Δύσκολα θα απέδιδε κανείς έλλειψη αντανακλαστικών στους φορείς του συστήματος επιβολής και εξουσίας στη χώρα, παρακολουθώντας την τροπή που πήραν τα πράγματα, μετά τη στυγερή φασιστική δολοφονία.
Παρά τις εναλλαγές, προκύπτει η γραμμή στην οποία, με δεδομένα τα ρήγματα και τα αγκάθια, ανασυντάσσεται το μπλοκ του Μνημονίου. Ίσως θα ήταν πιο ακριβής, σίγουρα πιο επίκαιρος, ο χαρακτηρισμός: Το… τόξο του Μνημονίου.
Ο υπαινιγμός είναι προφανής. Τόσο η θεωρία «των δύο άκρων», όσο και η εφεύρεση του «συνταγματικού τόξου» συνιστούν παραλλαγές μιας κοινής καθεστωτικής στρατηγικής. Σαν τέτοιες πρέπει να αντιμετωπιστούν. Μετά τη στιγμιαία αμηχανία, το κυβερνητικό στρατόπεδο επέδειξε αντανακλαστικά απύθμενου κυνισμού και επαγγελματικού χαμαιλεοντισμού ενός Λαζαρίδη, ενός Βενιζέλου, ενός Δένδια και ασφαλώς του ίδιου του Σαμαρά. Και το μιντιακό σύστημα αίφνης είδε το φως της… αληθινής Χ.Α., μόνο και μόνο για να επιβάλει την ατζέντα της συμμόρφωσης.
Η συγκυρία αναζωπύρωσης των αντιθέσεων ερμηνεύει πολλά. Η λαϊκή αγανάκτηση εκδηλώθηκε ξανά σε μαζικές διαστάσεις σύγκρουσης και μπλοκαρίσματος των μνημονίων. Η «σταθερότητα» απειλήθηκε πολύ σύντομα, έπειτα από την κρίση του Ιουνίου με επίκεντρο την ΕΡΤ. Το συστημικό τόξο του Μνημονίου όλο και δυσκολότερα μασκαρεύει τις επιδιώξεις του. Ακροβατεί μεταξύ «άκρων», συγκάλυψης, επίδειξης σκλήρυνσης προς τη Χ.Α. και επιχείρησης αφοπλισμού της Αριστεράς στη σκιά του κατασκευασμένου «συνταγματικού τόξου». Όμως ο στόχος είναι διαφανής και ενιαίος: Το ιδεολογικό, αλλά και το εντελώς… πραγματικό λιντσάρισμα (άλλος ένας επίκαιρος όρος) των λαϊκών αγώνων και της Αριστεράς, όπως απέδειξαν οι δολοφονικές φασιστικές επιθέσεις και ο παροξυσμός της αστυνομικής βίας στη διαδήλωση στο Κερατσίνι.
Ας το εξετάσουμε ανάποδα, για να μη μένουν αμφιβολίες. Υπάρχει συνταγματικό τόξο που περιέχει όσους κατέλυσαν το Σύνταγμα και ακύρωσαν τη Βουλή; Όχι, άρα απέναντι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Από τον κίνδυνο του ναζισμού θα προστατέψουν την κοινωνία όσοι τη βυθίζουν στον όλεθρο; Όχι, άρα ξανά απέναντι η κυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου. Υφίσταται αναγκαιότητα παλλαϊκής και ομόθυμης απόκρουσης της φασιστικής απειλής και του κοινωνικού διχαστικού αυτοματισμού; Αναντίρρητα! Η ζητούμενη λαϊκή ενότητα, όμως, δεν είναι «άλλης τάξεως», ταυτίζεται απόλυτα με το καθολικό κοινωνικό εγερτήριο ρεύμα της σωτηρίας από την καταστροφή των μνημονίων, της απαλλαγής από το καθεστώς της τρόικας και της χάραξης της πολιτικής διεξόδου σε ράγες ανεξαρτησίας, πραγματικής δημοκρατίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Όπως αποδείχτηκε, «αυθόρμητα» ένστικτα εξέγερσης δεν εκπληρώνονται αυτομάτως, ούτε τα στερεότυπα περί «σχεδίων εκτροπής» επαρκούν ως προσανατολισμός.
Η εκτροπή εμπεδώνεται, εδώ και τώρα, σε βάρος μιας κοινωνίας που βιώνει οριακές προκλήσεις, στα όρια της αυθυπαρξίας και της συνοχής της. Άρα, ζητούνται σε αυτό το επίπεδο σύνθετα αντανακλαστικά ενεργοποίησης. Εδώ ακριβώς ζει, αναπνέει, εξελίσσεται και δοκιμάζεται η δυναμική της Αριστεράς.
