Η λέξη που αποτελεί το όριο της πολιτικής της Αριστεράς απέναντι στην πολιτική των μνημονιακών δυνάμεων.
Του Γιώργου Κοντόσταυλου*
Όταν είσαι αριστερός πολίτης και προσπαθείς να βρεις τον τρόπο να απευθυνθείς στην κοινωνία, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να την ακούσεις και να συνομιλήσεις μαζί της ούτως ώστε να αναλάβει τις ευθύνες απέναντι στον εαυτό της. Να την ακούσεις και να μπορείς να σεβαστείς αυτή τη φωνή. Όπως αυτό που μου συνέβη προχθές, σε μια περιοδεία στην κάτω Καισαριανή, στις προσφυγικές πολυκατοικίες. Εκεί που οι νέοι πρόσφυγες, από τη Αλβανία κυρίως, ανανεώνουν με τραγικό τρόπο τον χαρακτήρα της προσφυγούπολης στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε. Στην Καισαριανή των αγώνων και των θυσιών, στην Καισαριανή της λεβεντιάς και του χαμόγελου.
Σε αυτή την περιοχή της πόλης ενώ μιλούσαμε για την ανάγκη να αναπτυχθεί ένα κίνημα για το περιβάλλον και τους δημόσιους χώρους, μια γυναίκα με τράβηξε παράμερα και κοιτώντας με στα μάτια μου είπε: «Πεινάω, παιδί μου». Και από εκείνη την ημέρα, αυτή η φωνή ακούγεται δυνατή στα αφτιά μου και το απελπισμένο πρόσωπο της γυναίκας έρχεται συνεχώς μπροστά μου. «Πεινάω, παιδί μου».
Ε, λοιπόν, αυτό είναι το σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας της Συνεργασίας Πολιτών Καισαριανής. Αυτό το «πεινάω», που ορίζει με απόλυτο τρόπο το όριο της πολιτικής της Αριστεράς απέναντι στην πολιτική των άθλιων μνημονιακών δυνάμεων. Των δυνάμεων που αντιλαμβάνονται την κοινωνία ως αγέλη απελπισμένων ζώων και όχι σαν ένα σύνολο πολιτών με απαράγραπτα δικαιώματα κατακτημένα με πολυετείς και αιματηρούς αγώνες.
Αυτό είναι και το πλαίσιο λειτουργίας μιας ριζοσπαστικής παράταξης που θέλει να αλλάξει την κοινωνία της Καισαριανής Μαζί με τους Πολίτες και όχι μιας παράταξης που αντιλαμβάνεται την πολιτική, σε όλα τα επίπεδά της, τοπικά ή εθνικά, ως μια διαδικασία που πρέπει να απασχολεί «σοφούς ειδικούς» που θα σώσουν την κοινωνία με ένα μαγικό μανατζερίστικο τρόπο. Που θα της πουν πως είναι «ανεξάρτητοι», ενώ είναι γνωστό πως κρύβονται πίσω τους τα απεχθή πρόσωπα του παλαιοκομματισμού, τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν.Δ. Αλλά και άλλων κομμάτων που δήθεν δεν δίνουν επίσημο «χρίσμα», όπως η ΔΗΜΑΡ ή η Δράση, προσπαθώντας να μην αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζεται με άγριο τρόπο.
Αυτή η λέξη, το «πεινάω», με στοιχειώνει από τότε και μου δίνει το πολιτικό στίγμα της προεκλογικής μας εκστρατείας. Μιας εκστρατείας που βασίζεται στην ειλικρίνεια και στη συμμετοχή των πολιτών. Που αντιλαμβάνεται τα προβλήματα όχι ως απλά τοπικά ζητήματα αλλά ως σχέσεις κοινωνικής αδικίας που ξεκινούν από τον Δήμο, περνούν στην Περιφέρεια και καταλήγουν στην Κυβέρνηση. Και που μας αναγκάζει να φτιάξουμε ένα σχέδιο ανατροπής. Ένα σχέδιο που συνδέει το τοπικό με το περιφερειακό και το εθνικό. Που βλέπει το περιβάλλον ως δικαίωμα πολιτικό και κοινωνικό και όχι ως «φιλέτο» για το ΤΑΙΠΕΔ. Που βλέπει τους εργαζόμενους στον Δήμο ως πολίτες με δικαιώματα και όχι ως σκλάβους των ΜΚΟ και των ΚΟΙΝΣΕΠ, με πεντάμηνες και οχτάμηνες συμβάσεις. Που αντιλαμβάνεται την υγεία και την παιδεία των πολιτών ως τη βάση της οποιασδήποτε αναπτυξιακής προοπτικής. Μετά τη συνάντησή μου με αυτή τη γυναίκα, μπόρεσα να καταλάβω, σε όλο το εύρος, την απελπισία και την τραγωδία που ζουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας. Τον καθημερινό εξευτελισμό και την ολοήμερη αγωνία της επιβίωσης. Όχι της ζωής, αλλά της επιβίωσης, που δεν έχει σχέση με λογιστικά πλεονάσματα και εξόδους στις αγορές. Της απελπισίας που οδηγεί χιλιάδες νέους στον ξενιτεμό και άλλους στο απονενοημένο διάβημα.
Όμως αυτή η κραυγή της Καισαριανιώτισσας δεν ήταν μια κραυγή ήττας αλλά μια κραυγή απελπισίας και ντροπής. Μια κραυγή που πρέπει να ακουστεί δυνατή και καθαρή παντού! Σε κάθε σπίτι, σε κάθε καφενείο, σε κάθε μαγαζί, σε όλους τους δρόμους της μικρής μας γειτονιάς. Και να μετατραπεί αυτή η ντροπή, σε πίστη ανατροπής και αυτή η απελπισία σε ελπίδα. Να μιλήσουν οι πολίτες και να ακουστούν και να νιώσουν δυνατοί. Αυτό είναι πλέον το «πρόγραμμα» της Συνεργασίας Πολιτών Καισαριανής. Να δώσει φωνή στους ταπεινούς, να ενισχύσει αυτούς που είναι «πεσμένοι», να σχεδιάσει με τους «από κάτω» τη δημοκρατική διέξοδο.
Και από αυτή την ευθύνη δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε έναντι οποιασδήποτε δυσκολίας. Είναι κοινωνική επιταγή και ανάγκη. Είναι η ίδια η έννοια της αλληλεγγύης των αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων. Και έτσι μπορούμε να ξαναβρούμε το «κομμένο νήμα» με το πολιτικό μας παρελθόν. Μπορούμε να ξαναδούμε μπροστά μας τη βάση της πολιτικής μας ύπαρξης. Αρχίζουμε να μετράμε ξανά το μπόι μας. Και νιώθουμε με απόλυτο τρόπο τους στίχους που μας έχουν δοθεί ως ακριβή παρακαταθήκη: «Το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα, θα μας σώσει και από τη σκλαβιά»!
* Ο Γιώργος Κοντόσταυλος είναι Κοινωνιολόγος, επικεφαλής της Συνεργασίας Πολιτών Καισαριανής, υποψήφιος δήμαρχος Καισαριανής
