Στην εκδήλωση του Δρόμου στην Θεσσαλονίκη (27/1) για το μακεδονικό, μια ομάδα 30-40 ανθρώπων από αναρχικές συλλογικότητες της πόλης «παρέμβηκε» πριν ξεκινήσει η εκδήλωση, πέταξε τρικάκια, φώναξε 1-2 συνθήματα και διάβασε ένα κείμενο όπου λίγο-πολύ υποστηρίζονταν πως μας κατατάσσει στους γραφικούς και επικίνδυνους, στους εχθρούς του κινήματος και απείλησαν ότι από εδώ και πέρα δεν θα ανεχθούν την παρουσία μας σε κινηματικές διαδικασίες.
Αντιπαρερχόμαστε εντελώς να αναφερθούμε στην ίδια την παρέμβαση, γιατί είναι προδήλως κατάπτυστη και έξω από κάθε δημοκρατική αντίληψη. Δύο μόνο πιο γενικά σχόλια με αφορμή αυτό το επεισόδιο.
Πρώτο, η πραγματικότητα εξελίσσεται με έναν σύνθετο και καταιγιστικό τρόπο που διαλύει τα στοιχεία κοινωνικότητας και συλλογικότητας, καθηλώνει άτομα και συλλογικότητες και αναδεικνύει μια ιδιόμορφη ιδεολογία «πεσίματος» στον άλλο, στον διπλανό. Οδηγεί σε μια συμπεριφορά άκρατου εθελοντικού υποκειμενισμού συνοδεύοντας αυτές τις συμπεριφορές με μια διάχυτη τάση επιβολής και επίδειξη ισχύος. Με τον πιο εύκολο τρόπο χαρακτηρίζεται ο άλλος φασίστας, εθνικιστής, εχθρός, και το «πέσιμο» δεν μένει μόνο στα λόγια. Στην ουσία των θεμάτων που υπάρχουν και απασχολούν την κοινωνία απλά δεν υπάρχει άποψη. Ένας σύγχρονος ατομικοκεντρικός μηδενισμός εξαπλώνεται. Η ιδεολογία, η ψυχολογία και η πρακτική του «πεσίματος» πρέπει να ξεπεραστεί, και αυτό θα κάνει καλό σε όλους.
Το δεύτερο, που μας έρχεται συνειρμικά στο νου, όταν συλλογικότητες που αυτοαποκαλούνται ελευθεριακές ή αναρχικές, γλιστρούν –και δεν το καταλαβαίνουν καν– σε μια ιδιοκτησιακή λογική του κινήματος και αυτοαναγορεύονται σε κριτές, βαθμολογητές και πιθανά σε τιμωρούς, όσων οι ίδιοι θα κρίνουν ότι είναι «εχθροί». Αν ρίξουν μια ματιά στην πραγματικότητα θα πρέπει με ειλικρίνεια να διαπιστώσουν ότι άλλοι είναι οι εχθροί, αλλού πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους και τον ανταγωνισμό τους. Αυτήν την ιδιοκτησιακή λογική σε μεγάλο βαθμό έχουν επιδείξει και αριστερά κόμματα, συνοδεύοντάς την και με ελεεινές πρακτικές ενάντια σε όποιους τα ίδια αναγόρευαν σε «εχθρούς». Η ιδιοκτησιακή λογική επί του κινήματος πρέπει να εγκαταλειφθεί από όσους πιστεύουν στην χειραφέτηση και την ελευθερία. Ο δημοκρατισμός κι όχι ο πραξικοπηματισμός, θα κάνει καλό σε όλους.
δ
