Θυμάστε το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία ‒ Η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73» που φώναζαν όσοι συμμετείχαν στις πολλές διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις αλλά και στις Πλατείες στα χρόνια των Μνημονίων; Τότε όταν κάποιος έλεγε τις λέξεις «κατοχή», «χούντα» κ.λπ. ξεσήκωνε τις αντιδράσεις ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ. Δεν ήταν πολύ «καθώς πρέπει» οι εκφράσεις αυτές όπως και δεν ήταν και πολύ «πολίτικαλι κορέκτ». Τώρα βέβαια αυτό το θέμα θεωρείται λήξαν γιατί τις Πλατείες και όλα αυτά τα συμπαρομαρτούντα τα έκαναν οι «Αγανακτισμένοι» που έχουν το πολιτικό ακαταλόγιστο (!) και λιγο-πολύ κατευθύνονταν από τη Χρυσή Αυγή ‒ όπως ξεδιάντροπα υποστηρίζουν πλέον οι δεξιοί και οι αριστεροί μαζί. Μετά ήρθαν οι «εθνικολαϊκιστές» και είπαν την υπερβολή (;) ότι είναι «προδοσία» η Συμφωνία των Πρεσπών ‒ αλλά και αυτοί μας τελείωσαν. Τώρα έχουμε τους «ψεκ» που λένε για νέα χούντα-δικτατορία-απαρτχάιντ, «υγειονομική» αυτή τη φορά. Σε αυτή τη χώρα, σε αυτόν τον λαό, πάντα (!) υπάρχει μια «μειοψηφία» που λέει, υποστηρίζει ή πράττει κάποιες «υπερβολές».
Η Χούντα των Συνταγματαρχών τελείωσε το 1974. Ναι, αλλά υπήρξε η «υπερβολή» του Πολυτεχνείου το ’73 που σταμάτησε την κανονικότητα της φιλελευθεροποίησης. Η χούντα των Μνημονίων λένε ότι τελείωσε αλλά τελικά δεν είναι και τόσο σίγουρο αλλά ούτε και εμείς έχουμε πειστεί πλήρως για αυτό. Η νέα μορφή δικτατορίας, το νέο καθεστώς που οικοδομείται επιμελώς από την κυβέρνηση, με πρόσχημα την πανδημία και με τη συναίνεση όλου του πολιτικού συστήματος και τις ευλογίες της παγκοσμιοποίησης, είναι ακόμα στην αρχή του.
Τελικά είναι δύσκολο να πεις πότε ακριβώς τελειώνουν οι χούντες και οι δικτατορίες. Πότε τελειώνουν πραγματικά, μόνο και μόνο για να αρχίσουν άλλες μετά από λίγο καιρό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χρειάζονται ορισμένες «υπερβολές» για να πέσουν ‒ όπου «υπερβολή» βλέπε αντίσταση και αγώνας. Όμως και αυτό δεν είναι απλό. Τότε, το ‘73 ήταν πιο εύκολο, σήμερα πιο δύσκολο, γιατί οι νέες χούντες και δικτατορίες είναι περισσότερο πολυπλόκαμες από το παρελθόν και μπορούν να σε τυλίξουν από 100 μεριές και εσένα και τη ζωή σου. Δεν χρειάζονται οι συνταγματάρχες και τα τανκς. Υπάρχουν τα ΜΜΕ και η χειραγώγηση, οι «έκτακτες ανάγκες» και ο φόβος, η έλλειψη ελπίδας.
Και σιωπή, πολλή σιωπή. Κυρίως από την λεγόμενη αντιπολίτευση, αλλά και την υπαρκτή αριστερά που σιωπούν εκκωφαντικά για την καθεστωτική εκτροπή ‒ και όταν αποφασίζουν να μιλήσουν την υποστηρίζουν. Και μοναξιά. Γιατί για άλλη μια φορά η κοινωνία είναι μόνη, ίσως με μοναδική παρέα τις εκάστοτε «υπερβολές» της που μια από αυτές είναι και το πνεύμα του Νοέμβρη του 1973 ‒ που παραμένει δραματικά επίκαιρο. Αφού, όπως έχουν τα πράγματα, ο αγώνας για δημοκρατία και ελευθερία βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Όπως και ένας δρόμος αντίστασης, δρόμος δημοκρατικής διεξόδου, κοινωνικής αξιοπρέπειας, αξιοποίησης δυνατοτήτων, αποτροπής κινδύνων για τη χώρα και ανάκτησης βαθμών κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.
Ένας δρόμος που πρέπει να αναζητηθεί από αυτούς που κατά βάση τους αφορά. Με οδηγό την αντίσταση, την αλληλεγγύη και την κοινή πίστη. Τότε είναι που οι χούντες σαρώνονται και σωριάζονται σαν τραπουλόχαρτα.
