Ίσως ακόμη, γιατί, σιγά-σιγά, οι πάντες είναι πλέον καχύποπτοι απέναντι σε μια κυβέρνηση που ενώ διαρκώς μεθοδεύει τη μεταφορά της εκάστοτε αγοράς στα χέρια ολιγοπωλίων, παριστάνει τον υπερασπιστή των νέων επιστημόνων που εμποδίζονται από τις συντεχνίες να δουλέψουν! Την ώρα, δηλαδή, που μεθοδεύονται οι όροι ώστε τα υπάρχοντα φαρμακεία-μικρές επιχειρήσεις να περιοριστούν δραστικά, προς όφελος επιχειρήσεων που μονοπωλούν τη διακίνηση του φαρμάκου (και επείγονται να εισβάλουν και στο χώρο της λιανικής) ο κ. υπουργός εμφανίζεται να ανησυχεί για το κλειστό του επαγγέλματος! Κι ας γνωρίζουν όλοι από την εμπειρία τους, πόσα φαρμακεία υπάρχουν. Κι ας μην ισχύουν τα προτεινόμενα στην ωραία Εσπερία. Κι ας έχει η Ελλάδα τη μεγαλύτερη αναλογία φαρμακείων ανά κατοίκους στον κόσμο. Άραγε, τελικά, αυτό είναι το ζήτημα; Ή μήπως το γεγονός ότι στο όνομα της απελευθέρωσης, συγκροτείται ένα κλειστό σύστημα συμφερόντων στο χώρο του φαρμάκου;
Αλήθειες και ψέματα
Κι αν πράγματι οι δαπάνες υγείας χρειάζονται ορθολογισμό κι εξοικονομήσεις, σε ποιο βαθμό είναι η αποφασιστική παράμετρος το φαρμακείο; Μήπως ο κ. υπουργός, θα πρέπει, επιτέλους, να πει την αλήθεια για το ποσοστό κέρδους των φαρμακοποιών; Ότι, δηλαδή, το ακαθάριστο ποσοστό κέρδους τους είναι 23% επί των εισπράξεων, γεγονός που προσδιορίζει τα καθαρά κέρδη του φαρμακείου περίπου στα επίπεδα του 12% (μ.ο. επί του συνόλου των φαρμακείων). Αλλά αν σταματήσουν οι αλχημείες και τα ψέματα για το δήθεν 35%, πώς θα δικαιολογηθεί η καταρχήν μείωση κατά 4 έως 8% αυτού του ποσοστού κέρδους των φαρμακοποιών ως «ποσού επιστροφής υπέρ των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης», η οποία έχει γίνει σιωπηρά αποδεκτή από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του κλάδου; Τι, τελικά, θα απομείνει ως κέρδος στο φαρμακείο, αν μάλιστα συνυπολογίσουμε τις χρηματοοικονομικές επιβαρύνσεις από τις μεγάλες καθυστερήσεις στην εξόφληση των ασφαλιστικών ταμείων;
Έπειτα, καλές οι συγκρίσεις φαρμακευτικών δαπανών με το 1995, αλλά αποσιωπούν τη βασική παράμετρο: πώς το κόστος της υγείας αυξάνει καθοριστικά λόγω της υποκατάστασης των παλαιών φαρμάκων με νεότερα, αλλά ακόμη περισσότερο, λόγω της ύπαρξης νέων φαρμάκων/ασθενειών; Ποιος γνώριζε τα πανάκριβα φάρμακα για το Alzheimer πριν από δέκα χρόνια; Το (υποχρεωτικό) εμβόλιο κατά του καρκίνου της μήτρας και δεκάδες άλλες κατηγορίες φαρμάκων, κοινόχρηστες σήμερα; Χρειάζονται τόσες αλχημείες, για να δικαιολογηθεί το γεγονός πως η μόνη δυνατότητα παρέμβασης που διαθέτει η σημερινή κυβέρνηση, έναντι όλων των ισχυρών παραγόντων που καθορίζουν την τιμή του φαρμάκου και τις πολιτικές υγείας, είναι ο περιορισμός του κέρδους των φαρμακοποιών; Προς τι, λοιπόν, οι λεονταρισμοί του κ. Λοβέρδου;
Το φαρμακείο παράγοντας
της δημόσιας Υγείας
Ο φαρμακοποιός παραμένει μέχρι σήμερα σε σημαντικό βαθμό, άτυπα αλλά ουσιαστικά, κρίσιμος παράγοντας της δημόσιας υγείας, εξακολουθεί δηλαδή να λειτουργεί σ’ ένα καθεστώς, ταυτόχρονα εμπορευματοποίησης και κοινωνικής προσφοράς. Η προσπάθεια περαιτέρω αλλαγής αυτής της σχέσης υπέρ της εμπορευματοποίησης στη διακίνηση του φαρμάκου, θα οδηγήσει σε ένταση του ανταγωνισμού και σε υποχώρηση κάθε κοινωνικής παραμέτρου του επαγγέλματος.
Αντίθετα με όσα μεθοδεύονται, η κοινωνική διάσταση στην πρακτική του ελληνικού φαρμακείου, πρέπει να αναβαθμιστεί, σε μια προοπτική ανασύνταξης της χώρας κι ανασυγκρότησης της δημόσιας υγείας, παρατήρηση που θα άξιζε μεγαλύτερης προσοχής κυρίως από την Αριστερά.
Η καθολική συμμετοχή στις απεργίες και η αγωνιστικότητα των φαρμακοποιών εκδηλώνεται σήμερα αξιοσημείωτα. Ο κλάδος εξεγείρεται, παρά τις συντηρητικές και διαχειριστικές ηγεσίες που διαθέτει στους μαζικότερους φορείς της χώρας, όπου συχνά επικεφαλής βρίσκονται στελέχη προηγούμενων κυβερνήσεων. Αν η Αθήνα και ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος επιδείκνυαν την αποφασιστικότητα του Πειραιά, ίσως στο μέλλον, ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών της κυβέρνησης εμφανίζονταν λιγότερο προκλητικός, άκαμπτος και χαμογελαστός στις τηλεοράσεις.
* Ο Γιάννης Τσούτσιας είναι φαρμακοποιός
και δημοτικός σύμβουλος Βριλησσίων.
