Η ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική εκδήλωση με θέμα «Ο αγώνας για μια άλλη Ευρώπη», που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 20/6 στα πλαίσια του Resistance Festival που διοργάνωσε ο Δρόμος της Αριστεράς
Είναι μια πολύ σημαντική εκδήλωση, σχεδόν ένα μήνα μετά τις Ευρωεκλογές, μετά το τέλος μιας καμπάνιας που για όλους εμάς στην Ελλάδα είχε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και έφερε ένα ιστορικό αποτέλεσμα. Έφερε για πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία της Ελλάδας, πρώτη την Αριστερά και με διαφορά. Για μένα είχε, όμως, και μια διάσταση πανευρωπαϊκή, γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα ως υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν, είχα την ευκαιρία να βρεθώ σ’ αυτήν την καμπάνια που οργανώσαμε, σχεδόν στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και να συνειδητοποιήσω κάτι που και εσείς τώρα συνειδητοποιείτε από αυτό εδώ το πάνελ. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, για τα κόμματα της Αριστεράς, για τις αριστερές και τους αριστερούς στην Ευρώπη είναι κάτι παραπάνω από ένα κόμμα. Είναι η συλλογική συνείδηση μιας σύγχρονης Αριστεράς που ψάχνει να βρει μια σύγχρονη ταυτότητα, ριζοσπαστική, κινηματική αλλά ταυτόχρονα μια ταυτότητα που θα μπορεί να προσδίδει, μια πλειοψηφική δυναμική. Να μπορεί να δίνει την προοπτική της νίκης και της εναλλακτικής διακυβέρνησης για να αλλάξουμε τη ζωή μας, την πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα στην Ευρώπη.
Και νομίζω ότι όλα τα κόμματα και όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς στην Ευρώπη, είδαν την προοπτική αλλά και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και την προοπτική ακόμα μιας ιστορικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, όχι σε ευρωεκλογές αλλά σε εθνικές εκλογές, ως την σπίθα της ελπίδας και της αλλαγής, όχι μόνο για τον ελληνικό λαό αλλά και για όλους τους λαούς της Ευρώπης, που υποφέρουν από τη λιτότητα, που αντιδρούν στην συρρίκνωση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, που αναζητούν μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, που αναζητούν μια Ευρώπη της ισότητας ανάμεσα στα κράτη και στους λαούς, που αναζητούν μια Ευρώπη της ανάπτυξης της κοινωνικής συνοχής, της αλληλεγγύης, της οικολογικής φροντίδας, μια Ευρώπη που καμία σχέση δεν έχει με την Ευρώπη που ζούμε σήμερα. Την Ευρώπη της λιτότητας, την Ευρώπη της διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, την Ευρώπη του αυταρχισμού, την Ευρώπη που την χωρίζει ένα αόρατο τείχος ανάμεσα στον βορά και στο νότο, το τείχος του χρήματος, την Ευρώπη που σήμερα βρίσκεται υπό την γερμανική ηγεμονία. Είναι ολοένα πιο αντιδημοκρατική, ολοένα πιο αυταρχική, δεν είναι αυτή η Ευρώπη, που αξίζει τον κόπο να ζήσουμε, να ζήσουν τα παιδιά μας, και πρέπει να αγωνιστούμε για να την αλλάξουμε.
