Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή και τα Μνημόνια
Ο δρόμος απ’ την… οργισμένη ψήφο ως το «πολιτικό σώμα». Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Ολα όσα γίνονται, τον τελευταίο καιρό, γύρω από τη Χρυσή Αυγή οδηγούν στο να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους της, στο να τους μετατρέψουν από ένα οργισμένο πλήθος, με χαλαρούς έως ανύπαρκτους δεσμούς με τον ηγετικό πυρήνα, σε «πολιτικό σώμα». Συγκροτημένο. Όλα όσα γίνονται είναι τα πρώτα, ασταθή ακόμα, βήματα για να διαμορφωθεί, κυριολεκτικά από το μηδέν, να συγκροτηθεί αυτό που ήταν ανύπαρκτο έως τώρα: μια Ακροδεξιά στη χώρα μας. Δεν το κατάφερε η χούντα. Το απότρεψε μετά ο Καραμανλής. Τώρα ανοίγονται «παράθυρα ευκαιρίας».
Η Αριστερά δεν φαίνεται ότι -έστω- υποψιάζεται τι τρέχει. Δεν καταλαβαίνει ότι ακόμα και αν όσα συμβαίνουν οφείλονται, όπως είπε ο Μπαλτάκος, σε εκλογικούς λόγους, ο κίνδυνος δεν είναι μικρότερος από το αν εξελίσσεται ένα καλά οργανωμένο σχέδιο από ξένα κέντρα – ασφαλώς τέτοια σχέδια προοπτικής είμαστε ανίκανοι να καταρτίσουμε εδώ. Το χειρότερο είναι ότι επειδή δεν τα βλέπουμε ούτε τα διαισθανόμαστε, νομίζουμε ότι δεν υπάρχουν. Αλλά αυτό δεν μας αθωώνει. Η αφέλεια ούτε αθωώνει ούτε σώζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Δεν εκτινάχθηκαν επειδή απόσπασαν την εμπιστοσύνη του κόσμου, αλλά επειδή ο κόσμος κυριολεκτικά σιχάθηκε όσους ψήφιζε επί χρόνια, τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
Η σταγόνα στο ποτήρι ήταν τα Μνημόνια. Το δεύτερο κοινό σημείο ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α. είναι ότι οι ψηφοφόροι τους δεν μετατράπηκαν αυτομάτως σε οπαδούς τους ούτε ιδεολογικά ούτε οργανωτικά. Τα δυο κόμματα δεν ελέγχουν τους οπαδούς τους. Η Χ.Α. δεν έχει καν αποτολμήσει να καλέσει τους ψηφοφόρους σε συγκέντρωση, π.χ. για να υπερασπιστούν τη διωκόμενη ηγεσία και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανταποκρίνονται στο οποιοδήποτε κάλεσμα. Το χάσμα στις μεθοδολογίες και στην ιδεολογία δεν αλλοιώνει το γεγονός ότι εξακολουθούν να λειτουργούν περισσότερο ως «κλειστές λέσχες», όπου τα παλαιά στελέχη διαφυλάσσουν, ζηλότυπα, την εξουσία τους έναντι των νεοπροσερχόμενων. Εδώ σταματούν οι ομοιότητες. Η Αριστερά έχει παράδοση στην Ελλάδα και, θεωρητικά, η προσέγγιση με τον κόσμο φαινόταν περίπου αυτονόητη, αυθόρμητη. Αντίθετα, οργανωμένη Ακροδεξιά, με ή χωρίς ναζιστικά ή φασιστικά χαρακτηριστικά, δεν υπήρξε ποτέ, ώς τώρα. Το κόμμα της «κλασικής» Δεξιάς απορροφούσε το σύνολο όσων κινούνταν σ’ αυτή την πλευρά του πολιτικού φάσματος. Αυτό δεν ισχύει πλέον. Οι συνθήκες που επέτρεψαν τη διολίσθηση από τη μετεμφυλιακή «σκληρή» Δεξιά στη μεταχουντική «συντηρητική παράταξη» του Καραμανλή και εν συνεχεία στο φιλελευθερισμό του Μητσοτάκη εξέλιπαν. Ο νεοφιλελευθερισμός επέφερε τα Μνημόνια με αποτέλεσμα τη σημερινή αποσύνθεση της Ν.Δ. Έχει δημιουργηθεί πολιτικό κενό στα δεξιά του φάσματος. Διότι δεν χρεοκόπησε μόνο η Ν.Δ. αλλά και η Δεξιά των «σοσιαλιστών» νεοφιλελεύθερων, δηλαδή το ρεύμα Σημίτη, με ισχυρή απήχηση στο πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ. επί Κύρκου. Ρεύμα που κατάντησε να αναζητά σωτηρία στο Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη. Η Χ.Α. «εισέβαλε» σ’ αυτό το κενό, καλύπτοντας με γροθιές και κλοτσιές στις λαϊκές αγορές την οργή λαϊκών στρωμάτων.
