Στην Ουκρανία και αλλού…
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Οι Γάλλοι λένε ότι ένα τρένο μπορεί να κρύβει ένα άλλο και πρέπει να προσέχουμε. Ισχύει απολύτως για την εξωτερική πολιτική. Η βιασύνη στην εξαγωγή συμπερασμάτων είναι ολισθηρή, η ιδεοληψία επικίνδυνη. Όσο φαινόταν π.χ. ότι ο στρατός του Κιέβου κέρδιζε, τα διεθνή ΜΜΕ πρόβαλλαν την ιδέα ότι ο Πούτιν «πούλησε» τους αυτονομιστές. Η επίσημη Δεξιά υιοθέτησε αυτή την άποψη, βολική εναντίον του Πούτιν, αλλά και πολλοί στην Αριστερά την κατάπιαν αμάσητη.
Ο Πούτιν ενοχλεί βαθύτατα πολλούς στην Αριστερά επειδή μιλάει για πατρίδα και εθνικό συμφέρον, άρα κατατάσσεται στους εθνικιστές. Η ιδεοληψία κέρδισε την ψυχραιμία. Η Μέρκελ όσο νόμιζε ότι το Κίεβο νικούσε, σιωπούσε για τους βομβαρδισμούς αμάχων στο Ντόνεσκ και το Λουγκάνσκ. Τώρα που το Κίεβο καταρρέει η Μέρκελ διακηρύσσει πως το θέμα δεν μπορεί να λυθεί στρατιωτικά, χρειάζεται πολιτική λύση. Αλλά στο μεταξύ η Αριστερά έχει εκτεθεί. Πολύ αργά μερικοί ξύπνησαν και τάσσονται εναντίον τυχόν νέων αντιρωσικών κυρώσεων, ενώ έως χθες κρατούσαν ίσες αποστάσεις από το Κίεβο και τη Μόσχα.
Η Αριστερά, λόγω ιδεοληψίας, υποτίμησε το ότι μια σύγκρουση στο κέντρο της Ευρώπης μπορεί να οδηγήσει σε Παγκόσμιο Πόλεμο. Σχετικά ο Πούτιν, βλέποντας τις κινήσεις και προθέσεις της Δύσης, προειδοποίησε τους πάντες ότι η Ρωσία είναι πυρηνική δύναμη και ότι δεν θέλει αλλά και δεν θα διστάσει να «κάνει ό,τι πρέπει» αν απειληθεί η ασφάλειά της. Δηλώσεις που πνίγηκαν από τα «αντικειμενικά» ΜΜΕ της Δύσης, προφανώς επειδή το δικαίωμα επεμβάσεων είναι αποκλειστικότητα των ΗΠΑ και των πρόθυμων συμμάχων τους.
Όσο για το ανθρωπιστικό μέρος οι απώλειες και το δράμα των Ουκρανών στο Ντονέσκ και το Λουγκάνσκ είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες και τραγικότερες από εκείνες των Παλαιστινίων, αν είναι επιτρεπτή μια τέτοια σύγκριση. Γίνεται αναγκαστική, όμως, όταν ο «αντιεθνικισμός» οδηγεί σε διακρίσεις υπέρ «αυτών» των θυμάτων και αγνοεί τον ανθρώπινο πόνο αλλού.
Ποιος θέλει τη διάλυση της Ε.Ε.
Πολλοί, δεξιά και αριστερά, διαπιστώνουν ότι η Ε.Ε. διέρχεται κρίση. Ο κόσμος το ζει και το έδειξε στις Ευρωεκλογές. Ωστόσο, για διάλυση της Ε.Ε. μιλάνε κυρίως (αν και όχι μόνο) οι Αγγλοσάξωνες, υποκείμενα των ΗΠΑ. Όλοι, όμως, αποφεύγουν να αναφερθούν διεξοδικά στα συμφέροντα που επέβαλαν την ίδρυση της Ε.Ε. και, ιδίως, αν αυτά τα συμφέροντα ισχύουν σήμερα. Διότι αν ισχύουν και διατηρούν την υπεροχή έναντι κάθε διαφορετικής άποψης, τότε όσοι προεξοφλούν τη διάλυση της Ε.Ε. και μάλιστα σύντομα, εκφράζουν απλώς τις επιθυμίες τους.
Απαντήσεις του είδους η Ε.Ε. εξυπηρετεί τα μονοπώλια είναι άνευ σημασίας όχι επειδή είναι λάθος, αλλά επειδή δεν εξηγούν τίποτα. Είναι προφανές ότι η Ε.Ε. συγκροτήθηκε επειδή οι ισχυρές χώρες (περιλαμβανομένης της διχασμένης τότε Γερμανίας) αναγνώρισαν πως μόνο ενωμένες θα μπορούσαν να διατηρήσουν/ανακτήσουν/διεκδικήσουν κάτι από την παλιά ισχύ τους, το ρόλο τους παγκοσμίως.
Γεγονός είναι επίσης πως η ειρήνη στην Ευρώπη είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας των ευρωπαϊκών χωρών. Ένας ακόμα πόλεμος μεταξύ τους δεν έχει πλέον νόημα. Όποιος και αν κερδίσει η καταστροφή θα είναι αμοιβαία και ο νικητής δεν θα πάρει τίποτα, σε πλανητικό επίπεδο. Γι’ αυτό και οι εταίροι καταπίνουν σχεδόν αδιαμαρτύρητα τη γερμανική ηγεσία – είναι δύστροπη αλλά είναι ηγεσία, με ιδέες διόλου ξένες ή εχθρικές σε πολλούς άλλους στον ευρωπαϊκό Βορρά αλλά και σε νοσταλγούς στον ευρωπαϊκό Νότο. Οι λαϊκές δυνάμεις που πληρώνουν το μάρμαρο δεν έχουν, συνολικά, ούτε σαφή τοποθέτηση στο θέμα της Ε.Ε. ούτε, πολύ περισσότερο, στο τι θα γίνει μετά. Ακόμα και η Ακροδεξιά, π.χ. η Λεπέν, δεν δηλώνει ότι θα φύγει από την Ε.Ε., αλλά ότι απλώς επιθυμεί τη διάλυσή της – όπως η Αριστερά επιθυμεί τη διάλυση του ΝΑΤΟ…
Ωστόσο, οι αλλεπάλληλες γερμανικές επεμβάσεις πρώτα στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τώρα στην Ουκρανία δείχνουν ότι αυτό αλλάζει και το Βερολίνο τείνει να σύρει τα μέλη της Ε.Ε. σε μια πολιτική επεκτατισμού προκαλώντας τη Ρωσία. Και ο Πούτιν αντέδρασε απειλώντας με πυρηνική σύγκρουση και λέγοντας «αν ήθελα θα ήμουν σε δυο βδομάδες στο Κίεβο».
Το σοβαρό ολίσθημα του αριστερού αντιεθνικισμού απαγορεύει σε μεγάλη μερίδα του εργαζόμενου κόσμου να αντιληφθεί το διακύβευμα και να αντιδράσει, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στην Ακροδεξιά. Το τρένο του αντιεθνικισμού κρύβει το τρένο της Ακροδεξιάς παρά το ότι αυτό σφυρίζει δυνατά. Αλλά, όπως λένε, στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα…