Τέσσερις ελπίδες της Ευρώπης
Σήμερα, λοιπόν, στην εκδήλωση αυτή που οργανώνεται στο Φεστιβάλ Resistance, έχουμε τη χαρά να βρίσκονται ταυτόχρονα τέσσερις σημαντικές επιτυχίες και ελπίδες της αριστεράς στην Ευρώπη. Και αυτή είναι μια επιτυχία των διοργανωτών. Έχουμε την χαρά να έχουμε ανάμεσά μας την μεγάλη έκπληξη των ευρωπαϊκών εκλογών που ήταν η πρωτοβουλία, το κίνημα Podemoς, που εκπροσωπεί σήμερα εδώ ο Πάμπλο Ιγκλέσιας. Η μεγάλη έκπληξη της κινηματικής Αριστεράς. Που κατάφερε να πάρει το 8% των ψήφων του ισπανικού λαού και να εκλέξει 5 ευρωβουλευτές, μια πολιτική δύναμη που γεννήθηκε από την αυτοοργάνωση όσων δεν είχαν φωνή. Από το κίνημα των Αγανακτισμένων που κατέκλυσε τις πλατείες και τους δρόμους των ισπανικών πόλεων στις 15 του Μάη του 2011. Και κατάφερε -και αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία του Πάμπλο και των συντρόφων του στην Ισπανία- να μετατρέψει σε πολιτική δύναμη την οργή των ανθρώπων ενάντια στην τραπεζοκρατία και στον εκφοβισμό των τραπεζών, με τις υποθηκευμένες κατοικίες και τους πλειστηριασμούς που οι τραπεζίτες πρώτοι ξεκίνησαν εκεί στην Ισπανία.
Ένα κίνημα που είχε ένα βαθύ αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο. Ενάντια στον βίαιο πλουτισμό της οικονομικής ελίτ και της ολιγαρχίας μέσα στην κρίση, ένα κίνημα που ήθελε να εκφράσει τους ανθρώπους που θέλουν να αγωνιστούν για την άμεση δημοκρατία, για μια νέα πραγματικά δημοκρατική και συμμετοχική οργάνωση του πολιτικού συστήματος. Να αγωνιστούν για να αλλάξει, επιτέλους, το σενάριο της ζωής μας που έχουμε βαρεθεί να διαβάζουμε. Αυτήν την πραγματικότητα της μιζέριας, αλλά και να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά, μιας πολιτικής Αριστεράς όχι της κινηματικής, που αγωνιά να έχει σύνδεση με αυτά τα κινήματα αλλά δεν μπορεί αυθορμήτως να τα εκφράσει. Μίλησε ο Πάμπλο πριν για την ανάγκη μιας δημοκρατικής επανάστασης που θα βασιστεί στο πάθος των ανθρώπων για την αλλαγή, για την αντίσταση, αλλά και στο θράσος όσων θέλουν να εκπροσωπήσουν την κοινωνική αντίσταση. Να την εκπροσωπήσουν με νέες μορφές, έξω από το πλαίσιο που το ίδιο το σύστημα μας βάζει. Kαι νομίζω ότι αυτό το καταφέρανε πάρα πολύ καλά. Και θέλω σε αυτό το σημείο να επισημάνω: Αν η έκρηξη των πλατειών στην Ισπανία ανέδειξε τους Podemos σε μια ελπιδοφόρα κινηματική δύναμη, η ίδια παράλληλη έκρηξη στην Ελλάδα ήταν αυτή που δημιούργησε το κατάλληλο κοινωνικό έδαφος για τη ραγδαία άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τα κινήματα, ήταν, είναι και θα είναι αυτή που θα δώσει μια διαφορετική προοπτική στην προσπάθειά μας. Και θα έλεγα, πολύ περισσότερο εάν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να γίνει κυβέρνηση, μέσα από μια πλατιά, ριζοσπαστική, δημοκρατική συμμαχία δυνάμεων που θα διεκδικήσει να δώσει στον λαό την αυτοδυναμία, αλλά να πάρει την απόλυτη πλειοψηφία στην επόμενη Βουλή. Τότε είναι που θα έχουμε ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη τα κινήματα και τις αντιστάσεις των πολιτών, διότι εμείς δεν θα έρθουμε για να αλλάξουμε απλά τους σημερινούς διαχειριστές με κάποιους αριστερούς διαχειριστές του μέλλοντος. Εμείς θα έρθουμε για να αλλάξουμε το σύστημα διαχείρισης, για να αλλάξουμε αυτό το πλαίσιο. Άρα θα συγκρουστούμε και θα συγκρουστούμε σφοδρά και θα έχουμε ανάγκη περισσότερο τα κινήματα της αντίστασης και της διεκδίκησης από ό,τι τα έχουμε σήμερα.