Αλλά άλλο να ψηφίζεις από οργή εναντίον της Ν.Δ. και άλλο να συμμεριστείς, να συνταχθείς με όσους στέκονται προσοχή στη σβάστικα, σύμβολο των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων, εμφανιζόμενος ταυτόχρονα ως υπερασπιστής της πατρίδας και της ανεξαρτησίας. Και, μάλιστα, να αποκηρύσσεις, με απροσδόκητη έλλειψη γενναιότητας, όσα δημοσίως επιδείκνυες (χαιρετισμούς, σημαίες κ.λπ.) με την πρώτη πίεση, πριν καν αρχίσουν οι φυλακίσεις.
Στις ποινικές διώξεις εναντιώθηκαν αρκετοί (όχι δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ) παρά το ότι ο Μανώλης Γλέζος πρόσφερε, με τη στάση του, με ευθυκρισία και γενναιότητα, πανίσχυρο επιχείρημα υπέρ της πολιτικής αντιμετώπισης. Όσα αποκαλύφθηκαν από τον Μπαλτάκο ενίσχυσαν αυτή την άποψη. Αν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ αποδειχθεί λάθος, οι επιπτώσεις δεν θα είναι ανώδυνες.
Όταν ένα ανυπόληπτο σύστημα διώκει αντιπάλους του, με προφανείς, πολιτικά ιδιοτελείς, σκοπούς, δεν είναι περίεργο αν ο οργισμένος κόσμος αγνοήσει τις ποινικές πλευρές, αν παρακάμψει το δίκαιο των κατηγοριών και συσπειρωθεί πολιτικά/εκλογικά με τους κατηγορούμενους.
Κάτι ανάλογο έγινε στην Τουρκία με τον Ερντογάν, όπου ο κόσμος αγνόησε την ποινική πλευρά αποδίδοντας σημασία μόνο στα πολιτικά κίνητρα όσων υποκίνησαν τις κατηγορίες εναντίον του. Αν οι λόγοι που ώθησαν την κυβέρνηση να ασκήσει διώξεις οφείλονται σε πολιτική ανοησία ή σε σχέδιο ξένων παραγόντων που αφελώς ή συνειδητά προώθησαν οι απαραίτητοι «χρήσιμοι ηλίθιοι», ελάχιστη σημασία έχει.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ωθούνται οι χαλαροί ψηφοφόροι να αποκτήσουν συναισθηματικούς και πολιτικούς δεσμούς με τη Χ.Α. Η Ουκρανία και ο Γιανούκοβιτς θα όφειλαν να είναι παράδειγμα προς αποφυγή για να μη βρεθεί στο δρόμο της Αριστεράς αν ή όταν κληθεί να κυβερνήσει. Επειδή όποιος αφήνει τον κατακλυσμό να έρθει, δεν μπορεί μετά να παραπονιέται ότι βρέχει.
