Το κανάλι που μετέδιδε τον τελικό της Eurovision -η ΝΕΡΙΤ- έχει τον ίδιο «δημοκρατικό» τρόπο λειτουργίας που είχε η ΥΕΝΕΔ. Όλη η αισθητική θύμιζε την Ολυμπιάδα Τραγουδιού της χούντας. Έτσι, δεν μου φάνηκε καθόλου παράξενο που το τραγούδι το οποίο απέσπασε το πρώτο βραβείο ονομαζόταν Rise Like a Phoenix – ήτοι Ορθώσου ως Φοίνικας.
Ωστόσο, το πλήρες έμβλημα της χούντας με το στρατιώτη απουσίαζε. Αντί του φαντάρου είχαμε μια γενειοφόρο τραγουδίστρια. Την εξ Αυστρίας ορμώμενη Κοντσίτα Βουρστ. Η οποία ερμήνευσε ένα από εκείνα τα γλυκερά τραγούδια που συνήθως εκπροσωπούν Γερμανία και Αυστρία και τις οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον πάτο της βαθμολογίας.
Η νίκη της γενειοφόρου Κοντσίτας χαιρετίστηκε ως θρίαμβος της ανεκτικότητας και της αποδοχής του «διαφορετικού». Κατά την ταπεινή μου γνώμη συνέβη ακριβώς το ανάποδο: Η «διαφορετικότητα» έγινε θέαμα σε ένα ιδιότυπο τσίρκο που μου έφερε στο νου τη Θέκλα του Αρκά. Το ίδιο κοινό που ψήφιζε υπέρ της υποτιθέμενης αποδοχής δεν δίστασε να γιουχάρει το τραγούδι της Ρωσίας και να χειροκροτήσει αυτό της Ουκρανίας.
Η Κοντσίτα (γεννημένη ως Τόμας Νόιβιρτ) είναι το απόλυτο προϊόν των τηλεσκουπιδιών και των ριάλιτι που έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητας μέσα από μια διαρκή πλύση εγκεφάλου. Η ίδια ζει στιγμές δόξας ως έκθεμα του τσίρκου που καταβροχθίζει ανθρώπους.
Δεν ξέρω πού θα καταλήξει όλο αυτό, αλλά στο μυαλό μου ήρθε το τέλος της αριστουργηματικής Χιονάτης (Blancanieves) του Pablo Berger, όπου η νεκρή ηρωίδα έχει γίνει μέρος του σόου ενός τσίρκου. Ο καθένας μπορεί να πάει να τη φιλήσει πληρώνοντας ένα μικρό αντίτιμο, προσπαθώντας να τη ζωντανέψει.
Ένα δάκρυ είναι το τελευταίο σχόλιο. Ένα δάκρυ που δείχνει πως το γελοίο μπορεί να γίνει και τραγικό.
Ας μάθουμε να δεχόμαστε τον άλλο στην καθημερινότητά μας, ας σκοτώσουμε το μικρό ρατσιστή που εδρεύει εντός μας κι ας αφήσουμε τα κιτσάτα σόου εκεί όπου ανήκουν: Στον κάδο των σκουπιδιών!
