«Έρχεται το Ιππικό», έγραψε προσφυώς και με κάποιον ενθουσιασμό το «Πρώτο Θέμα» για τη Συμφωνία με τις ΗΠΑ. Βεβαίως δεν καταφέραμε να δώσουμε στους Αμερικανούς όσα θέλαμε, διότι έχουν οι άνθρωποι τις υποχρεώσεις τους (συν τις βλέψεις τους) έναντι της απέναντι Τουρκίας.
Όμως, κάτι το Ιππικό, κάτι η Λεγεώνα των Ξένων (η Συμφωνία με τη Γαλλία) κάτι γίνεται!
Γίνεται;
Θα φυλάνε στο εξής τα γιοφύρια οι Κροτωνιάτες και οι Ακραγαντίνοι, ώστε να κοιμούνται ήσυχοι οι Συβαρίτες;
Αποκλείεται! Πρώτον διότι τους Συβαρίτες τους έσφαξαν στον ύπνο τους και δεύτερον διότι ο Συβαριτισμός δεν είναι το κυρίως χαρακτηριστικό του Ελληνικού λαού – και θαρρώ ουδενός λαού.
Μπορεί οι Έλληνες, όπως και κάθε λαός άλλωστε, να εκλέγουν (και) Συβαρίτες, αλλά δεν είναι κατά πλειονότητα Συβαρίτες οι ίδιοι. Αντιθέτως, αν χρειασθεί, πιάνουν τα γιοφύρια και η κάθε «κανονικότητα» γίνεται πλέον ένα σύνολο μεταβλητών που όμως εκφράζει τις σταθερές που ελλοχεύουν μέσα σε κάθε κοινωνία και αφορούν την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.
Αυτός είναι ο παράγων, νομίζω, που αποτρέπει την κάθε Τουρκία από το να επιχειρήσει τσαμπουκάδες χωρίς να έχει τη βεβαιότητα της επιτυχίας.
Ο αστάθμητος παράγοντας, οι μεταβλητές που βασίζονται σε διαχρονικές (και αρχαίες) σταθερές είναι ο λαός και ο τρόπος του κάθε φορά.
Σε αυτό το κολοσσιαίο ζήτημα συμβαίνει αυτό που συνέβαινε στους Βυζαντινούς, αλλά από την ανάποδη. Οι Βυζαντινοί μέσα στη χιλιετή αλαζονεία τους, οι Δυνατοί Βυζαντινοί δηλαδή, πίστευαν ότι κάθε νίλα που πάθαιναν, κάθε απώλεια, ήταν απλώς μια εκκρεμότητα που εν καιρώ τω δεόντι θα διευθετηθεί.
Αντιθέτως οι λαοί, κάθε νίλα και κάθε απώλεια τις βιώνουν με επίγνωση (παρά τους ζείδωρους μύθους που δημιουργούν για να τις αντέξουν) και δεν τις καταχωρίζουν μέσα τους ως ήττες που μπορούν να παραδεχθούν – διότι το ζήτημα είναι ταυτοτικό. Δεν αφορά δηλαδή στις προόδους που θα εισπράξουν οι Δυνατοί από την Αρμενία, αλλά τους ίδιους τους Αρμενίους.
Υπ’ αυτήν την έννοια, οι Κούρδοι και οι Κύπριοι ή οι Καταλανοί και όλοι όσοι δεν αισθάνονται το κοινό τους ελεύθερο, δεν θα ησυχάσουν ποτέ. Το ίδιο και οι Έλληνες, αν το κοινό τους κολοβωθεί. Η γεωπολιτική που προσπαθεί να διευθετήσει τέτοια προβλήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση, κατασκευάζει κανονικότητες σαθρές. Που διαρκούν λίγο ή πολύ, αλλά είναι σαθρές.
Θα μου πείτε βεβαίως ότι, εν πολλοίς, αυτή είναι η ανθρώπινη Ιστορία – οι διευθετήσεις των Δυνατών. Μοιάζουν όμως και αυτές με τις μάταιες ελπίδες των Βυζαντινών. Διότι οι διευθετήσεις που κάνουν παραγνωρίζοντας τις σταθερές γίνονται οι ίδιες ρευστές και πεπερασμένες. Η «κανονικότητά» τους είναι η διαρκής αναστάτωση. Αιώνες τώρα
τα σύνορα, ο πλούτος, η φτώχεια και οι τάξεις χορεύουν τον Χορό της Καρμανιόλας, διότι ούτε Κούρδος, ούτε Γάλλος, ούτε Κινέζος μπορεί να ζει σκλαβωμένος και διότι ουδείς φτωχός θα συμβιβαστεί ποτέ με τον Δυνάστη Δυνατό και την Τυραννία του.
Με έναν λόγο, δεν είναι οι διευθετήσεις των Δυνατών, αλλά οι ανάγκες των πολλών, εκείνες που ορίζουν τη φορά των πραγμάτων…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
14.Χ.2021
