεις σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια και παρ’ όλα αυτά για κάθε δήλωση που κάνεις χρειάζονται και κάνα δυο επανορθώσεις, κάπου υπάρχει πρόβλημα, είναι φανερό. Ή με το εκπαιδευτικό σύστημα παγκοσμίως ή με αυτά που πραγματικά θέλεις να πεις.
- Όχι άλλες διορθωτικές δηλώσεις, όχι άλλες ορθές επαναλήψεις!
- Οι άλλοι τάζουν, προφανώς, διάφορα σε βουλευτές για να πάνε από κει, και ας μην τα ανακάλυψαν οι εισαγγελείς. Εμείς τάζουμε θέσεις στα ψηφοδέλτια… (Ας ακούγεται βαρύ, είναι όμως φανερό και από δημόσιες δηλώσεις που γίνονται και από όσα ακούγονται). Έχει μεγάλη διαφορά στα μάτια του κόσμου που παρακολουθεί; Και, τέλος πάντων, ας πούμε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα (που δεν τα αγιάζει). Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι δικές μας υποσχέσεις είναι πιο ισχυρές από τα ταξίματα και τις απειλές των αντιπάλων;
- Για να το θέσουμε και διαφορετικά. Είχαμε μαζικές αυτομολήσεις βουλευτών όταν ψηφίζονταν τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα και υπήρχε πολύς κόσμος στους δρόμους αλλά και μεγάλο… κράξιμο στις εκλογικές περιφέρειες. Εκεί θα έπρεπε να ήταν στραμμένη η προσοχή μας, στην αναθέρμανση της αγωνιστικής διάθεσης. Στο γήπεδο που παίζουμε σήμερα, το παιχνίδι είναι στημένο (για να είμαστε μέσα και στην πλούσια ποινικο-ποδοσφαιρική επικαιρότητα…).
- Περπάτησα αρκετά και είδα διάφορα μπλοκ της διαδήλωσης για το Πολυτεχνείο. Τα μισά φώναζαν σχεδόν αποκλειστικά ότι «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς». Τα άλλα μισά, κυρίως διάφορα συνθήματα είτε σκέτα επετειακά είτε γενικής αντικαπιταλιστικής, αντικρατικής (ή αντι-μπατσικής) φιλολογίας. Τίποτα που να λέει κάτι για τα σημερινά προβλήματα του λαού και της χώρας. Δεν είναι θέμα έλλειψης φαντασίας στα συνθήματα (υπάρχει κι αυτή) όσο έλλειψης σε επίπεδο πολιτικής γραμμής, σύγχρονου οράματος και στόχων.
- Να υπερασπιστούμε, κατ’ ουσία, το άσυλο και όχι απλά ως «κατάκτηση». Αυτό σημαίνει να δώσουμε νόημα στη σύγχρονη αξία του. Άρα, να υπάρχει κάποιος που να το «χρειάζεται». Αυτό μάλλον ισχύει για πολλά ακόμα δικαιώματα που καταργούνται. Το δικαίωμα του φοιτητικού συλλόγου θα κερδηθεί στο βαθμό που αυτός θα υπάρχει. Όχι, όμως, ως σφραγίδα, μπλε ή κόκκινη δεν έχει και τρομερή διαφορά. Δύσκολα πράγματα, δεν λέω.
- Διάβασα τις προάλλες ένα άρθρο για τα ελληνοτουρκικά σε ιστοσελίδα τάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα την αναφέρω πάλι για να μη νομίζετε ότι έχω εμμονή. Αλλά δεν με βοηθάει κι αυτή καθόλου… Πώς μπορεί κανείς να μη σχολιάσει τόσα μαργαριτάρια;
- Στο συγκεκριμένο άρθρο, η συνάντηση του Καΐρου κριτικάρεται, μεταξύ άλλων, γιατί πρόσθεσε «και άλλες δυσκολίες στις πολλαπλές που αντιμετωπίζει η Άγκυρα αυτόν τον καιρό, καθώς βλέπει να υποβαθμίζεται ο ρόλος της στη Μ. Ανατολή»! Ε, ας κάνουμε μια συναυλία αλληλεγγύης στον Ερντογάν και τους στρατοκράτες της Τουρκίας με τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν…
- Επίσης, λέει, σχεδιάζονται διάφορες ΑΟΖ «αποκλείοντας την Τουρκία, ουσιαστικά, σε μια στενή παραλιακή ζώνη». Μα είναι δυνατόν, κοτζάμ Τουρκία να περιορίζεται σε μια στενή παραλιακή ζώνη; Πού πήγαν και φύτρωσαν η Μυτιλήνη, η Ρόδος, το Καστελόριζο, η Κύπρος, περιορίζοντας τη μεγάλη αυτή χώρα; Αφού δεν μπορεί να αρθεί αυτή η φυσική αδικία με τα νησιά, ας αλλάξει τέλος πάντων αυτό το Διεθνές Δίκαιο να έχει κάθε χώρα δικαιώματα με βάση το (φυσικό ή στρατηγικό) βάθος της… Ήμαρτον!
Σχόλια