Οι τρεις πυλώνες του ΣΥΡΙΖΑ
Εκτός, όμως, από τον Πάμπλο, σήμερα έχουμε στο τραπέζι το φίλο μας τον Τρέβορ, ο οποίος εκπροσωπεί το Sinn Fein, το γνωστό σε όλους μας Sinn Fein, την Αριστερά των δημοκρατικών και πατριωτικών αγώνων του ιρλανδικού λαού, που σήμερα είναι ο κύριος εκφραστής του αγώνα ενάντια στην καταστροφική λιτότητα, που έχει ως ηγέτη τον γνωστό σε όλους μας πολιτικό θρύλο, τον Τζέρι Άνταμς, που είχα την τιμή να συναντήσω στο Δουβλίνο πριν από δύο μήνες και που πριν ένα μήνα σχεδόν, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, βρέθηκε σε μια περιπέτεια δικαστική, κατά την άποψή μας ενορχηστρωμένη από ένα πολιτικό σύστημα που φοβήθηκε από την άνοδο του Sinn Fein. Μια περιπέτεια σύλληψης του Τζέρι Άνταμς, γιατί τώρα θυμήθηκαν μετά από πάρα πολλά χρόνια, μια παλιά ιστορία, την στιγμή που ο Τζέρι Άνταμς και το Sinn Fein έχει καταδειχθεί ως ιρλανδική δύναμη που θέλει τον ιρλανδικό λαό ελεύθερο, αγωνίζεται για γη και ελευθερία. Και πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. Αγωνίζεται για δικαιοσύνη και ειρήνη η Ιρλανδία. Και σήμερα αγωνίζονται ενάντια στη βάρβαρη λιτότητα, για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα του ιρλανδικού λαού και όλων των ευρωπαϊκών λαών.
Εδώ μου δίνετε και μια ευκαιρία να κάνω και μια αναφορά. Ξέρετε, ετούτες τις ημέρες αισθάνομαι σαν τους μαχητές που πριν από μια μεγάλη μάχη και καθώς προετοιμάζονται για την επόμενη που θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, βρίσκονται σε διαδικασία περισυλλογής. Έτσι και εμείς εδώ, συζητάμε για τη μάχη που δώσαμε, και οργανωνόμαστε, βλέπουμε τις αδυναμίες μας για τις μεγάλες μάχες που έρχονται. Και σ’ αυτήν τη διαδικασία της περισυλλογής, συζητάμε τι έφταιξε και δεν κερδίσαμε περισσότερο. Νομίζω ότι σε αυτά που πρέπει να δώσουμε περισσότερο βάρος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να εκφράσει την πολιτική του πρόταση, να την εδράσει μάλλον σε τρεις πυλώνες. Και για αυτό, αυτή η πολιτική πρόταση γίνεται πλειοψηφική και είναι στέρεη. Ποιοι είναι αυτοί οι τρεις πυλώνες; Φανταστείτε ένα τρίποδο το οποίο είναι σταθερό. Αν ένα από τα τρία πόδια σπάσει, δεν μπορεί να σταθεί. Ο πρώτος πυλώνας είναι η ταξικότητα του πολιτικού μας λόγου, εκπροσωπούμε τους από κάτω, θέλουμε την αναδιανομή του πλούτου, γι’ αυτό αγωνιζόμαστε. Ο δεύτερος πυλώνας, το δεύτερο ποδάρι, εξίσου σημαντικό. Μιλάμε για την ανάγκη να υπερασπιστούμε την χώρα μας και τον λαό μας. Και αυτός είναι ένας καλός εννοούμενος αριστερός πατριωτισμός, δεν έχει καμία σχέση με τον μισαλλόδοξο εθνικισμό της ακροδεξιάς. Διότι οι δικές μας ρίζες και παραδόσεις, βρίσκονται στα χρόνια εκείνα που το ΕΑΜ κατάφερε να γίνει πλειοψηφική δύναμη και ο Άρης Βελουχιώτης έλεγε ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, αλλά εμείς υπερασπιζόμαστε τις πεζούλες