Επικίνδυνη μετάλλαξη με σφραγίδα ΔΝΤ
Του Δημήτρη Υφαντή
Να, λοιπόν, η ουσία της κάθετης άρνησης των πρωτοκλασάτων κυβερνητικών στελεχών να αποδεχτούν την «τιμητική πρόταση» του πρωθυπουργού για να δώσουν τη «μεγάλη μάχη» -πρωτίστως στις περιφέρειες και δευτερευόντως στους μεγάλους δήμους. Ώς ώρας, η κυβερνητική θητεία υπό τη σκέπη της τρόικας μοιάζει να προσφέρει την ψευδαίσθηση ενός ασφαλούς λιμένα για τους υπουργούς, σε ένα πολιτικό σκηνικό όπου η κυριαρχία του κυβερνητικού κόμματος φαινομενικά δεν απειλείται άμεσα.
Βέβαια, κάθε άλλο παρά ανέφελη είναι αυτή η ηγεμονία. Το αποδεικνύουν και ο ανασχηματισμός και η επιλογή των υποψηφίων. Αν οι νέοι περιφερειάρχες παρουσιάστηκαν ως ανώτεροι και από υπουργούς, τότε είναι γενναίο το τσαλάκωμα του πρωθυπουργού, να «τρώει πόρτα» ακόμα και από την κυρία Μπατζελή, η οποία άλλωστε ήταν η μόνη που βρέθηκε εκτός κυβέρνησης, παρά τις βαρύγδουπες απειλές «όποιος δεν στρατευτεί θα πάει σπίτι του». Στην ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων ξεμασκαρεύτηκε το πραγματικό πρόσωπο των πρωθυπουργικών επιλογών.
Ο άξονας της αντιπολιτικής…
Τον τόνο έδωσαν οι κραυγαλέες υποστηρίξεις στην Περιφέρεια Πελοποννήσου και στους δήμους Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Ο αποχρωματισμός και η τιποτολογία είναι πλέον τα κυρίαρχα στοιχεία του παπανδρεϊκού πολιτικού λόγου.
Στις 3 Σεπτέμβρη ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ όρισε το νέο πολιτικό όραμα με βάση την… «αποφυγή της υπερκατανάλωσης βοδινού κρέατος και ηλεκτρικού ρεύματος» -πού ζει ο άνθρωπος; Ακολούθησαν οι ανακοινώσεις υποστήριξης: του γηραιού εκπροσώπου της αυθεντικής επιχειρηματικής πολιτικής, με οικολογικές ευαισθησίες βέβαια, Γ. Μπουτάρη, του Γ. Καμίνη στο βωμό της σύγκλισης με τη Δημοκρατική Αριστερά και τους Οικολόγους, στο αβυσσαλέο πολιτικό κενό τής ως διά μαγείας εξαφάνισης του Μνημονίου και του «Καλλικράτη» -του γνωστού Τατούλη, από κοινού με Ντόρα και ΛΑΟΣ -εδώ χωρίς σχόλια!
Οι φιλικές εφημερίδες δεν το περίμεναν ώς εκεί, προετοιμάζοντας το κομματικό ακροατήρια για πιο «ορθόδοξες» επιλογές. Ο πρωθυπουργός, χωρίς ενδοιασμούς, επανήλθε στην πρακτική «αποφασίζουμε και διατάζουμε», με φόντο το άφωνο Εθνικό Συμβούλιο του κόμματος, στη γνωστή γραμμή της αμφίπλευρης διεύρυνσης του 2004, με Μάνο, Ανδριανόπουλο και Ανδρουλάκη, μία γραμμή που γνώρισε τη λαϊκή αποδοκιμασία επί μία τριετία.
Στην εποχή του ΔΝΤ, πλέον, οι «δογματικές αγκυλώσεις» ξεπερνιούνται με άνεση. Είναι κάτι πιο βαθύ που επιτάσσει αυτή την ακραία πολιτική μεταλλαγή, χωρίς προσχήματα καν, καταπατώντας κάθε έννοια στοιχειώδους πολιτικής εσωκομματικής λειτουργίας και τήρησης δημοκρατικών διαδικασιών. Η επανάληψη του σκηνικού του 2004 εμφανίζεται ως ιλαροτραγωδία, αλλά τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από τις εντυπώσεις που δημιουργούν οι πρωθυπουργικοί χειρισμοί.
Όταν δεν προκύπτουν «λαμπρές» επιλογές τύπου Καμίνη, Μπουτάρη και Τατούλη, τότε ανακυκλώνονται οι γνωστοί, βγαλμένοι από το κουκούλι του σημιτικού εκσυγχρονισμού και της αμαρτωλής ολυμπιακής προετοιμασίας.
Οι Σγουρός και Μίχας είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα, διαπλεκόμενοι και αλληλοσυγκρουόμενοι. Το «νέο» ΠΑΣΟΚ προσδιορίζεται από την υποτέλεια στην τρόικα και την αμφίπλευρη στήριξη του από «αριστερά» έως πολύ-πολύ δεξιά, αναγνωρίζει ως μόνο δόγμα τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, την «τελική λύση» απέναντι στην κρίση. Ο πλαστικός λόγος για «ανθρώπινες πόλεις», «συμμετοχή του πολίτη», ξανά «πράσινες πολιτικές», ξανά «αποκέντρωση», θα εξαφανίσει την πραγματικότητα που βιώνει ο κόσμος και όσα δεινά έρχονται μέσα και από τους νέους δήμους και τις περιφέρειες; Ο θολός μεσαίος χώρος, τα αστικά στρώματα που επιδιώκουν την υποτελή επιβίωση και ανέλιξή τους στη σκιά των μεγάλων ξένων και ντόπιων αφεντικών, πάνω στα ερείπια της ισοπεδωμένης κοινωνίας, αυτό είναι το κοινό υποστήριξης της αντιδραστικής πολιτικής αναμόρφωσης.
Οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές ορίζουν ένα στοίχημα και μία πρόκληση. Να γίνει κατορθωτό να κυριαρχήσει η πολιτική, να εκφραστεί η λαϊκή οργή και να αποδοκιμαστεί το πραγματικό πρόσωπο της αντιπολιτικής του άξονα του Μνημονίου.
