Όχι, δεν επινοήθηκε για μία φορά ακόμη ένας σουρεάλ τίτλος, από αυτούς με τους οποίους κατά καιρούς η στήλη επιδιώκει να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Ο χαρακτηρισμός συνόδευσε ένα πρόσωπο υπαρκτό, δυστυχώς βέβαια σήμερα με την έννοια πως υπήρξε, δεν υπάρχει πια. Όμως, η είδηση του θανάτου του την περασμένη Τρίτη, έχει δώσει την ευκαιρία, μέσα σε λίγες μόνο μέρες να «ζήσει» ξανά, να κυκλοφορήσει η μνήμη της «θαμμένης» και λησμονημένης ιστορίας της ζωής ενός ανθρώπου, από αυτούς όπως λέγανε οι παλιοί αγωνιστές: «Άνθρωπος από άλλη πάστα». Καθώς γράφονται αυτά (μακάρι να γινόταν αντιληπτό) με μια ανεξήγητη φόρτιση, λες και πρόκειται, ενώ δεν πρόκειται, για πρόσωπο ιδιαιτέρως οικείο, είναι μάλλον σίγουρο, πως ελάχιστοι από όσους τα διαβάζουν θα έχουν την υπομονή να συνεχίσουν, γιατί προφανώς δε βγάζουν καμία άκρη.
Στο κεντρικό νοσοκομείο της Αθήνας, όπου νοσηλεύονται κυρίως συνταξιούχοι του Στρατού, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα ένας ηλικιωμένος ονόματι Μιχάλης Βαρδάνης, φορτωμένος με πολλά χρόνια προβλήματα υγείας, αλλά με παράδοξα γερή κράση, μπήκε εσπευσμένα στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Κανείς από το προσωπικό δεν αντιλήφθηκε τίποτε το ιδιαίτερο. Οι δικοί του ανέδιδαν στη συμπεριφορά τους μια ποιότητα σεμνότητας και διακριτικότητας, παρά το ότι το ενδιαφέρον για τον συγκεκριμένο ασθενή ήταν ασυνήθιστα μεγάλο με πολλά τηλεφωνήματα και επισκέψεις συναδέλφων του, επίσης διακριτικών.
Και μια μέρα πριν φύγει από τη ζωή, ένας ακόμη σεμνός επισκέπτης έλυσε το μυστήριο, που άρχισε να πυκνώνει γύρω από τον ασθενή, που όλα έδειχναν πως έφτανε στο τέλος. Ένας, από τα τελευταία ζωντανά σύμβολα όχι μόνο της Αριστεράς, μα και της Αντίστασης αυτού του λαού (αυτόν δεν μπορεί, θα τον καταλάβατε) ήρθε στο επισκεπτήριο, κοντοστάθηκε, ρώτησε, ενημερώθηκε για το αναπόφευκτο που πλησίαζε, «α ρε Μιχάλη» μονολόγησε και δάκρυσε. Τον ρώτησαν, καλώς νοούμενη εδώ η «περιέργεια», δεν ήταν αδιακρισία, «πώς τον ξέρατε, ποιος είναι;». Άγνωστο τι θα σκέφτηκε μέσα του (για την άγνοια; για τη λήθη; για την αμορφωσιά;), αλλά είχε το κουράγιο και την ευγένεια να τους ενημερώσει. Ο Μιχάλης Βαρδάνης που τόσες ημέρες νοσήλευαν ήταν ο «κόκκινος ίλαρχος», ένας από τους πιο σκληρά βασανισθέντες από τη χούντα, αξιωματικός τότε στα τεθωρακισμένα (ίλαρχος), «σύντροφος του Μουστακλή, ίσως αυτός βασανίστηκε περισσότερο» τους είπε. Ήταν και συντοπίτες.
Στην ανάρτηση Έφυγε ο Απεραθίτης θρυλικός ίλαρχος Μιχάλης Βαρδάνης του Ν. Λεβογιάννη στο naxosnow.gr, υπάρχουν πολλά, συγκλονιστικά και ενδιαφέροντα μιας ολόκληρης ζωής από το 1960 ώς σήμερα, που ένας άνθρωπος από «άλλη πάστα» έσβησε ανώνυμος, σαν κανονικός άνθρωπος δηλαδή…
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
