Κάθομαι και σκέφτομαι. Και σκέφτομαι το μέγεθος της επίθεσης που γίνεται παγκόσμια σε κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, το σάρωμα όλων των ανθρώπινων κατακτήσεων, την εξαθλίωση που καλπάζει για να πλουτίζουν λίγοι, την απίστευτη νέα μεταβιομηχανική επανάσταση σαν εκείνη του Ντίκενς και των πεινασμένων παιδιών, των άστεγων, των φτωχών, των αγράμματων, των παραπεταμένων.
Και σκέφτηκα ότι είμαστε πολύ σκληροί απέναντι στο πόπολο, που δεν αντιδρά όπως νομίζουμε ή όπως θα θέλαμε. Σκεφτείτε το μέγεθος της επίθεσης σε ανθρώπους, τρεις γενιές ανθρώπων, που συνήθισαν απ’ τη μεταπολεμική περίοδο και μετά να ζουν με στοιχειώδεις ανέσεις και ελευθερίες, με ικανότητα σχεδιασμού της ζωής τους, με όνειρα και προοπτική και τώρα τους τα πήραν ΟΛΑ πίσω. Έχουν αγαλματώσει. Πρέπει να επανεφεύρουν την ίδια τους τη ζωή.
Σοφία Λαμπίκη
