- Δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό και τον υπερβολικό θόρυβο γύρω από τις ορκωμοσίες περιφερειακών και δημοτικών συμβούλων και όλο αυτό το χαμό για πολιτικούς, θρησκευτικούς και αυτοσχέδιους όρκους. Διάβασα μέχρι και για όρκους στον αντικαπιταλισμό και τον κομμουνισμό σε Δημοτικό Συμβούλιο (νομίζω της Πάτρας). Μερικά πράγματα δεν θέλουν και πολύ για να καταντήσουν γραφικά. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι φανερώνουν, μάλλον, μια υποτίμηση των δυσκολιών που έρχονται και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο κόσμος («αμάν πια με αυτό τον κόσμο, ας κάνουμε και λίγο το κομμάτι μας…»). Χρειάζονται περισσότερα έργα και λιγότερα λόγια, όρκοι και πόζες. Ισχύει για όλους μας.
- Χείμαρρος ο Νίκος Μπίστης στην τελευταία του βαρυσήμαντη παρέμβαση στην εφημερίδα Έθνος. Με άρθρο του που τιτλοφορείται Μικρή όαση ορθολογισμού επιτίθεται στον ανορθολογισμό που τον θεωρεί μεγάλη πληγή, μαζί βέβαια με τον πατριωτισμό (αυτόν τον χαρακτηρίζει «τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων»). Ανορθολογιστές για τον Ν. Μπίστη είναι η λαϊκιστική Δεξιά, η Χρυσή Αυγή, οι «Ασυνάρτητοι Έλληνες», ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ, διάφοροι μητροπολίτες, όλοι αυτοί μαζί. Όλοι αυτοί βλέπουν την Ελλάδα στην Ανατολή και όχι στη Δύση και τα βάζουν με τον «άλλον», τον «ξένο», ο οποίος μπορεί να είναι ο μετανάστης, ο Εβραίος, ο ομοφυλόφιλος αλλά και η τρόικα ή ο «κακός δανειστής»! Όλες αυτές οι καταδιωκόμενες μειονότητες… Και ποια είναι η όαση ορθολογισμού που αναφέρεται στον τίτλο; Μα φυσικά το ΠΑΣΟΚ, τι δεν καταλαβαίνετε; Πραγματικός Μπίστης στα καλύτερά του…
- Στο TVXS δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του Βασίλη Ξυδιά με τίτλο Πολιτική ορθότης ή πολιτική ανατροπή. Ένα παράδειγμα που έφερε ο αρθρογράφος, σχετικά με τις προτεραιότητες ή όχι μιας πολιτικής ανατροπής, αποτέλεσε την πέτρα του σκανδάλου και απαντήθηκε με πλήθος επιθέσεων έως και υβριστικών σχολίων, κυρίως στα γνωστά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το θέμα δεν είναι το παράδειγμα και αν ήταν καλό ή «ατυχές». Όποιος διάβασε όλο το άρθρο κατάλαβε ότι ο Ξυδιάς ήθελε να πει, κυρίως, ένα πράγμα: ότι δεν είναι και τόσο σοφό, από τη μεριά της Αριστεράς, να μεταφερθεί η «πολιτική ατζέντα» από τα μνημόνια και την καταστροφή της χώρας σε ένα ψεύτικο δίλημμα «πρόοδος-οπισθοδρόμηση» με όρους… Μπίστη. Ας συζητήσουμε πάνω σε αυτό.
- Διαβάζω συχνά με ενδιαφέρον τις τοποθετήσεις του καθηγητή Νικόλα Σεβαστάκη. Ένα τελευταίο του άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών με τίτλο Η Άνοιξη της Πράγας και το ξεχασμένο πνεύμα με προβλημάτισε και δεν κρύβω ότι κάπως με εξέπληξε με τη φόρτισή του απέναντι σε μια άποψη αλλά και τον τρόπο που την παρουσιάζει. Διαβάστε το. Η στήλη δεν ενδείκνυται για αναλυτικό σχολιασμό, οπότε ας μείνουμε μόνο σε δυο ερωτήματα: Ποιο είναι το πνεύμα της σημερινής «Δύσης» και που οδηγεί τον πλανήτη σε έναν κόσμο «αφάνταστα πιο περίπλοκο και χαοτικό από τον κόσμο του 1968», όπως τον χαρακτηρίζει το άρθρο; Μήπως το δίλημμα «Δύση ή βαρβαρότητα» που κινδυνεύει να εξαχθεί από το άρθρο είναι λίγο απλουστευτικό;
- Αρκετή αρθρογραφία με αφορμή τα 60 χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Πλουμπίδη από το μετεμφυλιακό κράτος. Νομίζω ότι δεν βοηθάει ένα διάβασμα της Ιστορίας καθοδηγούμενο από την ανάγκη να δικαιωθεί το ένα ή το άλλο ιδεολογικό ρεύμα της Αριστεράς. Το μεν ΚΚΕ θεωρεί ότι αφού ο Πλουμπίδης παρέμεινε πιστός στο κόμμα του, περίπου ανήκει σε αυτό και σήμερα και κανείς άλλος δεν δικαιούται «διά να ομιλεί»… Από την άλλη, μια σειρά αναγνώσεις ανακαλύπτουν έναν πρόδρομο του «αντισταλινισμού» ή της «ανανεωτικής Αριστεράς», με απλοποιητικά σχήματα και αναλογίες και στην ουσία παρασιωπώντας ή διαστρεβλώνοντας το πνεύμα και τα χαρακτηριστικά της εποχής. Καλή η «στρατευμένη Ιστορία», αλλά όταν βαράει τόσες προσοχές παύει να είναι Ιστορία…
Αηδόνης
Σχόλια