μας, έτσι έλεγε στην σπουδαία αυτή ομιλία του στην Λαμία. Εμείς, λοιπόν, δεν υπερασπιζόμαστε κάτι ξένο. Τους ανθρώπους που ζουν σε αυτό τον τόπο. Υπερασπιζόμαστε τον τόπο μας γιατί τον αγαπάμε, ταυτόχρονα όμως, αγαπάμε και τους ξένους που βρίσκονται σε αυτόν τον τόπο, γιατί εδώ είναι και η δική τους πατρίδα, δεν είμαστε μισαλλόδοξοι και φοβικοί απέναντι στον ξένο. Και το τρίτο ποδάρι στο οποίο στηρίζεται η δική μας πρόταση και γίνεται πλειοψηφική, είναι ο πυλώνας ενός αριστερού διεθνισμού, ενός αριστερού ευρωπαϊσμού, που αναδείχτηκε και μέσα από την υποψηφιότητά μου, για την προεδρία της κομισιόν. Και μέσα από την αντίληψη ότι σήμερα η Ευρώπη είναι το ταξικό και πολιτικό πεδίο της πάλης. Και αυτό το πεδίο της πάλης, της μάχης, της σύγκρουσης εμείς δεν το αγνοούμε.
Δεν μπορεί σήμερα να κερδίσεις την αλλαγή των συσχετισμών και να φτιάξεις μια σοσιαλιστική νησίδα σε ένα έθνος, κράτος, εάν ταυτόχρονα στο κοινό πεδίο της οικονομίας, του πολιτισμού, της αντιπαράθεσης, που λέγεται Ευρώπη, δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί. Δεν θα τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, εάν αύριο ταυτόχρονα δεν αλλάξουν και οι συσχετισμοί στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην ίδια τη Γερμανία, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μεγάλων αλλαγών, ριζοσπαστικών αλλαγών, προς όφελος των δυνάμεως της εργασίας σε όλη την Ευρώπη. Αυτά, λοιπόν, αυτοί οι τρεις πυλώνες είναι που μπορούν να κάνουν το σχέδιό μας, την πρότασή μας πλειοψηφική.
Ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα
Να μην ξεχάσω, είναι μαζί μας και ο νέος ευρωβουλευτής της Ιταλικής Αριστεράς, ο Κούρτσιο Μαλτέζε. Θέλω να πω ότι η χαρά μου ήταν μεγαλύτερη που η άλλη Ευρώπη στην Ιταλία κατάφερε να πάρει αυτό το δύσκολο 4% από ό,τι εμείς πήραμε τις 4 μονάδες διαφορά από τη Ν.Δ. Θέλω να με πιστέψετε. Είχα πολύ μεγάλη αγωνία να πετύχει αυτό το εγχείρημα. Διότι είδα πόσο δύσκολο ήταν αυτό το εγχείρημα. Διότι το πολιτικό σύστημα στην Ιταλία, έχοντας δει τι έγινε στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησε με νύχια και με δόντια να τους φιμώσει, να τους αποκλείσει. Δεν είχαν καμία εκπροσώπηση στο τηλεοπτικό μιντιακό σύστημα. Δεν είχαν κανένα τρόπο να προβάλουν τις θέσεις και τις απόψεις τους. Είχαν τη δυσκολία, έπρεπε να μαζέψουν εκατόν πενήντα χιλιάδες υπογραφές για να συμμετάσχουν στην εκλογική μάχη, και αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία που κατάφεραν. Και να φανταστείτε ότι το κατάφεραν με λιγοστά μέσα, χωρίς χρήματα. Και το κατάφερε μια Αριστερά κατακερματισμένη, η οποία πίστεψε στο παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και στη δύναμη της ενότητας μέσα από την διαφορετικότητα, μην το ξεχνάμε αυτό. Αυτή είναι η πυρηνική μας δύναμη, η δύναμη της ενότητας μέσα από την διαφορετικότητα.
