Ένα μικρό απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου του Ίλαν Πάπε, Η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης (OneWorld, 2007):
«Όταν δημιούργησε το έθνος κράτος του το σιωνιστικό κίνημα δεν εξαπέλυσε έναν πόλεμο που “τραγικά αλλά αναπόφευκτα” οδήγησε στην εκδίωξη κομματιών του ενδογενούς πληθυσμού, αλλά το αντίθετο: Ο στόχος ήταν η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης την οποία το σιωνιστικό κίνημα θεωρούσε το νέο κράτος του… Ο πόλεμος με τους στρατούς των αραβικών κρατών δεν σταμάτησε τις επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης (που είχαν ήδη ξεκινήσει). Το βιβλίο αυτό είναι το δικό μου Κατηγορώ ενάντια στους πολιτικούς που σχεδίασαν και τους στρατιωτικούς που εκτέλεσαν την εθνοκάθαρση. Το αποτέλεσμα είναι η άμεση περιγραφή μιας εγκληματικής πολιτικής που η διεθνής κοινότητα ακόμα και σήμερα αρνείται να καταδικάσει.
Οι “ξένοι” λένε στη χώρα μου “δεν καταλαβαίνουν την πολυπλοκότητα της κατάστασης”. Αλλά η ιστορία του 1948 δεν είναι καθόλου περίπλοκη. Είναι η απλή αλλά τρομακτική ιστορία της εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης, ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που το Ισραήλ αρνείται και ήθελε να κάνει τον κόσμο ολόκληρο να το ξεχάσει. Το καθήκον να το βγάλουμε από τη λήθη είναι τώρα πάνω μας, όχι σαν μια ιστοριογραφική δουλειά που έχει ήδη αργήσει, αλλά σαν ένα πρώτο απαραίτητο βήμα αν θέλουμε να υπάρξει ελπίδα για συμφιλίωση στην κατακρεουργημένη χώρα.
Για να μην επαναλάβουμε εθιμοτυπικά το γνωστό ότι η εθνοκάθαρση συνεχίζεται, το αφήνουμε στους Ισραηλινούς στρατιώτες που σκότωναν πέρυσι στη Λωρίδα της Γάζας και μίλησαν στην οργάνωση “Σπάζοντας τη σιωπή”. “Πυροβολούσαμε αυτοκίνητα και ασθενοφόρα. Οι κανόνες εμπλοκής ήταν σαφείς: Κάθε άνθρωπος σε απόσταση 200, 300 ή 400 μέτρα σάς βάζει σε κίνδυνο και τον σκοτώνετε, δεν χρειάζεται άδεια”». Και η ιστορία συνεχίζεται».
Σύλλογος Ιντιφάντα
