Η Αθήνα άντεξε… Μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης και όμως άντεξε.
Τα προηγούμενα πέντε χρόνια γίναμε θεατές μιας απίστευτης φτωχοποίησης μεγάλων κοινωνικών ομάδων σε ολόκληρη την επικράτεια. Η κατάσταση στις πόλεις ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Με κράτος σε διάλυση, με κομμένα ρεύματα σε σπίτια, χωρίς περίθαλψη, χωρίς θέρμανση, με 1,5 εκατομμύριο ανέργους, με ταμεία απλήρωτα και με κλειστά μαγαζιά, με τους άστεγους να πολλαπλασιάζονται, με παιδιά να λιποθυμάνε στα σχολεία από την ασιτία, με συσσίτια. Και όμως, αντέξαμε…
Τα προηγούμενα πέντε χρόνια είδαμε παντού να ξεπηδάνε σαν τα μανιτάρια δομές αλληλεγγύης, σε κάθε γειτονιά της πόλης. Κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία που παρέχουν πρωτοβάθμια, πολλές φορές και δευτεροβάθμια, περίθαλψη και φάρμακα σε κόσμο που έχει αποκλειστεί από την υγεία. Κινήματα Χωρίς Μεσάζοντες που προσπάθησαν να φέρουν καλά και ελληνικά προϊόντα στις πόλεις, που έθεσαν από τα κάτω το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, που έπεισαν παραγωγούς ότι αξίζει να παράγουν, που χτύπησαν με τον τρόπο τους την μαφία των μεσαζόντων. Επιτροπές ενάντια στα χαράτσια και στις διακοπές ρεύματος από τη ΔΕΗ. Επιτροπές ενάντια στους πλειστηριασμούς. Κοινωνικά φροντιστήρια, όπου δάσκαλοι και ενώσεις γονέων βοήθησαν χιλιάδες μαθητές αλλά και τις οικογένειες τους, οικογένειες που δεν μπορούσαν να παρέχουν στα παιδιά τους τα στοιχειώδη. Συλλογικές κουζίνες που σίτισαν χιλιάδες. Επιτροπές για τους ελεύθερους χώρους στην πόλη, σε μια εποχή που το μόνο που μέτραγε ήταν η εμπορευματοποίηση των ελεύθερων χώρων. Επιτροπές ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Χαριστικά και ανταλλακτικά παζάρια που μας υπόδειξαν ότι κάτι που δεν είναι χρήσιμο σε εμάς, μπορεί σε κάποιον άλλο να είναι απαραίτητο. Όλα τα παραπάνω είχαν κάποιους κοινούς παρανομαστές. Μας δίδαξαν την αλληλεγγύη, τον εθελοντισμό, τον αλτρουισμό, την προσφορά. Επανέφεραν, δηλαδή, μια νέα ηθική τάξη πραγμάτων.
Σε όλα τα παραπάνω η απουσία του δήμου ήταν τουλάχιστον εμφανής. Η πλειονότητα των παραπάνω δομών αλληλεγγύης στηρίχτηκε, κατά κύριο λόγο, σε ανθρώπους της καθημερινότητας, της γειτονιάς, σε ανθρώπους που βάδισαν όλα αυτά τα χρόνια με τη λογική του «είμαι αυτό που κάνω», σε ανθρώπους που θυσίασαν αλλά δεν ζήτησαν ανταλλάγματα. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτές οι δομές κυνηγήθηκαν από τον κρατικό μηχανισμό, αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Και έπεται συνέχεια.
Σε λίγο καιρό θα έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές. Η Ανοιχτή Πόλη θέλει να αποτελέσει μια διαφορετική πρόταση για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Είναι μια διαφορετική πρόταση. Η Αθήνα χρειάζεται μια Δημοτική Αρχή δίπλα στους ανθρώπους της, τη στιγμή που τη χρειάζονται. Έχει βαρεθεί τα παχιά λόγια και τις υποσχέσεις. Έχει βαρεθεί τη διαπλοκή με μικρά και μεγάλα συμφέροντα και την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος. Χρειάζεται λύσεις, βασισμένες στις ανάγκες των πολλών. Και χρειάζεται χέρια, πολλά χέρια, αγνά χέρια, καθαρά χέρια, χέρια προσφοράς. Και η « Ανοιχτή Πόλη» τα χρειάζεται αυτά τα χέρια. Και τα μυαλά.
Υπάρχει, αυτά τα πέντε χρόνια, μια άλλη Αθήνα και αυτή πρέπει να αναδειχθεί στα ψηφοδέλτια της Ανοιχτής Πόλης. Η Αθήνα της Αλληλεγγύης και της προσφοράς. Στο δήμο, αλλά και σε κάθε δημοτική κοινότητα υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει οπωσδήποτε να κληθούν να πάρουν έμπρακτα μέρος σε αυτήν τη μάχη. Δεν είναι μια μάχη για μερικά οφίτσια… Είναι μια μάχη για να αλλάξουμε τα πάντα, αλλά και για να αντέξει η πόλη μας. Είναι μια μάχη για την πόλη μας, την Ιστορία της και τους ανθρώπους της.
Θανάσης Αναγνωστόπουλος
