Αν θελήσουμε να χαρακτηρίσουμε σε γενικές γραμμές τη συμπεριφορά του πολιτικού κομματικού συστήματος στην παρούσα ιδιαίτερα τεταμένη και οξυμένη φάση, θα παρατηρούσαμε ορισμένες βασικές τάσεις και ορισμένα νέα στοιχεία.
ΠΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, το πιο χτυπητό παράδειγμα είναι η άμεση και έντονη προσαρμογή –χωρίς σοβαρά ταρακουνήματα– του συστημικού μπλοκ των τριών κομμάτων (Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ) στις νέες προδιαγραφές που θέτει ο πόλεμος στην Ουκρανία και η αντιρωσική συμμαχία που οργανώνεται από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Κανένα από τα τρία αυτά κόμματα δεν αμφισβητεί την άμεση υπαγωγή της χώρας στη στρατιωτική εμπλοκή της χώρας (βάσεις ΗΠΑ, λιμάνια Σούδας και Αλεξανδρούπολης, όπλα στην Ουκρανία, αποστρατιωτικοποίησης των νησιών κ.λπ.) και την απόλυτη ευθυγράμμιση με τους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς. Οι τυχόν χαμηλόφωνες διαφοροποιήσεις και αντιπαραθέσεις δεν ξεπερνούν τις κόκκινες γραμμές που όλοι αποδέχονται: Η Ελλάδα πιστός σύμμαχος (υπηρέτης θα λέγαμε σωστότερα) του αμερικανο-νατοϊκού αντιρωσικού μπλοκ. Για παράδειγμα δεν τέθηκε καν θέμα μομφής προς τον πρόεδρο της βουλής για τον χειρισμό και την αποδοχή της μέγιστης προσβολής από την παρεμβαση Ζελένσκι-Αζόφ στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Το πολιτικό σύστημα και από αυτήν την άποψη βρίσκεται σε μια διάσταση με τα βαθύτερα αισθήματα του ελληνικού λαού για τους «συμμάχους» και τις απανωτές προσβολές και ταπεινώσεις της χώρας και την εν γένει συμπεριφορά τους απέναντι στην «αποικία τους Ελλάδα».
Ο γεωπολιτικός αναδασμός αφορά μεγάλα ζητήματα, είναι ευρύτατος, ανακατεύει και τα εθνικά ζητήματα οπότε δεν αποκλείεται να δούμε σκάνδαλα, χοντροκομμένες παρεμβάσεις πρεσβειών, εκβιασμούς, τελεσίγραφα και εκπλήξεις
ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΤΥΠΗΤΟ δείγμα μιας ρευστότητας που μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά πολιτικής κρίσης και τρανταγμάτων, είναι η ξαφνική ερωτοτροπία της Ν.Δ. με τις «κυβερνήσεις συνεργασίας» που τυχόν χρειαστεί να δημιουργηθούν. Η κατρακύλα της κυβέρνησης Μητσοτάκη και οι μετρήσεις οδηγούν στο συμπέρασμα πως η αυτοδυναμία δεν μπορεί ούτε σαν σύνθημα να λειτουργήσει. Εγκατάλειψη λοιπόν του στόχου της αυτοδυναμίας και προσγείωση στον ρεαλισμό των κυβερνήσεων συνεργασίας – αλλά σε ένα εντελώς νέο περιβάλλον, αυτό που δημιουργεί ο εν εξέλιξη πόλεμος και οι συνέπειές του σε όλα τα επίπεδα («πολεμική οικονομία», γεωπολιτικές ανακατατάξεις, «συνεκμετάλλευση», ΝΑΤΟφροσύνη κ.λπ.). Το σχήμα κυβερνήσεων συνεργασίας ήταν μια τάση που πρόκριναν από καιρό δυτικές πρεσβείες και οικονομικοί κύκλοι, και τώρα με την ενεργειακή κρίση, τον πόλεμο, την οικονομική δυσπραγία και τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αποκτά πιο επίκαιρο ρόλο. Το «μίγμα» που θα προκύψει δηλαδή η συγκεκριμένη σύνθεση των κυβερνήσεων συνεργασίας θα προκύψει από το τι θα διαμορφωθεί στο «πεδίο», δηλαδή τον συσχετισμό ανάμεσα στα τρία κόμματα και ίσως κάποια βοηθητική «τσόντα» από μικρότερους σχηματισμούς. Στο επίπεδο αυτό θα γίνει σκληρό παζάρι και θα ανακατευτούν πάλι πρεσβείες, οικονομικές ελίτ, «πρόθυμοι» φιλονατοϊκοί πολιτικοί.
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ που διανύουμε μοιάζει να είναι περίοδος «μασάζ» όλων πολιτικών κομμάτων για τη νέα φάση που ξανοίγεται και τις προδιαγραφές που δημιουργούνται. Αυτό το ρόλο θα παίξουν και τα συνέδρια των τριών κομμάτων που χρονικά συμπίπτουν, αλλά και η «παραγωγή» των δεξαμενών σκέψης (ας το πούμε κι έτσι) για την προετοιμασία και της κοινής γνώμης για τη νέα πολιτική σκηνή και τις «παραστάσεις» που θα δοθούν.
Το «μασάζ» αφορά τη δημιουργία κλίματος εντός των κομμάτων και της πολιτικής σκηνής και φυσικά υπάρχει πάντα η «οργανωτική» πλευρά δηλαδή ο έλεγχος των κομματικών μηχανισμών και η εκλογική ετοιμότητα προετοιμασία, γιατί μέχρι τώρα ισχύει ότι το εκλογικό «χρηματιστήριο» θα παίξει το ρόλο του. Πόσο θα κατρακυλήσει ο ένας, πόσο θα τσιμπήσει ο άλλος, αν θα μπει ή όχι στη βουλή ένα κόμμα κ.λπ. όλα αυτά θα κριθούν από τις «μαγικές» κάλπες.
Καλό είναι όμως να μην ξεχνάμε ότι ο αναδασμός αφορά μεγάλα ζητήματα, είναι ευρύτατος, ανακατεύει και τα εθνικά ζητήματα οπότε δεν αποκλείεται (ίσως και να είναι αναπόφευκτο) να δούμε σκάνδαλα, χοντροκομμένες παρεμβάσεις πρεσβειών, εκβιασμούς, τελεσίγραφα και εκπλήξεις.