Για μένα ήταν μεγάλη τιμή που εκπροσώπησα, από μακριά, αλλά εκπροσώπησα, μια κοινωνική και πολιτική Αριστερά στην Ιταλία, με πολύ μεγάλη παράδοση. Παράδοση κοινωνικών αγώνων, παράδοση κινημάτων και συλλογικοτήτων, αλλά και πολιτική παράδοση. Η Αριστερά του Γκράμσι, του Τολιάτι, του Μπερλιγκουέρ, συναντήθηκε με τη δική μας Αριστερά, προσπαθώντας να στήσει ένα σχέδιο που αφορά το μέλλον, την συνύπαρξή μας, τα κοινά μας προβλήματα, την προοπτική μας, στην Ευρώπη.
Η Ευρώπη σε στρατηγικό αδιέξοδο
Θα κλείσω λέγοντας το εξής. Η Ευρώπη σήμερα, φίλες και φίλοι, βρίσκεται σ’ ένα στρατηγικό αδιέξοδο. Το σχέδιο των κυρίαρχων δυνάμεων σήμερα, είναι να συνεχίσουν την στρατηγική της ακραίας λιτότητας. Εμείς αυτήν τη στρατηγική την αποκαλούμε Μερκελισμό. Μια στρατηγική που αποδιαρθρώνει την κοινωνική συνοχή, υψώνει ένα νέο τοίχος χρήματος, όπως είπα πιο πριν, ανάμεσα στον βορά και στο νότο, ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς, δημιουργεί τις κοινωνίες των 2/3, όπου το 1/3 συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει κρίση, πλουτίζει από την κρίση.
Η Ευρώπη, ή που θα καταφέρουν οι λαοί της να αλλάξουν τους συσχετισμούς, να σταματήσουν την βάρβαρη λιτότητα, να ξανακερδίσουν τη δημοκρατία και να την κάνουν κοινωνική και δημοκρατική, ή που δεν θα υπάρξει –για να παραφράσω μια ρήση του Νίκου Πουλαντζά που μιλούσε τότε για τον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Ο αγώνας μας λοιπόν για την επανίδρυση της Ευρώπης σε δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική βάση, πρέπει να είναι διαρκής και αμείωτος. Αυτός είναι ο κοινός μας προορισμός στη νέα ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που έχει διπλάσιο αριθμό μελών από την προηγούμενη φορά. Είναι ένας δύσκολος αγώνας, η επιτυχία του θα κριθεί από τα κινήματα, από τις αντιστάσεις, από τους αγώνες των λαών.
Εγώ ζηλεύω λίγο τον Πάμπλο, γιατί λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα συμμετείχε στις μεγάλες διαδηλώσεις με τις πολύχρωμες σημαίες ενάντια στη μοναρχία. Στον αγώνα του ισπανικού λαού να ρίξει αυτό το σύστημα της μοναρχίας που καταδυναστεύει, το αντιδημοκρατικό αυτό σύστημα.
Στην Ελλάδα το κίνημα έχει μια ύφεση, νομίζω όμως ότι ζούμε την ηρεμία λίγο πριν την καταιγίδα. Αυτό το φθινόπωρο θα είναι θερμό και θα είναι το δικό μας φθινόπωρο που θα φέρει την άνοιξη της μεγάλης επιτυχίας, την άνοιξη της μεγάλης νίκης της Αριστεράς.
Το αποτέλεσμα της νίκης της 25ης του Μάη είναι μια μεγάλη παρακαταθήκη για εμάς. Το φθινόπωρο, θα είναι το φθινόπωρο που θα φέρει τη μεγάλη αλλαγή στην Ελλάδα για να δώσει το έναυσμα σε όλους τους λαούς της Ευρώπης.
